Ik zit in de bus. Het voelt heerlijk om vervoerd te worden en ik geniet van de snelheid waarmee het traject afgelegd wordt. Ik was er vanochtend pas om 9.15 uit, waardoor ik definitief besloot om niet naar Salema te lopen. Daarmee vermijd ik de moeilijkste etappe en dat is best een keuze. Ik merk dat ik een beetje genoeg heb van het lopen en vandaag loop ik daarom maar een kilometer of vijf. Wel weer op de bekende smalle paadjes over de rotsen aan de kust.
In Salema rijdt de bus bijna door tot op het strand. Ik zoek de route maar besluit eerst een galao en stukje taart te verorberen. Het is tenslotte vakantie. Dan weer op pad. Het is toch weer een mooie route. Ik merk de inspanning en ben blij dat ik het zo gedaan heb vandaag. Ik voel weinig energie en dat heeft invloed op het lopen op de steile paadjes. Ik zwabber een beetje. Op een mooi uitzichtpunt over de zee eet ik een sinaasappel die ik al de hele week meesjouw. Hij is nog net lekker en geeft me acute energie. Dat loopt een stuk prettiger. Ik moet nog over een riviertje, met wat vage stapstenen en dan worden de paden breder, kom ik mensen tegen op hun kuierrondje vanuit het dorp. Hond hijgt er achteraan.
Ik loop Burgau in. Hier was ik in 2004 een paar dagen met Arwin. Ik kan me er niet veel van herinneren. Het is echt een heel sfeervol dorp. Het ademt hippy en happy. Dat was toen nog niet, dat weet ik zeker. Het strand en de zee zijn onveranderd. En die ene strandtent die ik me wel nog kan herinneren is er ook nog steeds.
Ik zou hier zo willen wonen. Ik neem een lekkere smoothie bij een klein sfeervol restaurantje waar ik nu, een paar uur later mijn verslag schrijf. Ik heb een pizza besteld. Die zagen er heel lekker uit!
Mijn hostel is volgens de eigenaar een guesthouse. Er zal wel verschil tussen zijn. Hij is aan zijn auto aan het sleutelen en vertelt dat ik om 16.00 een bericht krijg waarmee ik zelf kan inchecken met een deur code. Dat vind ik niet zo'n goed idee. Het is 15.15 en ik heb helemaal geen zin om te wachten tot 16.00. Hij wil me wel een plezier doen ook al moet hij hiervoor zijn werk onderbreken. Een onderbreking die ongeveer vijf minuten duurt, dus zo ingewikkeld lijkt me dat niet. Toch bedank ik de man uitvoerig voor zijn enorme flexibiliteit😬 Ik ben binnen, kan douchen en uitrusten. Daar gaat t om.
Vandaag is het PSV-Ajax. Een belangrijke aansluitwedstrijd die PSV verdiend verliest. Ajax is gewoon beter en PSV oogt weinig creatief en is gewoon niet fel genoeg. Dus worden ze waarschijnlijk geen kampioen dit jaar. Jammer en helaas. Ik kijk de wedstrijd terug op mijn telefoon. Wissel wat woorden met mijn kamergenoot, uiteraard weer een Duitser.
En nu zit ik dus in het restaurantje te wachten op mijn pizza. Ik ben bang dat een huis in Burgau niet meer te betalen is. In 2004 had het zeker nog gekund. Dan zou ik nu goud in handen gehad hebben. Maar ja ik ben nu eenmaal geen speculant.
Morgen loop ik nog 15 km naar Lagos en dan is het in principe klaar met de trail. Geen Santiago bij aankomst deze keer, geen gekte, gewoon daar aankomen en nog een paar dagen genieten ter plaatse.

Burgau 2004.

"Yes we came back."

Arwin en ik vieren onze veertigste verjaardag met een weekje Portugal. Na een zoektocht langs de kust belanden we in het dorpje Burgau. We vinden het authentieke plaatsje van onze dromen. Er is een supermarktje, een restaurant met vis direkt vanuit de zee op het bord. Er is een strandtent. Het strand en de gedateerde b&b van de Amerikaanse Sally, waar we ondergedompeld worden in een sfeer van tarot en magie. Het is net Halloween geweest. Restanten van het feest zijn nog zichtbaar Sally vertelt dat het goed gevierd is.
Ik volg dat jaar een opleiding tot kunstzinnig therapeut. Het is een beetje zweverige opleiding met een hoog het is goed zoals je bent, het is goed zoals je t doet gehalte.
In het begin van het schooljaar zaten we in een kring toen verteld werd dat er onder onze stoel een kaart lag met een totemdier. Dit totemdier werd je reisgezel gedurende het opleidingsjaar. Ik zat met gemengde gevoelens tussen alleen maar vrouwen, want kennelijk interesseer ik me vooral voor zgn vrouwen dingen. De docent is ook man maar een beetje een zacht ei. Niet echt iemand om gezellig mee de kroeg in te gaan zogezegd. Ik vind het spirituele interessant maar spring nu eenmaal niet vol vuur in het diepe. Ik beschouw het met interesse en van een afstandje. De kaart onder mijn stoel blijkt een dolfijn. De dolfijn is natuurlijk het symbool van zweverigheid en spiritualiteit. Alle vrouwen kraaien van plezier, bewondering en misschien zelfs naijver als ze zelf maar gewoon met een kat, een papegaai of een oorwurm zijn opgescheept.
Enfin die dolfijn moet mee op reis en nog voor de kerst moet ik eea op papier zetten wat de dolfijn in mijn leven betekent, mijn innerlijke dolfijn ontdekken en wat dies meer zij.
In Burgau heb ik nog bijna niks op papier. Wat moet ik toch met dat stomme beest. Ik vind dolfijnen wel leuk hoor maar in de opdracht zit ik ermee in mijn maag. Ik voel me in die tijd spiritueel ook een beetje opgedroogd. Ik heb een leuke baan waar ik de nodige moeite voor heb gedaan. Ik heb sinds een jaar een eigen huis en dat was ook best een kruis. Het kopen van een huis bedoel ik. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Daarom ben ik ook die opleiding gaan doen. In de zomer van dat jaar heb ik trouwens mijn tweede fietsetappe richting Santiago de Compostela gerealiseerd. Ik ging heerlijk mijn eigen weg. Met behulp van een Michelin kaart fietste ik langs de Franse kust en later in het binnenland richting Chartres. Ook die tocht stond in het teken van mezelf ontdekken en uitdagen.
Ik voel me wel goed hoor maar lijk toch de weg een beetje kwijt. De opleiding inspireert en in het weekje Portugal ga ik me serieus verbinden met de dolfijn. Ik maak een zandbeeld van een man liggend op het strand, met een steen als piemel en een andere steen als hart. Ik ga ernaast liggen en Arwin fotografeert. Het is een zelfportret. Ik lig naast mij. Intuïtief probeer ik naar de dolfijn toe te werken. Het lukt nog niet echt, maar ik voel wel verbinding en dat ik op weg ben.
Dan maken we een rondwandeling aan de westkant van Burgau. Het is geen gemakkelijke wandeling. Op een gegeven moment stelt Arwin voor om terug te gaan. Ik wil nog een klein stukje verder "om te kijken wat er om de hoek ligt". Ik ga de hoek om en loop tot mijn groot onbehagen een dolfijn tegen het dode lijf. Wat is dit??? Waarom kom ik de dolfijn zo tegen? Zo letterlijk? En zo dood?
Ik heb er geen sluitende verklaring voor. Het enige wat ik kan verzinnen is een duik nemen in de zee om het van me af te spoelen en om te zwemmen als ware ik een levende dolfijn.
Ook nu anno 2025 kom ik er niet veel verder mee. Ten eerste is het natuurlijk toeval. Wel is het typisch dat juist ik het beest vond omdat ik nog even wilde kijken wat er om de hoek was. Was het dat mijn intuïtieve kant om aandacht vroeg?
Misschien moet je soms een soort van sterven om opnieuw geboren te worden?Misschien kreeg je antwoorden in de jaren die er op volgden? Misschien moeten ze nog komen? misschien is er wel geen antwoord, en zijn er alleen maar vragen? En misschien schuilt het antwoord wel in de slogan die ik zojuist fotografeerde in het restaurant: "Yes we came back to take away all the fascists."
Dit is Burgau. Ik ken het dorpje niet meer terug, maar mijn ontmoeting met mijn dolfijn zal ik me altijd blijven herinneren.

Geschreven door Pelleriens.travels