De Braziliaan, die heette Veronildo, of iets in die aard. Hij kwam terug opdagen toen het mooie droge dagen waren. We kunnen hem geen ongelijk geven. Werken in de motregen op je knieën is niet comfortabel. Het voetpad is gelegd. Leo noemt het artisanaal. Zelf heeft hij heel zijn leven naar perfectie gestreefd, zeker als het ging over het spuiten van wagens. Maar sinds hij hier is, hoeft dat niet meer. En als we naar de Brico of de Ikea gaan, opteren we vaak voor het goedkoopste. Ons huis hier is niet bedoeld voor in de boekjes. En het plezantste is dat we ons amuseren terwijl we er aan bezig zijn.
Het pad in klinkers voor ons houten huis is af en Leo heeft het nog verder gelegd naar het huisje waar de woonbatterijen staan. De stenen, die kochten we per 50 in de Brico in Beja. Dat vonden de veringen van ons oud Fiatje al genoeg. En ik vond het ook goed dat Leo, op die manier, geen uren op z’n knieën kon zitten. Hij was verplicht telkens te stoppen als de stenen op waren.
Veronildo was ook klaar met het pleisterwerk van de kamer die onze zithoek zal worden. En toen Leo te horen kreeg dat het droog genoeg was om te schilderen, werd er meteen verf gekocht. Op twee dagen smeerde hij de twee lagen er op. Die klus had hij net geklaard toen we bezoek kregen van de crew van de Witte Beer. Jaren geleden lagen we met onze boten naast elkaar op de Guadiana. Nooit gedacht dat we Antoinette en Maarten nog eens zouden ontmoeten. Het was een prettig weerzien en er viel veel te vertellen. Fijn zo’n dagje ‘ontspanning’. Op onze grond bezig zijn, is voor mij ook ontspanning. Maar als mijn rug zich laat voelen verkies ik wandelen. En als ik eens wat verder wil stappen, laat ik Leo via Waze weten waar ik geraakt ben. Dan komt hij me ophalen met de wagen. Zo stapte ik naar de kapel van Nossa Senhora de Aracelis. Die staat op een heuvel, dus, goed klimmen op het einde. Maar het uitzicht was de moeite waard. Aracelis zou trouwens vertaald worden als ‘Altaar van de hemel’. Spijtig dat de kapel gesloten was. En het cafeetje voor de pelgrims was ook gesloten. Om Leo het laatste stuk, niet verharde weg te besparen, haastte ik mij bergaf, hem tegemoet. Maar we reden toch nog een heel stuk door de plassen, zodat onze witte fiat er een bruin kleurtje bij kreeg. We vallen niet op, zo rijden er hier wel meer rond.
Met Onze Lieve Vrouw van Ara Celli, weer een ‘bruin aanwijzingsbord’ verkend. Die borden wijzen naar een bezienswaardigheid. Ik hoor Jan Van Hex nog zeggen: We zouden die allemaal moeten doen. Daar heb ik wel zin in. Nieuwe plekjes ontdekken, dat heeft iets. Zoals bij een wandeltocht, wat komt er na die bocht, wat ligt er achter die heuvel…

Geschreven door Afterboat