Ik hoop dat je nog een fijne tocht hebt! Met deze woorden neemt de Duitse Anne afscheid, van mij en van de Camino. Dat ze afscheid neemt van mij zal vermoedelijk niet zo zwaar vallen, maar afscheid nemen van de Camino, dat is different Cook. Anne heeft al snel een blessure opgelopen en heeft daar drie dagen mee doorgelopen. Vandaag is zij tot de conclusie gekomen dat zij beter kan stoppen. Ze zit aan een tafeltje in het café bij het busstation van Santoña. Dat zijn desolate plekken, waar je je extra verloren kunt voelen. Het is er meestal een beetje groezelig. De mensen zijn op doorreis of zijn op zoek naar hun ziel, onbewust van het feit dat die zich onder hun arm bevindt.
Ik loop van Ladero naar de boot die mij in Santoña moet brengen. Het is een minimalistische wandeling, alsmaar rechtdoor met rechts iets wat men duinen noemt, maar voor mij meer iets weg heeft van een toevallige groenstrook en daarachter een hoorbare, maar niet vaak zichtbare zee. Links bevinden zich appartementen met uitzicht op de toevallige groenstrook en uiteindelijk ook de zee. Ik fantaseer dat ik er woon. Dan ben ik denk ik beter af in een café bij het busstation. Dat is toch vooral een vertrekpunt. De boot zal straks het strand op moeten rijden of zo, de steiger eindigt in ieder geval op het strand. Ik twijfel of ik wel op de juiste plek sta. De borden zeggen van wel en de vuilopruimer bevestigt dat dit toch echt de plek is om straks over te kunnen varen. Ik krijg gezelschap van drie pelgrims en met de Zweedse Catharina drink ik een café con leche. We zijn tenslotte veilig aan de overkant aangekomen, ondanks de dubieuze aanlegplaats. Onze ontmoeting beperkt zich tot de overtocht en het kopje koffie. Maar toch is dat gewoon leuk. Misschien kruisen onze camino's nog, maar voor nu gaan we ieder zijns weegs., Ik loop naar het busstation voor een enkele reis Santander als ik in het café Anne ontmoet. Anne is verdrietig. Haar vriendin is verder gegaan en nu wil ze zo snel mogelijk naar huis. Anne heeft geen smartfoon, maar wel een thuisfront die in samenwerking met een reisbureau aan het uitzoeken zijn hoe zij zo snel mogelijk naar die Heimat gaan kan. Zij wacht nu op uitsluitsel en is zichtbaar blij met mijn gezelschap. Ik koop een koffie voor ons. Ik heb wel een smartfoon en ga een beetje surfen. Net als Anne het bericht krijgt van het reisbureau dat de vluchten voor vandaag volgeboekt zijn vind ik voor haar een mogelijkheid.
Het thuisfront boekt de vlucht tijdens onze rit naar Santander en nog voor we daar zijn weet Anne waar ze aan toe is. Zij is blij in haar verdriet, dat dit tenminste wel gelukt is. Ik ben blij voor haar en we nemen hartelijk afscheid in een dekor, dat opnieuw veel weg heeft van een busstation.
Ik ben in Santander. Mijn hotel bevindt zich maar zeshonderd meter van het busstation. Dat treft, want morgen ga ik terug naar Santoña om de finale te spelen van deze Camino.
Mijn hotelkamer is schoon, eenvoudig en heeft een prima bed. Ik ben tevreden en besluit tot een siësta. Zo vliegt deze dag weer om. Een dag met weer een heel ander karakter. Ik raak steeds meer onder de indruk van het bijzondere van deze reis. En let wel, dit is mijn Camino en van niemand anders. Het is mijn Camino die straks gewoon weer verder gaat. Want je hoeft echt niet in Spanje door de modder te schuifelen om te beseffen dat je elke dag op pad bent, en dus altijd in de gelegenheid bent om het bijzondere leven te leven. Amen, zei de best wel atheïstisch ingestelde pelgrim...

Geschreven door Pelleriens.travels