Ik ben alweer in Portugal. Maar deze keer had ik, behalve mijn zoon Floris, ook een flinke verkoudheid mee uit België. En alhoewel we heel zuinig waren met knuffels, kregen Leo en Floris het ook te pakken.
In België was er sneeuw. Hier was het afwisselend zon en wolken en net geen 20 graden. Ideale omstandigheden voor het onkruid, dat dank zij enkele stortbuien in september en oktober, het dorre landschap meteen helemaal groen kleurde. Onze tuin was zowat onherkenbaar. Mijn aanplantingen waren nog met moeite te zien. Floris is er meteen ingevlogen. Leo demonstreerde zijn pas gekochte frees. Hij woelt daarmee de buitenboord van onze grond om, zoals de boeren dat doen met hun akkers. Daarna mocht de tractor nog eens rondrijden met de kettingmaaier en Floris werkte af met de bosmaaier. Hij snoeide ook de olijfbomen. Al de takken die rond de stammen uitschieten moesten weg. Verder was Leo blij met assistentie toen hij de afspanning op het lage dak vernieuwde. Ella had er al een gat in kunnen bijten.
Het was niet altijd klussen, we deden ook twee uitstappen. De eerste, was naar Minas de São Domingos. Dat vind ik altijd de moeite. Eeuwen lang heeft men hier koper en zilver uit de grond gehaald. Maar toen de Engelsen zwavelzuur gingen ontginnen liep het mis. Mensen werden ziek, het milieu ook. Als je door de spookstad loopt, het vergiftigde meer ziet en naar de info met foto’s kijkt, speelt er in je hoofd een film van lang geleden. Ik vraag me dan altijd af, hoe ze in de toekomst naar onze tijd zullen kijken?
Voor Ella was alles nieuw, trekken dus, want ze wilde overal tegelijk zijn. En toen we het wandelpad rond het ‘rode’ water volgden, zat ze plots meters boven ons. Ik wilde haar graag nog eens laten klimmen voor een foto. Maar Leo wil het klimmen niet aanmoedigen. Hij zal het toch niet kunnen tegen houden want het zit in haar genen. Ze hoeft geen klimcursus te volgen.
Onze tweede uitstap was naar Sanlucar de Guadiana. We hebben mooie bootherinneringen aan de Guadiana, prachtige rivier. En het Spaanse Sanlucar met aan de overkant het Portugese Alcoutim heeft ons altijd kunnen raken. Ella mocht voor het eerst in haar leven varen, met een taxibootje de rivier over. We slenterden door de straatjes, aten gegrilde vis, en we deden ook een stuk van de GR 115, de Camino Natural del Guadiana. Eén van mijn favoriete wandelpaden.
Maar dat is allemaal al weer voorbij. Floris is terug aan het werk in België. Leo, ik en Ella beginnen aan onze ‘overwintering’ hier in de Alentejo.

Geschreven door Afterboat