Ik loop weer verder. Een beetje aarzelend, maar met de neus de goede kant op, dat wil zeggen richting het westen. Bilbao verlaten is een verhaal apart. Een stad wordt er aan de buitenkant meestal niet mooier op en dus loop ik door twijfelachtig industriegebied, in de wetenschap dat dit de komende drie uur het beeld zal domineren.
Ik hou daar wel van, dit soort gebied. Het is toch een beetje een underdogs gebied...Ik heb meestal wel, en ik geef toe, soms wat goedkoop sympathie voor de underdog.
Een stel uit Navarra voegt zich bij mij en dat treft, want vandaag zijn slaapplaatsen ingewikkeld te vinden. De albergues zijn klein en alles, werkelijk alles is volgeboekt gedurende de paasdagen. Ik probeer nog via erbieenbie, maar het mag niet baten. In Portugualete blijkt de herberg inderdaad vol en mijn nieuwe gezelschap gaat driftig aan het bellen. Het advies luidt om naar Pobena te gaan, de volgende etappeplaats. Dat is prima, maar dan wel met de bus wat mij betreft. Mijn gezelschap denkt daar niet anders over. Dus duimen maar of er in die herberg wel plaats is.
De Camino Norte begint dus ook al zo vol te raken, dat het pelgrimeren meer en meer gepaard gaat met planning en berekening. Dit komt de geest van het pelgrimeren niet ten goede.
In mijn achterhoofd plant ik de optie van wild kamperen. Een nachtje buitenlucht zal me vast goed doen. Er is gelukkig wel plaats in de herberg. Hoewel plaats, als je hier omrolt rol je zo het bed van je buurman in. Daar zit niemand op te wachten en dus bereid ik mij voor op wederom een doorwaakte nacht. Dat valt mee. Ik droom als een bezetene met wake up Alzheimer. Omdat vandaag opnieuw een overnachtingsprobleem kan ontstaan staan we vanochtend al om 6.15 buiten de herberg. Mijn gezelschap van gisteren heeft vanwege ziekte van haar het plan gewijzigd. Zij gaan met de bus. Ik zeg ze gedag, afscheid nemen hoort ook bij ontmoetingen. En het doet altijd een beetje pijn. In het donker bewapend met telefoon zaklampjes gaan we los. Ik loop met een Amerikaanse op en samen sjezen we in een rekordtempo langs de kust. Pelgrimeren verwordt tot een ieder voor zich en Jacobus voor ons allen. Maar Jacobus ten spijt. Om een bed te regelen zul je toch echt zelf als eerste aan moeten komen. Pelgrimeren wordt een strijd om de vroegste, de snelste, de slimste en de sterkste. We winnen.
De herberg is zelfs open en we mogen alvast een bed bezetten. Dat betekent dat we dus niet tot 15.00 verplicht moeten rondhangen bij de herberg. En dat is fijn want het strand en het terras is vlakbij en het is pas half tien...
Het wordt een heerlijke rustdag die in volle gang is. Maar dat gedoe met die slaapplekken vind ik maar niks. De komende twee dagen heb ik dus maar een erbieenbie gereserveerd in het volgende stadje. Ik loop dus en ik rust opnieuw. Langzaam ben ik degene die het ritme bepaalt en laat ik mij niet meer meeslepen met de stroom. Yes I am back. Back on the track!

Geschreven door Pelleriens.travels