Een bewogen dag gisteren. We hebben nog eens een auto gekocht. Een fiat van 24 jaar oud. Omdat we in de toekomst, hier toch vaak willen wonen, is iets kleiners dan de Mus, best handig.
We hebben er wel lang over gedaan. Zeven wagens hebben we gezien. Die in Castro Verde vergeet ik niet. We kwamen langs een onverharde weg bij een ‘boerderij-garage’. Oude vrachtwagens, tractoren, kippen, honden, een kat, en ze hadden ook een auto te koop. De man was heel vriendelijk, maar de auto was een wrak en hij drupte olie. We excuseerden ons en vertrokken. Eerst langs een pastelaria en dan wilde ik ook nog even langs de Royal Basilica Nossa Senhora da Conceição. Ik had gemerkt dat het stadje een basiliek had. We hadden al enkele smalle straatjes achter ons, toen we plots een bord zagen: verboden voor voertuigen van langer dan 5 meter.
Ik: Hoe lang zijn wij?
Leo: 6 meter.
Hij reed toch verder. We bereikten de basiliek, maar konden niet keren, dus achteruit, bergaf, tussen geparkeerde auto’s terug. Dat lukte. Oef! Leo stopte een eindje buiten de bebouwde kom en zei: Je mag te voet naar uw basiliek. Daar bedankte ik voor, de deur van de basiliek was toe had ik gezien. Ik maakte wel een foto van de basiliek in de verte, als herinnering aan onze ‘toeristische uitstap’.
En gisteren hadden we dus een uitstap naar Vila Real de Santo Antonio, ongeveer 100 km, voor onze Fiat. Dat verliep vlot. De auto is ok (hopen we) en de verkoper sprak vlot Engels. Eerst naar de administratie voor de inschrijving, dan betalen en dan naar een verzekeraar. Een goed uur later reden we terug richting Vale de Açor, Leo met de Mus, ik er achteraan met de Fiat, met Portugese nummerplaat. Onderweg werd de lucht steeds donkerder, tot ze bijna zwart was. Ze voorspellen al een paar dagen zwaar weer, maar meer dan een paar regendruppels kregen we nog niet. Toen we nog zo’n 10 km te doen hadden, kregen we een onweer met alles er op en er aan. Dat ging gelukkig vlug voorbij en thuis bleek alles nog droog. Spijtig, want we wilden wel eens weten of er nergens een lek is bij één van de daken. En we waren ook benieuwd hoe het water door de geulen, onder de dakranden zou spoelen? Geen dakgoten hier.
Een uur later was het zover. Rukwinden, stortregens, donder, bliksem… Het duurde een half uur. De regen kwam van de berg naar ons ‘terras’ gespoeld. Er werden beken gevormd, de oprit onder de Fiat was een rivier, de straat idem. Ik begon mij zorgen te maken om ons houten huisje. Dat staat op grote houten blokken. Ik vroeg aan Leo wat er zou gebeuren als die in het water of in de modder kwamen te staan, of ons huisje scheef zou kunnen zakken. Hij antwoordde: Alles kan. Meestal zegt hij daar nog achter: koffiekan, melkkan, naar omhoog vallen…
Weer een uur laten deden we onze ronde. Alles ok. Dat was, na een hele maand, de eerste regen. We weten nu hoe het water loopt, bergaf dus.

Geschreven door Afterboat