Vorig weekend was er een buurtfeest in ons dorpje. We merkten het toen we zaterdag nog wat wankele stoelen met doorgezakte zitting naast de vuilnisbakken dumpten. Dat is geen sluikstorten. Hier is dat de gewone manier om van groot huisvuil af te raken. Enkele mannen waren lichtjes aan het ophangen en er stonden ook barbecues. We vroegen uitleg en kwamen te weten dat er die avond feest zou zijn met muziek, dans, eten en drinken, voor iedereen. ‘Hoe laat?’ is één van de zinnetjes die we kennen uit onze ‘assimil lessen’. En zo kwamen we te weten dat we omstreeks 18.00 uur mochten komen. We gingen pas om 19.30 uur, wegens te heet. Van op een klein podium zorgde een man met een twaalf snarengitaar, een drumstel en een mondharmonica voor de ambiance. We waren net op tijd voor het optreden van een groep vrouwen die zingend en dansend hun nummertjes deden. Met brede rokken, die zwaaiden in de wind, dansten ze vol overgave. Er was ook een meisje bij, van een jaar of 6. Ze deed het net zo goed als de volwassenen en dat vond ik vertederend. Na het optreden werden er lange tafels gezet en daarop kwamen kommen met gebraden stukken vlees, brood, wijn, limonade en chips. Iedereen begon zich te bedienen. Leo en ik hadden besloten even te wachten, maar de bakker (onze buurman) kwam ons halen. ‘Todas pessoas’ verstonden we, voor ‘alle mensen’. Het leek net een grote familie, en iedereen die een paar woorden Frans, Engels of Duits kende kwam even langs. Zo kwam er een man met zijn tienerzoon, want die leerde Engels op school. Heel plezant. En toen merkte ik het meisje dat meegedanst had. Ik toonde haar moeder de foto’s die ik maakte. De bakker zag ons bezig en kwam vertellen dat het zijn kleindochter was. Zo leer je mekaar weer wat beter kennen.
Toen de mensen stopten met eten, werden de tafels meteen afgeruimd en de gitarist kreeg gezelschap van een accordionnist. Heerlijke Portugese muziek, nog kleur in de lucht van de zonsondergang, blije mensen… Leo wil hier nooit meer weg. Ik kijk er toch wel naar uit om binnenkort terug even bij de familie in België te zijn.

Geschreven door Afterboat