We ruiken de stal. In alle vroegte verzamelen wij pelgrims hun spullen. We doen dat zoveel mogelijk zonder licht en misschien daardoor wel met meer geluid dan nodig is. Sinds gisteren loop ik weer alleen. De doorwaakte nachten de lange etappes en het voortdurende gezelschap doordat we nu met zijn tweeën lopen geven me het gevoel dat ik door een tunnel naar het einde loop. Ik verlang naar de dagen na Santiago. Dan ben ik tenminste weer alleen. Deze bewustwording brengt me op een punt dat ik merk dat ik voor mezelf moet kiezen. Gezeten op een steen in het zonnetje vertel ik Eric dat ik voor nu alleen verder ga. Dat is best pittig maar Eric begrijpt me wel en is blij dat ik dat eerlijk aangeeft. We spreken af elkaar in de herberg weer te treffen. Ik merk meteen een enorm verschil in beleving. De tunnel maakt plaats voor het mooie landschap dat me omringt. Ik loop langzamer en neem pauze zolang als ik dat wil. Misschien is het niet eens korter of langer. Het voornaamste is dat ik mijn antenne naar de ander nu even in kan schuiven. Wat heb ik dat nodig. Ik ben van slag maar door deze stap kom ik langzaam weer in evenwicht is mijn ervaring. In de herberg pakken we de draad inderdaad weer op en eten en drinken we samen. Maar ik loop overdag weer alleen dat is een zekerheid. Op de Camino Frances stikt het van de bars en dat maakt dat je eigenlijk nergens rekening mee hoeft te houden. Dus om zeven uur vanochtend loop ik de herberg uit en zie wel wanneer ik ga ontbijten. De wandeling kenmerkt zich als een slalom tussen de groepjes pelgrims door. Ik geef behoorlijk gas. Doe ik in de auto ook altijd als het wel druk is maar (nog) geen file. Ik loop even samen met Barbara uit ergens in Portugal. Leuke vrouw, zelfde humor. Kopje koffie samen en dan weer alleen verder. Ik ontmoet wijze spreuken onderweg en een stel dames uit Northfolk (GB). De ene helft is te voet en de andere op de fiets. Zijn gestart in Sarria op 100 km van Santiago. Als je minimaal 100 km loopt en genoeg stempels scoort (2 per dag) kun je op het laatst je Compostela kopen. Ik verzamel wel de stempels maar zal dat ding niet meer halen. Het was me toch al nooit daar om te doen en ik heb er desondanks al twee.
Vandaag is een regenachtige dag. Maar ook de zon schijnt. Dus poncho aan, poncho uit. Vest aan vest uit. We hoeven ons niet te vervelen en vervellen doen we ook niet zo snel nu.
Ik moet nog 10 km en dan zit de laatste lange etappe van bijna 28 km er op. Vamos!!!

La la la dertiende couplet, ik heb een potje met vet, ik heb een potje, potje, po....la la la driehonderdvierentachtigste couplet...
Ik zit hier in een heel drukke bar en vraag me af of ik wel hier moet blijven. Ik ga weer!!

Een paar weken geleden typeerde ik dit laatste stuk Camino als een circus waar ik liever geen deel van uitmaak simpelweg omdat het mij te druk lijkt. Ik werd vervolgens uitgemaakt voor arrogant en respectloos naar mensen die deze Camino lopen. Want hoe durfde ik de heilige Camino en haar kostgangers een circus te noemen...
Nu ik er loop weet ik zeker dat er geen betere typering bestaat. Het pad is vol. Hoewel ik ook nog sommige stukken in mijn eentje loop moet ik regelmatig groepjes inhalen die het hele pad bestieren. Het elkaar groeten is bijna niet te doen, zoveel mensen lopen er rond. Wat opvalt is dat veel mensen iets aan het doen zijn, telefoneren, navigeren. Ik zie een pelgrim in een felgroene cape in hoog tempo de tegengestelde richting opgaan, zijn hoofd gericht op zijn telefoon. Ik hoop dat hij niet struikelt..Een ander loopt met een radio. Zou het zo werken dat hoe drukker het wordt hoe meer we gaan doen en des te meer afleiding we zoeken op zoek naar een vluchtroute weg van de de drukte en de hectiek?
Er is geen ontsnappen aan. Vele wegen leiden naar Santiago maar nu zijn we zo dichtbij dat er niet veel rest dan dit pad te volgen. Ik loop een kroeg in voor een broodje. Ik wordt uitgenodigd om te gaan zitten ze komen zo bij me. Het voelt als een fuik. Het is veel te druk hier. Mijn mind kan dit niet volgen. Ik vertrek. In een andere kroeg vertellen ze me dat ze een broodje kaas over 40 minuten kunnen serveren want er zijn andere wachtenden voor me. Ja doei, andere keer misschien, steek die bocadillo maar in je ...
Ik loop het bos in en zie een mooie plek in de zon. Ik heb nog wat eten in de rugzak en stel mezelf daarmee tevreden. In het kwartiertje dat ik hier zit komen misschien wel meer pelgrims voorbij dan ik de afgelopen weken op de Primitivo tegen ben gekomen. De meesten kijken recht vooruit en maken geen contact. En dan trap ik op tenen als ik dit een circus noem dat ik liever zou hebben vermeden. Zeg nou zelf, hier valt toch niet te pelgrimeren. Echt ik neem het voor lief maar ik constateer dat ik gewoon wel goed zie dat de vierdaagse meer gelijkenis vertoont met deze rim ram dan alle Camino's die ik tot nu toe gelopen heb.
Nog drie kilometer en dan heb ik de etappe er op zitten voor vandaag.

De herberg is daarentegen opvallend rustig. Samen met Eric eet ik slecht gemaakte vis en als voorgerecht al mijn tweede Calde Gallega (die soep). Mijn darmen blijven maar instabiel De soep is erg lekker en licht verteerbaar. Ik doe er goed aan dit te kiezen. Maar ja dan moet er nog een zoet toetje achteraan, want ik heb al braaf soep gegeten vandaag. Dat had ik beter niet kunnen doen, vertellen mijn darmen mij later op niet zo subtiele wijze. De nacht is zoals gewoonlijk breekbaar. Desondanks voel ik me fit dus zit ik om 7.24 al in een bar na de eerste kilometers. Het lijkt wel een werkdag! Het is 13 mei 2023. Precies een jaar geleden verliet ik Santiago om terug te gaan naar huis. Vandaag kom ik weer thuis bij de kathedraal. Het weer is anders. Het is fris en de laatste dagen is het nodig om meerdere lagen te dragen bij het wandelen. Nu ben ik ook wel weer een overtollig laagje kwijt geraakt tijdens deze tocht. Dat scheelt natuurlijk wel.
Ik ga de stappen maar eens zetten....tadadaaa veertienhonderdendrieentwintigste couplet...ik heb een...

En dan loop ik door de poort waar de klanken van de doedelzak de aarde doet trillen. Mijn innerlijk trilt ook. Tranen branden in mijn ogen want ik sluit een Camino af die vele kanten kent. Ben mezelf behoorlijk tegen gekomen en dat is nog volop aan de gang. Bizar was vandaag de ontmoeting, notabene tot twee keer toe, met de Duitser waarmee ik in het begin nog op de Camino del Norte die aanvaring had. Die van die doodlopende routes en zijn hang naar Kunstmatige Intelligentie.
Voelbaar verlegen met de situatie schudden we elkaar de hand. Ik zeg nog iets van dat we waarschijnlijk allebei een mooie Camino gehad hebben (vooral opgesierd door wederzijdse afwezigheid op elkaars pad. Hij liep immers de Norte verder). Hij wacht het allemaal niet af en is hem na een sanitaire stop van mijn kant alweer geveegd. En dat is goed.
Op het plein ontmoet ik andere "Primitivo's" We vormen een trots groepje zo met elkaar. De Primitivo is iets bijzonders en wij hebben dat toch maar mooi voor elkaar gebokst. Vanavond gaan we dan ook samen eten met een select groepje om onze aankomst te vieren. Nu lig ik in de herberg mijn blessings te tellen en met mijn tenen te spelen. De tocht laat zich voelen. Ik ben moe en blij dat ik er ben.
Ik ervaar dat aankomen in Santiago eerst nodig is voordat je verder kunt gaan denken aan andere plannen. Vandaag genieten dus. Morgen gaat de reis weer verder. Vandaag ben ik gearriveerd.

Geschreven door Pelleriens.travels