Vandaag is het zo'n dag. Steeds komt de vraag in me op of ik al dat gesjouw nu werkelijk zo leuk vind. Dat is een veeg teken en heeft veel te doen met gisteren toen ik 34 km door Portugal kachelde. Vandaag is het maar 17 km en in mijn hoofd ontstaat een beeld van een gemakkelijk dagje, bijna een rustdag. Maar de kilometers moeten natuurlijk wel even gemaakt worden. Omdat ik gisteren veel energie verbruikt heb loop ik in feite met een lege tank. En dat is ongeveer net zo vermoeiend.
Daar komt bij dat ik ervaring heb. Ervaring is mooi maar doet ook iets met de spontaniteit. Dat is jammer. Vaak heb ik deze dagen het gevoel dat ik het wel een beetje ken en dat heeft invloed op het mentale aspect. Ik compenseer dit met een heuse kroegentocht. Geen bar is vandaag veilig. En aangezien die koffietjes hier voor een euro aan de man gebracht worden is dat geen enkel probleem. Ik loop alleen voel me alleen en ik heb geen zin in mensen. Dat schiet natuurlijk niet op.
Bij een barretje verzamelen zich toch wat mensen om me heen. Een vrouw uit Heilbronn (what's in the name) schuift aan en vertelt dat zij (net als ik dus) vandaag alleen wil zijn. Hoe dubbel het ook klinkt. We begrijpen elkaar volkomen en elkaars gezelschap bij de koffie is fijn.
Ik loop verder en het pad gaat langs een rivier met de nodige stroomversnellingen en watervallen.
En daar vind ik de missing link voor vandaag. Ik zoek een mooi plekje in de buurt van een waterval zodat het decor zowel visueel, als akoestisch als sensitief klopt. En nu lig ik in het zonnetje in een prachtig boslandschap omringd door het geluid van de waterval letterlijk natuur te tanken.
Dit is wat het zo fijn maakt die Camino. Je hebt de tijd, maar je moet je natuurlijk ook wel beseffen dat het ook onderweg te doen is en niet pas na aankomst in een herberg of een bar.
Ik was de essentie van onderweg zijn onderweg kwijtgeraakt denk ik...
En het mag gezegd en van de daken geschreeuwd: Sinds die minuten bij de waterval heb ik het gevoel dat ik echt onderweg ben. De tocht duurt toch nog tot een uur of drie en uiteindelijk kom ik in Rubiaes aan bij Casa Sebastiao waar ik allerhartelijkst ontvangen wordt door Sonia. Ook hier heb ik weer mijn eigen kamertje en privé douche. Zo fijn!
Sinds de waterval valt het een beetje op zijn plek.

Geschreven door Pelleriens.travels