We hebben een kleine laranjeira (sinaasappelboom) gekocht. Of hij zal groeien?
We gaan hem alvast veel liefde geven. Maar vruchtbaar, kan ik onze grond zeker niet noemen. We hebben wel, 10 olijfbomen, twee vijgenbomen, een stokoude druivelaar, en midden op onze rotskoer staat een boom waarvan ik de naam niet ken. We zijn natuurlijk al op google gaan zoeken. Hij lijkt op de hemelboom, een invasieve boomsoort. Maar eentje die wel veel CO2 uit de lucht haalt. En, eentje die hier in de rotsgrond kan groeien zonder verzorging. Onze laranjeira, die gaan we wel verzorgen, water geven om te beginnen. We kochten hem in een plantenzaak bij Beja. Wij waren er de enige klanten. ‘Não falo bem portugues’. Ik spreek niet goed Portugees, zei Leo. Dat zinnetje hebben we al zo vaak gezegd dat we die uitspraak ondertussen wel onder de knie hebben. De vrouw was blij verrast en zei dat het heel goed klonk. Wij allebei lachen natuurlijk. We kregen het ook uitgelegd dat we maar één appelsienboompje wilden, een kleintje, om te proberen of we die aan het groeien zouden krijgen. Ze nam haar tijd om een boompje uit te zoeken. Toen ze er eentje gevonden had, toonde ze het kleine groene bolleke, dat een appelsien zou kunnen worden. Tijdens onze rit naar huis, hield ik hem de hele tijd tussen mijn voeten en hij kreeg ook een kusje.
Wat er daarna kwam is een ander verhaal. Ik wilde hem graag op onze koer. Al twee dagen ben ik bezig om een gat te maken in de grond. Van het pikhouweel van de vorige eigenaars heb ik de steel al kapot kunnen krijgen. De beitel en de zware hamer van Leo zijn nog heel. Ik doe het wel met beetjes, want mijn rug is me toch ook kostbaar. En gisteren heb ik hem dan geplant. Nu afwachten hoe ver zijn wortels tussen de rotsen kunnen wroeten?
Leo is ondertussen klaar met de bosmaaier. Het is een heel ander zicht, we zien nu veel beter het reliëf. Er zijn een paar stukken die wat vlakker zijn, maar het grootste gedeelte van onzen hof is een bergop. Leo is toch al vast op zoek gegaan naar een parkeerplek voor een camper en hij is dat dan meteen gaan testen met ons Mus. Gelukt!
Na de bosmaaier, begon Leo aan een ander groot werk. De oude elektriciteitskabel, van huis 1 naar huis 2, hing over onze koer te zwieren in de wind. Leo heeft een nieuwe, ondergronds gestoken. En je raadt het al, een gleuf slijpen in de rotsen was slavenarbeid. Maar het is gelukt, met veel zweet, heel veel stof, en een nieuwe haakse slijpschijf. Zijn oude (40 jaar oud) heeft de geest gegeven.
Vandaag deden we het kalmer aan. We zijn op bezoek geweest bij Jan en Sandra. We wilden Balou nog wel eens zien. Balou is een rafeiro do Alentejo, ook Alentejo mastiff genoemd. Hij is nog niet volgroeid, maar weegt toch al bijna zoveel als ik. Het deed deugd nog eens onder Vlamingen te zijn, lekker in de schaduw, met koffie en een koek, meer moet dat niet zijn.

Geschreven door Afterboat