I've been waiting for this moment all my life...Nou dat nu ook weer niet maar toch wel alweer een tijdje. Vier weken pelgrimeren op de Camino is natuurlijk een fantastisch vooruitzicht. Een jaar geleden was ik ook op pad. Toen had ik drie weken. Nu dus vier. Je moet natuurlijk wel aan persoonlijke ontwikkeling doen. Voor mij geldt: na zoveel jaren werken mag vakantie een grotere plek in gaan nemen in mijn leven.
Vakantie? Ja natuurlijk het is vooral vakantie. Ik heb pelgrimeren altijd gezien als een mooie manier van vakantie vieren.
Pelgrimeren en vakantie als middel om het dagelijkse in te ruilen voor die andere wereld die Camino heet. Doel? Ontspannen door inspannen, tot mezelf komen, natuurlijk ritme hervinden. Dat laatste wordt door het werk na verloop van tijd danig verstoord. Ik ben heel planmatig in mijn werk en dat is ook terug te zien in de uren dat ik niet werk.
Altijd lijstjes in mijn hoofd, vaak deadlines. Op tijd dit, te laat dat, en savonds gaat dat door met een marathon op social media. Het dagelijkse leven als TGV. Ik stap even uit op zoek naar het boemeltje.
Vier weken hobbelen met zo weinig mogelijk lijstjes.
Het wachten is op het vliegtuig. Ik ben op tijd. Ingecheckt, gestreken en nog geschoren.
Klaar om de lucht in te gaan. Breaky breaky!

Wat een verandering! Twee uur vliegen en nu zit ik lekker met afgeritste broek in de zon op een terrasje in Bilbao.
De ochtend is voorbij gevlogen. En niet alleen in het vliegtuig. Al op Eindhoven Airport verzamelden zich een aantal Caminogangers te herkennen aan een veelheid aan Decathlon gadgets. Tot mijn verrassing kwam ik de broer van een vriend tegen en zijn vrouw. Ook volop van plan om hun tijd door te brengen op de Camino. Voor we het wisten konden we al boarden. En tijdens de vlucht raakte ik in contact met een vrouw uit Liempde die in Belorado op de Camino Frances gaat starten. Met haar heb ik de ochtend doorgebracht in Bilbao. Zij had smiddags een bus gereserveerd naar Burgos en ik kon pas vanaf 14.00 terecht in mijn hotel. Dus genoten we van elkaars gezelschap voor een paar uurtjes.

Maar nu gaat het toch echt beginnen.
Een beetje onwennig probeer ik mijn draai te vinden in één van mijn favoriete steden. Ligt niet aan de stad maar het alleen zijn, weg zijn uit het vertrouwde laat zich voelen.
Een ligstoel in het park doet wonderen want naast dat ik op zoek ben naar mijn draai ben ik ook nog eens behoorlijk moe van maanden hard werken. Dus omarm ik de siësta in het kader van gewoontes die er toe doen...
Ik start ook nog niet met wandelen. Dat doe ik pas vanaf maandag. Eerst even uitblazen en onthaasten. Wat doe ik met die uitblaastijd? Tijd moet gedood worden, vooral als je net je deadlines naast je neerlegt. Het idee van lummelen, tijd verdoen of me vervelen zelfs, geeft de nodige onrust. Zal ik die ene etappe nog eens doen? De etappe die ik in 2019 noodgedwongen oversloeg omdat ik bijna kreupel liep van de pijn. Lees Camino en 🥝 🥝 er nog maar eens op na.
Het is nog een stuk van elf kilometer en het is dat ik de trein niet kan vinden anders was ik dat vandaag nog gaan doen. Later lees ik zelf nog even het verhaal van 2019. Blijkt dat ik destijds de trein al in Gernika genomen heb, toch wat verder van Bilbao verwijderd dan gedacht. Uiteindelijk besluit ik gewoon tot nog een siësta voor het avondeten, gewoon op de hotelkamer. Het is tenslotte vakantie.
Ik merk dat ik me heel prettig voel zo met mijn rugzak. Een paar weken lekker ongecompliceerd uit de rugzak leven is echt heerlijk. Het is een bijna niet te beschrijven gevoel van, ik denk vrijheid, om zo op een bankje in het park te zitten met mijn hele hebben en houden van ongeveer 8kg.
Ja ik moet mijn draai nog vinden en ik vind het best dat dat zo is.
Ik heb een hotel in de oude stad op een steenworp vd kerk waar ik een stempelpas scoor. Vorig jaar heb ik de vorige helemaal vol laten plempen. Mooi indrukwekkend gezicht vind ik dat, al die stempels in zo'n boekje, als stille getuige van de vele voetstappen op het pad.
Bilbao: natuurlijk is er het Guggenheim. Mooie parken nodigen iedereen uit om buiten te zijn. De zilt ruikende rivier die de weg wijst naar de zee. En over de mooie bruggen tegen de helling op rust de oud stad waar je kunt verdwalen tijdens een pinchos tocht. Veelal sta je hier tegen de muur aan een piepklein statafeltje met je biertje en je pinchos. Het is erg druk. Het Spaans klinkt als een ratelende ketting. Alle indrukken dringen zich naar mijn innerlijk. Wat een leven hier! Prachtig en ook een beetje veel voor deze vermoeide reiziger. Morgen wacht de transfer naar Llanes met een lunchpauze in Santander. Dat komt toevallig zo uit. Helemaal prima. Met de bus op pad naar Asturië via Baskenland en Cantabrië; de Camino Norte in vogelvlucht

In de bus heb ik zin om hier een keer terug te komen met mijn campertje. De autoroute slingert op prachtige wijze door het landschap. Het stuk tussen Santander en Llanes is wel een beetje een vervlogen herinnering. Ik herken nog wat plaatsnamen, maar dat is het dan ook wel. Nu rij ik natuurlijk in een bus en die bus volgt niet de Camino, maar toch. 2010 is te lang geleden en ik bedenk me niet voor het eerst dat ik ook uit Santander had kunnen vertrekken, daar waar ik in 2019 eindigde. Maar ik heb anders gekozen. Nu ben ik in Llanes en wat een leuk plekje is dat! Gewoon aan zee, haventje. Een mooi decor in prachtig weer. Mijn hotel belooft uitzicht op zee en dat krijg ik ook. En alles op loopafstand. Maar dat laatste is natuurlijk betrekkelijk als je van plan bent om de komende vier weken alleen te voet te doen. Het stadje is al met al een prima vertrekpunt. Ik ben blij dat ik de bus achter me laat. Vanaf nu is het is het me myself and my body.

Llanes dag twee,

Het is zondagochtend en zoals gisteren werd verteld regent het. En regenen kan het hier, dat is me al te bekend. Met regen wordt het al snel wat ingewikkeld hoe de dag door te komen. Vanmiddag staat PSV-Ajax op het programma. Dat is natuurlijk zeer geschikt op zo'n druildag als deze. Vanmorgen trek ik daarentegen de stoute wandelschoenen aan voor een warming up wandeling langs de kust. De zgn E9, een Europese wandelweg, loopt hier en ik wil wat meters Oostwaarts maken ook om herinneringen aan 2010 op proberen te halen. De Camino volgt deze weg ook af en toe, maar vaak ook niet. Hier liggen mogelijk historische maar waarschijnlijk commerciële redenen aan ten grondslag. Pelgrims brengen al eeuwen geld in het laatje en alle spirituele opsmuk ten spijt, uiteindelijk is het natuurlijk daar om te doen. Zo is Santiago een relatief welgestelde stad, juist vanwege de pelgrims. Reken erop dat de priesters daar een vinger in de pap hebben. Wie denkt dat dat in deze tijd niet meer geldt en er vanuit gaat dat de kerk zich schikt in een puur ceremoniële rol is naïef in mijn ogen.
Aan de E9 is geen legende gekoppeld. Geen religieus beginsel. En dat is te merken. De bordjes zijn zeldzaam. En het vinden van de route is een vak apart. Eigenlijk lukt het gewoon niet echt. Hoewel de route tracht langs de kust te lopen is die zelfde kust in de praktijk vaak geeneens te zien. Dat komt ook door het ronduit belabberde weer. Ik wordt echt ondergedompeld vandaag. De kust is hier zeer grillig en rotsachtig met af en toe een klein strandje dat vaak nauwelijks te bereiken is. Ook dat maakt dat deze kustwandeling vooral een wandeling is waarbij je weet dat de kust niet ver weg is, maar dat je hem maar af en toe ziet. Het is wel een prachtige ruige kust. En hoe dan ook is dat struinen in de regen natuurlijk 100 keer leuker dan op de hotelkamer verblijven. Ik bedoel zo'n kamer is snachts natuurlijk prima. Overdag is het een relatieve treurigheid.
Maar goed die regen is ook koud en vooral nat. Dat valt niet mee en onderweg kom ik niet veel tegen waar ik mij kan warmen of zelfs even schuilen. Mijn plan is om naar een treinstation te lopen en dan de trein terug te nemen. Dat had ik gedroomd. De trein blijkt hier maar twee keer per dag te gaan en niet elk half uur zoals bij ons in Nederland. Staat tegenover dat hij wel vaker op tijd schijnt te rijden dan bij ons. Dat dan weer wel. Maar ja ik ga natuurlijk niet zes uur wachten op een trein voor hemelsbreed een kilometer of vijf a zes. Dan mis ik de wedstrijd.
Dus ik besluit simpelweg om te keren en terug te lopen.
In het dorpje Cue warm ik mij aan een Cafe Americano die totaal verkeerd valt en voor een darmdoorloop zorgt die mij maar juist op tijd op het toilet doet belanden. Blijkbaar zijn de darmklachten die ik thuis al een week meedroeg nog niet over.
Los daarvan gaat het lopen goed. Ik loop iets harder dan die doorloopdarm en schuif ruim op tijd aan het nachtkastje om de livestream van PSV-Ajax te kijken. Zowel de wedstrijd als de Wifi loopt verre van gestroomlijnd. Als een soort modern Morse systeem krijg ik de beelden met de nodige zeer irritante tussenpauzen door. Maar PSV wint met 3-0. Dat is het hele belangrijke goede nieuws.
Inmiddels zit ik gevangen door een nieuwe regenbui in een ijs- en yoghurtsalon. Het was iets opgeklaard dus ik vond dat ik mijn regencape wel in het hotel kon laten. Niet dus eigenlijk. In elk geval is de kop er af, ik ben er klaar voor. Vamos!!

Geschreven door Pelleriens.travels