Gisteren, op maandag 15 mei dus, hadden we in Mertola een afspraak met advogado Alexandra Baltazar. Wij waren vorige week donderdag al bij haar, om te vragen, of het mogelijk was, dat ik de helft van Leo zijn eigendom, hier in Portugal, zou kunnen kopen. Ja, als ik een fiscaal nummer had en een Portugese bankrekening, was dat geen probleem. Dat heb ik allemaal. Ze had ook een officieel document nodig met mijn Belgisch adres, en ze wilde weten of het, zoals bij Leo, een tweede verblijf betrof. Daarmee kon ze aan de slag. Wij moesten wel zorgen dat we tegen maandag een afschrift hadden waarop ze kon zien dat ik Leo betaalde. Zij zou vrijdag langs al de nodige instanties gaan en dan moesten we gewoon nog komen tekenen. En dat was gisteren, 4 dagen later dus. Er kwam geen notaris aan te pas. In maart, had ze aan Leo al uitgelegd dat zij over al de competenties beschikte om vastgoed te verkopen. Over een tweetal weken mogen we nog eens bij haar. Dan krijgen we de getekende documenten van het ‘landregister’. Probeer dat maar eens in België.
Leo is wat rijker. Ik ben wat armer. Maar we kunnen nu zeggen dat alles hier van ‘ons’ is.
We kregen nogal wat reacties van mensen die zeggen dat het niet altijd werken moet zijn, dat we ook moeten genieten. Maar werken kan genieten zijn! En ik wil even Claire aanhalen die schreef: Weet je wat, doe dit zo lang mogelijk, want plots gaat het niet meer !!!! En dan…
Ons handtekening gisteren moest toch op even ‘gevierd’ worden. Dat deden we op het kleine terrasje van de Mercado Municipal met uitzicht op de Guadiana. Ik met een magnum. We wandelden ook nog even bergop, richting castelo. Maar omdat het kasteel toch gesloten was op maandag, raakten we niet verder dan het toeristisch bureau. Daar klikte het met de dame van dienst. We houden er een Tshirt aan over.
Toeristische uitstappen hebben we nog niet veel gedaan. Maar ik wilde wel eens zwemmen. Op zo’n 6 km van Beja is er een strand aan een stuwmeer. En Beja, daar zijn we regelmatig voor de Brico. Dus, wij naar Cinco Reis. Zo heet het strand. Ons Musmeubilair kreeg het zwaar te verduren. We reden langs een aardeweg, tussen olijfboomgaarden. Aardewegen, kiezelwegen… dat vindt ons Mus geen probleem. Maar deze keer leek het op een wasbord. Heel venijnige ribbels.
Het strand was mooi, er was meer water dan verwacht en ze hadden lekkere fritten. Dat kwam goed uit, want het was moederdag.

Geschreven door Afterboat