Ga ik vanaf nu links lopen en rechts inhalen, neem ik melk in de thee, keer ik mij af van de overige Europeanen of omarm ik ze juist nu het even kan?
Ik loop de Camino Ingles. Vanuit Santiago wordt ik via een busrit naar het stadje Ferrol in het zadel geholpen. In vervlogen tijden kwamen Engelse pelgrims van overzee hier aan, vaak nadat ze in Groot Brittannië ook al aardig wat gelopen hadden. Vanuit Ferrol ging het dan verder te voet. Tegenwoordig vliegt men naar Santiago of la Coruna om van daaruit naar het beginpunt te reizen of, in het geval van La Coruna direkt te starten met lopen. De Camino Ingles is kort, ongeveer 110 kilometer. Voor veel mensen is dit een ideale route om eens een keer te proeven van dat wat het pelgrimgebeuren met zich meebrengt. Anderen hebben maar een week of nog wat tijd over zoals ik. In principe loop je in vijf dagen weer naar Santiago. Ferrol is een soort Den Helder de Marine zetelt er en hele delen van de stad zijn dan ook militair terrein. En daar doet ook deze ouwe dienstweigeraar helemaal niets aan. Naarstig zoek ik naar de zee, of het water. In Galicië ben je zelden echt aan de oceaan. Meestal bevind je je in een soort fjord. Ferrol ligt noordelijker aan de kust en verder van Santiago dan bijvoorbeeld La Coruna. Dus ik beschouw deze stad dan voor nu maar maar als het meest noordelijke punt van Galicië.
Het water vinden is knap lastig met al die hoge muren die het zicht wegnemen op wat die Spaanse marinemensen daarachter uitspoken. Ze nemen daardoor dus ook het zicht op het water weg.
Uiteindelijk vind ik een plek met water een soort haven en warempel is daar ook het beginpunt van de Camino Ingles te vinden. Dit startpunt zorgt ervoor dat ik deze vakantie niet alleen in een soort kringetje loop om steeds weer in Santiago te eindigen. Het geeft aan dat ik heel Galicië straks van Noord naar Zuid en Zuid naar Noord doorkruist heb. Daar was het ook een beetje om te doen deze ronde. Galicië beter leren kennen. Onderweg vragen mensen mij waarom ik niet doorgelopen ben vanuit Santiago naar het Noorden. Dan zou ik in Ferrol zijn aangekomen. Moet er niet aan denken ondanks dat de koffie op een terras wordt geserveerd met werkelijk de liefste lach vanachter een mondkap van heel Galicië. Wat doet dat toch veel met een man als een vrouw je lachend en met stralende ogen aankijkt. Alles kleurt dan een beetje warmer. Dus warm ik me hieraan op voor een nieuw hoofdstuk aan mijn avontuur.

Dan word er weer gelopen. Ferrol is best groot dus dat betekent dat ik de eerste 10 km een vrij gespleten wandeling heb. Ik snap nu beter dat het de Engelse route is. In Engeland moet je in het verkeer altijd eerst naar rechts kijken en dan naar links. Rechts van mij bevindt zich de aansprekende kustlijn. Links de lelijke flatgebouwen en de industriële zone van Ferrol. Dus kijk ik eigenlijk voortdurend eerst naar rechts.
De etappe is weer eens lang. Dat is even geleden want de laatste dagen op de Camino Portugues was ik wat kortere afstanden gaan lopen. Vandaag klap ik er tegenaan met ruim 29 km. Ik heb er zin in.
Voor me loopt een pelgrim die het wandelen goed beheerst. Hij loopt sneller dan ik en dat is toch niet zo vaak. Bovendien stopt hij heel vaak om een foto te maken. Hij heeft er ook zin in. Ik probeer te ontdekken wat hij zo mooi vindt om te fotograferen. Niet dat ik niks vastleg, maar echt enthousiast ben ik nog niet over het landschap. Een paar dagen later zal ik Alphonso uit Tenerife nog ontmoeten. Hij heeft zelfs nog een foto van mij gemaakt zegt hij en wijst op een stipje op een foto van het strand. Ik zou het zeker kunnen zijn, want ik heb er wel gelopen.
In een koffiedrinkdorpje zwaaien een, denk ik, leuke pellegrina en ik naar elkaar. Later kom ik Ursula tegen op een mooi plekje in de natuur. We raken aan de praat en zullen elkaar nog vaak treffen op deze tocht en zelfs in Santiago.
Zo worden deze eerste dag de contouren van dit tweede avontuur wat duidelijker. Ik eindig de dag in Ponte Deume. Dit is een klein stadje aan een rivier.
Ik heb nog niks geboekt en loop naar de herberg. De deur is op slot Er hangt een briefje dat ik me moet inschrijjven bij de VVV. Die is nog niet open. Dat is wel een dingetje hoor. De herbergen zijn zeer goedkoop maar ze doen er wel alles aan om je het gevoel te geven dat je er bij de gratie van de bureaucratie gebruik van mag maken. Ik wilde deze Camino eigenlijk niet meer reserveren en voor de herbergen kiezen. Op een terras verander ik, een beetje chagrijnig van dat geneuzel van die albergues, van gedachten en zoek via Booking een mooi hostel. Daar kan ik van een mooie tuin en een vol pension genieten. Dat spreekt aan na een lange en vermoeiende dag.
De verdere reis zal ik per dag van tevoren reserveren. Ik heb gewoon zin in die zekerheid en het zal dan niet zo des pelgrims zijn, Pellerien vindt dit wel zo comfortabel.

Geschreven door Pelleriens.travels