We hebben afscheid genomen van onze Portugese stek. De gebouwen achterlaten vind ik niet moeilijk, die zullen er hopelijk nog net zo staan als we terug komen. Met levende dingen is dat anders. Het onkruid zal ongestoord zijn gang gaan en veel vlugger groeien dan onze appelsienenboompjes. Leo heeft wel waterdarmpjes gelegd en via een computerke krijgen ze twee keer per dag water. Maar het boompje dat tot nu toe, het meest enthousiast groeit, is het citroenenboompje. Daar kan je de bloempjes al zien zitten. De oleanders gaan het deze keer zonder extra water moeten doen. Die staan te ver voor de darmpjes. Ik heb wat foto’s gemaakt van onze plantjes, zodat we later kunnen zien of ze groter geworden zijn. Eigenlijk ben ik nog het gelukkigst met mijn wilde bodembedekker waarvan ik de naam nergens kan vinden. Ik trek het gras er tussen uit en verplant sommige plantjes. Op die manier heb ik al een paar vierkante meter mooi bedekte rotstuin. De laatste weken kwamen er veel witte bloemekes op. En van vorig jaar weet ik nog dat dit plantje de hitte en de droogte van de zomer overleeft zonder hulp. Benieuwd.
En dan was er het afscheid van de mensen. Dat was toch wel pakkend. Alda de buurvrouw, die ook Leo zijn haar knipt, kreeg sleutels van poort en huis. Daarvoor kwam ze bij ons. We wisselden mailadressen en telefoonnummers uit en kregen spontaan kussen. Bij Cravinho, het café, waren toevallig wat bekenden. Ze wilden allemaal weten of Ella mee ging naar België, hoe lang we moesten rijden, hoe lang we in België blijven. Ze verklaarden ons gek. We schudden veel handen en kregen ook wat kussen. Als laatste gingen we nog langs het tankstation waar Gustaaf, een Braziliaan, alle dagen present is van 7 uur ‘s morgens tot 9 uur ‘s avonds. Ofwel blijft Ella daar in de bench, in de auto, ofwel zitten we op het terras. Gustaaf, liet zijn kassa en kleine cafetaria even alleen, om buiten, Ella te komen knuffelen. En ook hij wenste ons ‘Boa Viagem’.
Ondertussen zijn we al een dag in Affligem. Het was een ‘Boa Viagem’. Wel een beetje anders als gewoonlijk. De stops waren langer om Ella haar beweging te gunnen. We aten altijd in de Mus om haar niet nog meer in de bench te houden. En, we namen in Frankrijk overal de péage. Leo krijgt het op zijn heupen van de duizend ronde punten, en Ella zou dan heel de tijd heen en weer rollen. De reis was daardoor 70 km korter en de kilometers schoven vlugger voorbij.
Tijdens de stops kreeg Ella veel aandacht. Zo lief, zo schattig. In Spanje liet een een goedlachse dame haar éénjarige hond uit de auto om even met Ella te spelen. En toen ze zag dat we een foto van de honden wilden nemen, nam zij ze allebei in haar armen om te poseren. De vrachtwagenchauffeurs kwamen ook een babbelke doen. We ondervonden dat het kenteken van de vrachtwagen niets zegt over de nationaliteit van de chauffeurs. Mensen uit heel de wereld rijden er hier in Europa met vrachtwagens.
En nu zitten we thuis. Op dit moment slaapt Ella op Leo zijn schoot. En die luistert naar het Portugese nieuws op de tv.

Geschreven door Afterboat