De ooievaarsnesten hier in onze omgeving zijn nog leeg. Maar wij hebben onze trektocht naar het zuiden al achter de rug. Deze keer sliepen we drie keer onderweg. Het best sliepen we in Landa, Noord Spanje. We waren net door een onweer gereden, maar de nacht was heel rustig. ‘s Morgens deden we onze dagelijkse ochtendwandeling, een must, nu met Ella. Deze keer was dat een paar honderd meter, door een bos tot aan een groot meer. Ella wilde meteen het water in en dat mocht ze. Wat hebben we er van genoten, haar zo heen en weer te zien zwemmen. Zij verdient een zwembrevet. Deze parkeerplaats onthouden we.
Toen we al een eind in Portugal waren stopte Leo omdat er een defender in panne stond. Leo zijn ‘droomauto’. De bestuurder stond te zwaaien om hulp. Dat hij een hanenkam had en vol tatoeages stond maakte niet uit. De jongeman uit Spanje had een platte band en geen krik. Leo heeft meer moeten doen dan onze krik lenen.
Hier in Vale voelden we ons meteen thuis. Iedereen sprak ons aan: hoe de trip geweest was, voor hoelang we in Portugal blijven, dat Ella flink gegroeid is… En Ella, die voelt zich overal thuis. Vroeger was het wandelen vaak stresserend, maar nu wordt het ontspannend. Zich gedragen op een terras lukt steeds beter. We doen het dan ook dagelijks. Als ze vrij mag (aan de lange lijn) maakt ze met haar ‘ressortpoten’ heel grappige sprongen. Vanuit stilstand, springt ze met vier poten tegelijk van de grond, over het hoge gewas, om een meter verder neer te komen. We noemen het de podengo sprong. Ze is van niemand bang, en ze vliegt naar elke hond. De kennismaking met Balou, de rafeiro alentejano van Jan en Sandra, viel mee. Maar eergisteren, toen we drie zo’n waakhonden op ons af zagen komen bij een afgelegen boerderij, heeft Leo haar een hele tijd gedragen. Die waakhonden gedroegen zich niet bepaald vriendelijk. We waren nochtans niet van plan één van de honderd stieren te stelen.
Ondertussen zijn we al een week hier. Ik dacht niet veel werk te hebben met het wieden van het onkruid, want er viel geen druppel regen de voorbije zomer. Maar distels verwijderen valt toch ook niet mee. We zijn wel heel blij dat de palmboomkes het even goed gedaan hebben als de distels. We hadden nooit gedacht dat ze op een paar maanden tijd zo zouden groeien. Het johannesbroodboompje heeft de zomer ook overleefd. Oef. Hij ziet er zelfs goed uit. En onze steeneik heeft eikels. De sinaasappelbomen zijn spijtig genoeg, nog niet echt vertrokken.
Leo is begonnen met de grondwerken voor onze toekomstige badkamer, een hele klus in rotsgrond. Dat wordt een vervolgverhaal. Ik kan al wel zeggen dat Ella graag helpt bij grondwerken.

Geschreven door Afterboat