De oesters van Gujan Mestras riepen herinneringen op aan de havens in Normandië. Zo komt het dat we hier nog eens verzeild geraakt zijn, maar dan zonder zeilen. Gek eigenlijk. Thuis kopen we nooit oesters. Het is gewoon de omgeving en de hele sfeer die het doet. En de zee zelf heeft ons sowieso altijd al bekoord. Al was het, na de Algarve, deze keer wel even wennen aan de temperaturen. In Gizeux was het nog aangenaam. Als Gizeux niet zo’n nette, rustige, gratis camperplaats had, zouden we van het dorpje nooit gehoord hebben. Het was er gezellig en heel goed slapen. In Trouville aan de monding van de rivier bij het Casino, was het ook rustig, al vroegen we ons af wat een vrachtwagen dicht bij ons te zoeken had om middernacht? Leo ging even piepen en zag dat het de vuilniswagen was. Vorige nacht in Gravelines, zou het rustig geweest, zijn als de wind ons Mus niet zo deed schudden. Leo heeft haar toen met de neus naar de wind gezet, zo doen de meeuwen dat ook. Af en toe kregen we stortregens over ons heen. Maar vanmorgen was de zon daar weer. Donkere wolken voorspelden echter, dat dit wel eens rap gedaan kon zijn. Dus maar meteen naar Grand Fort St. Philippe om van daaruit over de pier te lopen tot aan het groene licht baken. Leo wou liever een koffie drinken in het plaatselijke café, maar ik zei dat hij toch wel even mee kon stappen. ‘t Is maar een paar honderd meter, zei ik. We deden er alles bij elkaar 4,5 km over, koude wind!! Daarna in het café merkten we waarom mijn zus en Jos zo graag eens bij de Ch’ti langs gaan. Bij het binnen komen een ‘bonjour’ van alleman en als er nieuwe gast kwam, deed die meteen een rondje om iedereen een goei gezondheid te wensen. Voor de rest was het heel stil. Zondag he. Ook de Taverne du Jean Bart was gesloten. Wij dachten er nog eens naar de werf te gaan, waar ze een replica bouwen van een oorlogsschip uit de tijd van Lodewijk XIV. Een kathedraal zeg maar, immens. En ze doen het allemaal zoals 300 jaar geleden. Zal voor een volgende keer zijn. En oesters? Daarvoor reden we dan maar naar hier, naar Duinkerke. Nog een nachtje slapen op de camperplaats die hier in de winter gratis is, en morgen naar de viswinkels.
Nu nog even over het spannendste van de laatste dagen. Wachten op nieuws van onze vroegere She! Op 5 januari schreef Nik op zijn blog dat ze nog een dag te varen hadden. En het was hartverwarmend te lezen dat de She het zo fantastisch doet, goed stuurt, hoge snelheden haalt... http://blog.mailasail.com/dz
Maar toen we op 6 en 7 januari geen nieuws zagen op de blog werd ik ongerust. Leo bleef kalm: Ze zullen het bij hun aankomst veel te druk hebben om de blog bij te werken. En zo was het ook. Ondertussen weten we het: Ze zijn op Las Palmas ‘tired, but safe and happy’.

Geschreven door Afterboat