Mijn vakantie loopt ten einde. De Camino loopt verder richting de niet zichtbare wereld. En ik loop niet langer mee.
Er gaat geen wekker, niemand snurkt, geen plastic geknisper. Stilte is alles wat ik hoor, zo rond half zeven. Ook als ik alleen slaap slaap ik maar kort, ongeveer vier uur. Ik heb wel minder moord neigingen dan in een herberg.
Het is slecht weer. Regen klettert op het binnenplaatsje. Ik draai me nog maar een keer om. Waarom niet. In mijn hoofd stippel ik mijn route voor vandaag uit. Wordt het een museum, wordt het het strand? Geniaal idee, lekker naar het strand in de stromende regen. Ga ik de stad in en het op een thee zuipen zetten?
Met dit weer kan ik eigenlijk maar één zinnig ding bedenken. Met ander weer trouwens ook:
Verder wandelen! De Camino loopt verder en ik kan nog steeds een stukje met haar meelopen. Als ik vanavond maar weer terug ben.
Goed gemutst sta ik om een uur of half tien op. En na een verkwikkende douche is mijn dag echt relaxed gestart. Als je dat vergelijkt met een doorsnee dag: wakker worden, inpakken, water in 't gezicht. Tanden poetsen, indien aanwezig toast met slechte koffie naar binnen werken. Donativo vermijden en nokken. En dat om half zeven 's ochtends. Het leven is dus goed en de eerste bar kondigt zich al na 100 meter aan. Dat treft. Verder gaat het. In Santander gaat de Camino meerdere kanten op. Op de weg die ik loop kan ik kiezen: de ene kant of de andere kant op. Ik heb een voordeel, ik was hier al eens in dit leven. Dus ik weet een klein beetje hoe het loopt. Het is oktober 2010. Ryanair stunt met de vliegprijzen en voor een bedrag van welgeteld 10 euro ben ik in Santander beland, voor een weekje camino-proeven. Snipverkouden verlaat ik op vrijdagochtend mijn hostel en ga op zoek naar de bekende gele pijl. Die is al snel gevonden en de Camino baant zich licht stijgend een weg uit de stad. Ik passeer een marktje en vraag mij af of dit er in 2019 ook nog zal zijn. Het is een kledingmarkt. Ik denk dat je bij de kringloop beter af bent. De presentatie is gebaseerd op toevalsdesign ( keer om die wasmand) en heeft een overjarige uitstraling. Verder lopend passeer ik een apotheek, waar ik iets koop tegen een aanhoudende hoest. Het is een pittige route. Geheel tegen de gewoonte in draag ik mijn fleece jack. Ik heb de rits hoog opgetrokken. Zo schuilt mijn best wel zieke lijf onder een fleece deken met mouwen. Het is een fijn jack, maar vooral bedoeld om 's avonds na het douchen te gebruiken, zodat hij lang fris blijft. Eigenlijk ben ik te ziek om te lopen, maar niet lopen vind ik jammer. Ik vind dat je als je ziek bent, best nog op een zacht pitje iets kan doen. En misschien loop ik met dat jack aan de verkoudheid er wel uit? Anno 2019 bestaat het marktje nog steeds net als de apotheek. Ik hoef er niet naar binnen, want ik ben niet ziek. En het fleece jack? Sinds kort pas ik het weer en eigenlijk is het te groot. Ik draag hem graag en heel de dag, want het is erg koud zo met die wind.
Op de weg, verderop boven aan de heuvel zie ik tegen de zon in een silhouet van een schijtende hazewindhond, die er na deze behoeftedoening als een haas in de wind vandoor gaat, zijn behoefte slordig achterlatend op de weg. Het is een vreemd gezicht zo'n silhouet in zo'n houding. Alsof het schijt heeft aan de wereld in het algemeen en mij in het bijzonder. Ik kom voor de tweede keer een stel Franse pelgrims tegen. Eerst zijn ze onderweg naar de bushalte, want dat lopen in de stad is trop vermoeiend. Ze hebben wel een punt hoor, want mooi is de route allerminst. Een Camino kun je echter met al je zintuigen benutten. Als het niet mooi is duik ik vanzelf bij mezelf naar binnen. Als het niet mooi is, kun je gaan voelen. Later kom ik ze weer tegen. Ze hebben dus geen tijd gewonnen, dat is zeker. Nu zijn ze op jacht naar een trein die ze willen halen. Ok zo lijkt het mij minder leuk. Ik ga lunchen. Een veel te grote bocadillo verdwijnt voor een deel in mijn voedselzakje. Het andere deel gaat richting mijn maag. Ik loop ook naar de trein, maar dan om terug te keren naar Santander. Ik heb nog tien kilometer gepakt, het is goed afkicken zo. Ook daarom is het fijn dat de route zich vandaag niet van een mooie kant toont. In de trein worden de gemaakte kilometers in no time uitgewist. Dat is vreemd maar ik ga ze niet vergeten. De kilometers zitten verankerd in mijn voeten, in mijn benen en mijn genen. Tot ziens Camino...

Geschreven door Pelleriens.travels