De tijd vliegt hier. Omstreeks half maart dachten we naar België te rijden en de weken schuiven zo vlug voorbij. Als je het naar je zin hebt, tel je de dagen niet. En die dagen worden ook langer, Lichtmis is al voorbij. We hebben pannenkoeken gebakken voor Jan en Sandra. Dat was jaren geleden, dus voor alle zekerheid hadden we de week vooraf geoefend. Iedereen vond het lekker.
En gisteren zagen we Walter en Christine, onze buren uit Affligem. Zij staan met hun caravan en hond Marau op een camping hier 50 km vandaan. We trokken samen naar de maandelijkse markt van Castro Verde. Dat was een blij weerzien.
En toen, gisteren omstreeks 15.00 uur, veranderde ons leven grondig. Ella kwam bij ons. Ella is een puppie van één van de honden van de buurman. Die buurman, Isodoro is bakker, maar ook jager. Hij heeft minstens tien honden, aan de ketting in hokken in de tuin. We hebben, vooral tijdens de weekends, al eens kleine vrachtwagens gezien, vol honden, die verzamelen voor de jacht op groot wild, vooral everzwijnen.
De moeder van Ella liep los met haar zes pups. We konden ze zien als we helemaal aan de zijkant van onze grond gingen staan. Leo was nieuwsgierig en ging een kijkje nemen. En toen Isodoro zei dat hij er één of twee mocht kiezen was hij verloren. Hij ging meteen de uitzet kopen voor Ella.
Gisteren zag hij dat de buurman in de tuin was, en liet me weten dat hij nog eens een kijkje ging nemen. Toen ze samen stonden te babbelen kwam Ella eraan gehuppeld. Ze was weg van haar nest, op verkenning. Neem haar maar mee, zei Isodoro, ze is er klaar voor. Dus, Leo heeft geen puppie gekozen, Ella koos hem.
Het was wel onverwacht. En we stonden meteen verbaasd van haar, want hoewel ze nog niet de grootte heeft van een kat, kan ze flink uit de voeten. Na het nodige geknuffel, de likjes en het verkennen van de koer, begon ze te janken aan de blauwe poort naar onze grond. Daarlangs kon ze naar haar moeder. Dat had ze door. De poort kreeg ze niet open maar het gat langs waar het regenwater komt vormde geen probleem. Op een wip had ze het rooster weggeduwd en rende over onze grond naar haar vroegere nest. We konden haar nauwelijks volgen. De zoon van de buurman was in de tuin en hij zei dat het wel zou beteren. Gelukkig is dat ook zo. Ze speelt, ze eet, ze drinkt, en gelukkig slaapt ze ook veel. Om te slapen wil ze wel lichamelijk contact, zoals dat in haar nest ook was. Een hand van Leo is al genoeg. Maar ken je het gezegde: Als je een vinger geeft, pakken ze meer.
Ik hoop dat Ella een flinke hond wordt. We doen er ons best voor.
Ze zal niet aan de ketting leven en ze zal niet mogen jagen.

Geschreven door Afterboat