Sommige van onze ‘volgers’ vroegen hoe het met de hond afgelopen is. Dus eerst even vertellen dat de hond terug bij zijn eigenaars is. Ik kon het beeld van die graatmagere sukkelaar niet uit mijn hoofd krijgen. Alhoewel Leo liever een teef zou adopteren, was hij direct bereid deze reu op te nemen. En we waren al van plan nog eens de 35 km naar Pulo do Lobo te rijden om te zien of de hond daar nog ergens lag. Gelukkig kwam er dan een mailtje van de GNR. Ze hadden hem gevonden, chip uitgelezen en de eigenaars waren heel gelukkig en dankbaar dat ze hem terug hadden.
Als Leo ooit een hond in huis haalt, dan zak ik een trap in de hierarchie. Dat staat vast. Vorige week zwom ik in het stuwmeer van Cinco Reis bij Beja. Het was warm, 25 graden, maar het water was fris. Niemand in het water, alleen ik en een grote zwarte hond. Die had wat graag met mij gespeeld. Maar ik was blij dat zijn baasje hem weg riep. Ik vroeg aan Leo: “Zou je met je eigen hond in het water gegaan zijn?” “Natuurlijk!” was het antwoord. Als ik Leo dus aan het wandelen en zwemmen wil krijgen, moet er een hond komen.
Floris was ook heel blij toen hij hoorde dat de hond terecht was. Alhoewel hij meer een kattenmens is, zoals ik. Ondertussen is hij alweer een week weg. De laatste avond, was hij nog tot na zonsondergang bezig, met kapotte pannen, een soort weg aan te leggen naar onze landbouwgrond. Hij heeft een steen verlegd op onze grond, en zo blijf ik alle dagen aan hem denken. Op 21 november brachten we hem naar Seixal, ten zuiden van de Taag. Daar stapte hij op de ferry naar Lissabon. Hij had ook bus of trein kunnen nemen in Beja, maar ik wilde Seixal nog eens zien. Daar woonden we met onze She, daar maakten we vrienden. Soms laat je plaatsen achter waar het goed leven was en dan denk je, dit is een afgesloten hoofdstuk. Hier komen we nooit meer terug. En dan, 7 jaar later, ben je er weer. A Tareca, ons restaurantje, bestaat nog! De uitbaatster doet het nog altijd, nog altijd even vriendelijk. En Emidio, die ondertussen ook zijn boot verkocht, wilde heel graag samen met ons eten. Wat een verrassing. Nooit gedacht dat we mekaar nog zouden zien.
Ik vroeg Floris, een berichtje te sturen als hij weer in België was. Het eerste berichtje kwam uit Lissabon: Ik ben hier nog maar twee minuten en ze hebben me al drie keer gevraagd of ik hasjiesj wil! Gelukkig houdt hij het bij pintjes, koffie en een pastel de nata. En ondertussen zit hij in het natte, koude België. Hier wordt het vandaag nog 19 graden, maar er zijn wel wolken en het heeft de voorbije nacht al eens geregend. Goed voor de planten, maar de woonbatterijen worden dan niet geladen. Misschien gaan we dan voor het eerst stroom van het net moeten nemen?
In het volgend bericht meer over het werk dat Leo verzet… en dan vertel ik ook over het bezoek van Clairette en Liliane. Dat kan ik niet in één zin en dit bericht is al lang genoeg.

Geschreven door Afterboat