In Baskenland regent het. Ik zit in de herberg als het bericht binnenkomt dat de Notre Dame in Parijs in de fik staat. Dit slaat in als een bom.
De trotse cathedraal van de Franse hoofdstad wordt met de minuut verder verwoest.
De notre dame die voor mij meer betekenis heeft dan haar broer in Santiago de Compostela.
Het is 1985, of zo. Mijn zus woont dan al een tijdje in Parijs en ik vind dat natuurlijk helemaal geweldig. Op bezoek bij haar loop ik in mijn eentje de stad in. Het zijn lange wandelingen. Ik weet nog niet dat dat wandelen mij zo in haar bezit zal gaan nemen. Van de Camino heb ik nog nooit gehoord.
Vaste prik is mijn gang naar het centrum.
Heen loop ik over de boulevard St Michel. Via de Notre dame wandel ik richting les Halles, Center Pompidou en weer terug. Ik besluit van de Notre dame een parallel lopende weg aan de St Michel te nemen. Ik beland op de Rue St Jacques. De jaren er na loop ik elke keer als ik in Parijs ben zonder het te weten over de Camino door Parijs en steevast is de Notre dame mijn eerste bestemming. Pas in 2006, als ik me voorbereid op een derde etappe Camino op de fiets vanuit Parijs valt de franc: Rue St Jacques. Aha!
Als voorbereiding op mijn tocht van Parijs, via Chartres richting het zuiden fiets ik in 2006 nog maar eens naar de Notre dame.
Terug in de werkelijkheid van vandaag. De brand is geblust. Als de rook is opgetrokken blijkt de constructie nog intact. Hier in Baskenland trekt de mist op en plaats ik een steen voor de Notre dame, zodat de eerste steen hoe dan ook alweer gelegd is.

Geschreven door Pelleriens.travels