Floris en ik hebben ondertussen al 5 nachten in Vale de Açor geslapen en Leo heeft zijn kluizenaarsbestaan dus moeten opgeven. In het begin was het even zoeken. In het donker vond Leo de sleutel van de poort niet onmiddellijk en we moesten ook nog een bed verhuizen voor Floris. Maar het duurde niet lang voor iedereen zijn draai vond.
En de voorbije dagen waren tegen alle verwachting in druk, geen lege agenda zoals gewoonlijk.
Onze zetel werd eindelijk geleverd na drie weken ‘amanhã’. Leo maakte, onder lichte dwang, een afspraak met de tandarts en mocht de dag erna al komen. Achter mijn rug, maakte hij voor mij, ook een afspraak, maar dan bij de kapster. Dat is dus de buurvrouw. Verder was er Viktor, die kwam de airco installeren in huis 2. Gelukkig kon Viktor op de hulp van Leo rekenen want ze ontdekten dat de buitenmuur waar ze door moesten meer dan een meter dik is. Jullie wonen in een bunker, besloot Victor. Maar de airco hangt, hij werkt.
Floris heeft ook niet stil gezeten. Hij bond de strijd aan met het onkruid. In België groeit het onkruid in de zomer, hier groeit het in de winter. En het is van zwaar kaliber. Hij heeft ook een steenhoop, met alle soorten rommel daartussen, opgeruimd. Daarna heeft hij nog de oude dakpannen van de schuur naar een uithoekje van onze landbouwgrond gedragen, waar ze nu mooi gestapeld liggen. Maar er was nog tijd genoeg voor een paar wandelingen. De luswandeling van 5,7 km bij Pulo do Lobo viel anders uit dan we gedacht hadden. Bij de stroomversnelling van de Guadiana, aan de kloof, lag een graatmagere hond. Arm beest. We hadden met hem te doen. Hij wilde ons volgen maar bij een trapje zakte hij door zijn poten. Voor we verder wandelden gaf ik hem al mijn koeken in kleinere stukken. Terwijl hij daarmee bezig was, maakten we ons uit de voeten, bergop over een rotspad. Leo telefoneerde ‘s avonds naar de GNR en stuurde een foto van de hond door. Zaterdagmorgen liet het team voor verwaarloosde honden weten dat de hond niet meer te vinden was bij Pulo do Lobo. Maar ze volgen de zaak op. Oef, geweten gesust. Verder verliep de wandeling langs de Guadiana zeker niet saai. De aanduidingen waren moeilijk te vinden en Floris vond het meer een ‘speurtocht’. Af en toe moest er geklauterd worden. Maar we raakten veilig terug aan onze Fiat, net voor zonsondergang.
Gisteren gingen we op bezoek bij Jan en Sandra. Met Vlamingen, je ervaringen in Portugal kunnen delen, is altijd fijn en het is er nooit saai met hun twee honden. Balou heeft er een vriendje bijgekregen: Lola. Zo leuk om hen samen bezig te zien.
Overmorgen rijden we Floris naar Lissabon. Hij gaat nog even de stad ‘proeven’.

Geschreven door Afterboat