De dagen vliegen voorbij, Kerstmis ligt al achter ons. Hier geen etentjes met familie. Maar we kregen toevallig wel meer bezoek dan verwacht. Want er zijn ook bekenden die Kerstmis in de zon willen vieren, en die weten ons dan te vinden. Het deed deugd Wilma en Sander, zeilgenoten, terug te zien. Daarna kwam Fred vanuit Albufeira. En voor Kerstdag hadden we Jan, Sandra, Balou en Lola uitgenodigd. Dat we de dag begonnen met een wandeling, was vooral voor de honden bedoeld, maar wij genoten even veel. Want de lucht was blauw en we hadden een mooie locatie met veel witte bloemekes uitgezocht. Om het plaatje compleet te maken kwamen er een kraanvogels over vliegen. We hebben ze daar al vaker gezien en nog meer ‘gehoord’. En hun pootafdrukken vinden, is ook verbazend.
Daarna bij ons thuis gedroegen de honden zich voorbeeldig. Wel lekker ravotten maar geen ruzie. Een rustige kerstdag dus, waar we met veel plezier aan terug denken.
Wat we van Kerstmis, hier in de Alentejo, onthouden, zijn de hartelijke handdrukken, schouderkloppen en wensen van iedereen die je tegen komt. Toen we aan de poort iemand ‘Ola’ hoorden roepen, ging Leo kijken en kreeg een fles rosé en een doos gebak in zijn handen geduwd. Van de gemeente! Drie mannen gingen al de huizen langs. Daarna kwam buurman Manuel met een fles porto. En de dag voor Kerstmis stond buurman Isidoro, de bakker, met een fles wijn en een kerstgebak aan de poort. Op een etiket stond: Felicidades, de Isidoro para senhor Leo.
Verder is er iets minder prettigs dat we van de maand december zullen onthouden. Ella werd loops. Dat zou, na haar sterilisatie, niet meer mogen gebeuren. We gingen langs de dierenarts en kregen een lange uitleg in het Engels. Bij de sterilisatie vond ze maar 1 eierleider. Dat komt voor bij 1 hond op de 500. Ze wil opnieuw opereren. Geen prettig vooruitzicht. Vooral enkele dagen niet springen en lopen zal moeilijk zijn. We kunnen Ella geen tablet met filmpjes en spelletjes in haar poten geven. Ze was 23 dagen loops en daar houden we enkele avontuurlijke verhalen aan over. Het strafste was, toen een grote witte reu ons volgde en zowat aan Ella plakte. Leo was Ella gaan dragen, maar we moesten nog een kilometer tot aan de auto. Uiteindelijk ben ik, met Ella, over een afsluiting gekropen. Leo ging de pick up halen en ik zette haar, over de afsluiting, in de bak achteraan. De witte hond is nog een tijd meegelopen. De volgende dagen gingen we op zoek naar wandelgebieden zonder honden. Daarvoor reden we met onze mazda vaak een eind langs onverharde wegen. Al een avontuur op zich.

Geschreven door Afterboat