2025 is hier alvast beter begonnen dan 2024. Vorig jaar op 3 januari kwamen nicht Chris en Walter, langs met hun camper. Maar Leo kreeg ze zelfs niet te zien, want corona had hem goed te pakken. En ik zou het ook wel krijgen, dus reden ze verder. Dit jaar huurden ze weer een vakantiehuisje in de Algarve en weer, kwamen ze langs. De dag voor Driekoningen, dat gaan we onthouden. Voor het eerst een camper op onze grond. Familie uit België, 2200 km in de wielen, dat was een hartelijk weerzien. Ze hadden wel regen meegebracht, maar dat zorgde, na hun overnachting, voor een mooie regenboog. Een teken van hierboven?
Enkele dagen later waren het, mijn zus Lief, en Jos, die hier hun Jolie parkeerden op onze grond. Lange, warme knuffel, want we hadden er zo naar uitgekeken. Ze hoorden onze verhalen, zagen de foto’s, maar wilden met eigen ogen zien en voelen, waarom we hier een tweede thuis vonden. Ons Lief en ik, zijn zowat opgegroeid als een tweeling. En het is fantastisch dat we mekaar nemen zoals we zijn. Ik hoefde dus niet extra te poetsen, op te ruimen of speciale menu’s te voorzien. Ze kwamen gewoon een paar dagen bij ons wonen, zoals we dat gewoon zijn. Uitstappen hoefden niet zei ze. ‘Bij jullie zijn is genoeg.’ Veel babbelen natuurlijk, onze stek bekijken en ideeën opperen, samen koken, samen afwassen, samen wandelen met Ella, bezoekje aan de plaatselijke café’s, samen het nieuws kijken en dan dankbaar zijn om onze vrijheid en onze gezondheid. De laatste namiddag nog een bezoekje aan HFR Wine experience. En dan, na 3 nachten, weer op weg, nieuwe horizonten tegemoet. Ella was niet content toen ze wegreden. Ze trok aan de lijn en piepte zoals ze dat doet als ze een konijn ziet.
Al de Belgen weg, ook de regen weg. Jan had gezegd: “Hou die Belgen hier tot de stuwmeren weer gevuld zijn.’ November en december zouden normaal de natste maanden zijn, maar daar hebben we nog niet veel van gezien. De mensen klagen wel als het ‘s morgens koud is, maar ze zijn blij als het regent. Toen we natgeregend het restaurant bij Ana binnen kwamen, en ‘chuva’ (regen) zeiden, gingen de duimen omhoog. Het is hier een boerengemeenschap. Er is water nodig, anders geen hooi. En gras is er niet in de zomer. En er zijn veeeel schapen. Ook veel wijnstokken en olijfbomen. Die krijgen allemaal water uit de stuwmeren, anders redden ze het niet.
Leo en ik zijn toch blij dat we nu weer 5 dagen zonder wolken krijgen, goed voor onze woonbatterijen.

Geschreven door Afterboat