In ons vorig bericht was ik bij Clairette gebleven. De meeste mensen die we hier in de Alentejo al op bezoek kregen, waren ‘bootmensen’ of ‘bootmensen’ geweest. Ik heb een hele lijst bootmensen en ook campermensen. Sommigen zitten aan de andere kant van de wereld. Maar gelukkig is er internet. Clairette echter, die zien we regelmatig in levende lijve. Leo en ik passeerden al dikwijls in Mazagon, met de She, of met ons Mus. De ontvangst daar in Spanje, is altijd heel hartelijk. En Clairette ontpopt zich elke keer als een vijfsterrengastvrouw. Toen ze dus liet weten, dat ze ons stekje in Portugal wou zien, begon ik me meteen af te vragen wat we zouden koken. Maar ze liet ook direct weten dat ze eten zou meebrengen! En het was lekker. Het werd een gezellige namiddag. We kunnen nog wat leren van mensen die al lang in het zuiden wonen. Ze liep even mee naar onze landbouwgrond en vertelde dat mijn lievelingsplantje tussen de rotsen, onkruid is. Dat wist ik natuurlijk al, maar ik blijf ze mooi vinden. Ik amuseer mij nog altijd in de ‘tuin’, terwijl Leo pas gelukkig is als hij iets heeft kunnen doen aan het huis. Even opsommen wat er de laatste weken gebeurd is. In de kamer die de zitkamer gaat worden heeft hij de vroegere gemetste keukenblok weggekapt en het gat in de vloer, dat zo ontstond, opnieuw gebetonneerd. Hij heeft gleuven geslepen in de muren voor de elektriciteitsdraden. Ik heb mogen helpen om de draad erdoor te trekken. Hij is ook al een paar dagen bezig met de plakkerij van de muren te kloppen. Rui, de plaatselijke aannemer gaat in januari de plakkerij van die kamer komen doen. Twee mannen van Rui zijn een muurtje komen metsen voor ons houten huisje. En nu hebben we meteen een veiligere trap om naar binnen te gaan. Verder heeft Leo ook gewerkt aan het afvoerputje naar de riolering. Nu is er een stevig deksel op, in gewapend beton. En de geur wordt afgesneden. We zijn nog altijd blij met de aansluiting op de riolering. De meeste huizen op het platteland hier, hebben dat niet. Dat is dan een heel gedoe met septische put en regelmatig de put laten leegzuigen.
We zijn ook nog altijd blij dat we in ons gehucht goede wifi hebben. Dat is op sommige plaatsen veel minder. Leo is er wel regelmatig aan bezig, dode punten wegwerken enz. Dat is dan werk, zonder zichtbaar resultaat. Daar kan ik geen foto van maken. Hij heeft ook aan de elektriciteit gewerkt. Twee van de oude zonnepanelen en twee batterijen vormen een afzonderlijk circuit voor de waterpomp.
Af en toe wordt er eens niet ‘gewerkt’. Zo gingen we op 8 december naar de processie kijken van Nossa Senhora da Conceição in Alcaria Ruiva. Alcaria Ruiva, is ‘onze parochie’. Er is een restaurant waar we wel eens gaan eten en het kerkje en het kerkhof liggen op een heuvel, van waar het uitzicht op het dorp en de omgeving, een ‘waw’ ontlokt. Toen we er met Floris waren, klommen we op het trapje naar de toren en we hebben even plaatsgenomen naast de klok. We hadden ze kunnen luiden. Een zacht tikje gaf al een magische klank. Voor de processie waren er een 100 tal mensen en een fanfare die het goed deed. Maar ik herkende niemand van ons gehucht.
Ondertussen is de lente hier begonnen. Dank zij de regen wordt alles groen, of geel, of wit...

Geschreven door Afterboat