Grijze lucht. Ik zit op een terrasje in de vroege ochtend te wachten op mijn ontbijt. Een Portugees muziekje op de achtergrond. De kerkklok waarschuwt met één klokslag dat er een half uur verstreken is.
Ik ben nog niet helemaal wakker en ga dit compenseren met een goede cappuccino.
Vandaag staat een etappe in het binnenland op het menu. Goed voor de afwisseling. Ik verwacht dat het een relatief gemakkelijke etappe zal worden.
Gisteren was de lucht blauw. De zon scheen volop en ik kon in korte broek en tshirt lopen. Wel doorlopen want op de kliffen staat natuurlijk altijd wel wind en in tshirt was het leven niet windproof, dus kon ik er beter niet bij stilstaan. Dit maakte dat ik gaandeweg een stevig tempo ontwikkelde. En dat tempo hield ik vol tot Odeceixe, het dorpje dat nu het decor is van mijn belevenissen. Het dorp ligt aan de rivier een paar kilometer landinwaarts. Het is een mooi karakteristiek dorpje met wat meer inhoud in vergelijking met de zeer eenvoudige vissersdorpjes. Verwacht echter geen grandeur. Het blijft uiterst eenvoudig. Op het pleintje zijn een paar restaurantjes en dat maakt het gezellig. Er zijn wat koloniale huizen dat maakt het afwisselend.
Om er te komen moest ik eerst een inspannende etappe lopen met wat serieus klim en daalwerk over kleine steile rots paadjes. Als ik bovenkwam was de beloning meestal kilometers strandzand, waarin het echt buffelen is. Dan ontwaakt de Zeeuwse dijkenstruiner in mij en ga ik als een tank door het mulle zand. Niet te stoppen lijkt wel.
Onderweg ontmoet ik een Nederlandse die net begonnen is met een georganiseerde reis. Ze vertelt dat het een reisbureau voor zorgpersoneel is. Dat bureau heeft dertien Nederlandse zorgverleners losgelaten op het pad. Ze dragen allemaal de Jacobs schelp. Deze is uitgedeeld bij het begin van de trip. De Jacobs schelp als herkenningsteken voor hulpvaardige Portugezen mocht dit nodig zijn, zo is hen verteld. Even twijfel ik...Kun je de fishermans trail als een Camino beschouwen met al de rituelen van dien? Ik heb mijn schelp ook aan mijn rugzak hangen, maar niet zichtbaar aan de binnenzijde.
Voor mij was het belangrijk dat ik niet perse één van de Camino's loop, geassocieerd met Santiago. Het was namelijk tijd voor verandering.
Iets om bij stil te staan, maar dat kan niet want dan krijg ik het koud. Ik bewaar het thema voor later. Wel heb ik de schelp inmiddels aan de buitenkant gehangen. Inmiddels kleurt de lucht weer blauw. Tijd om te gaan denk ik.

Ben ik er toch weer ingetuind. Best wel uitgeteld lig ik onderuit gezakt in een stoel in de leefruimte van het hostel in Aljezur. Ik dacht dat het vandaag wel mee zou vallen. De route was ook helemaal niet zo zwaar. Maar er zijn bij stabiel weer twee factoren: de route èn de staat van het lichaam. De dijkenstruiner van gisteren is duidelijk niet goed uitgerust. Dus mijn vermoeide lichaam gaat onder zwijgend protest op weg over de brede paden die ik vandaag door het binnenland loop. Ik probeer een evenwicht te vinden. Tempo iets lager houden in vergelijking met gisteren en de vermoeidheid laten zijn. Het lukt aardig. Ik pauzeer op een kruispunt waar ook een Portugese menhir staat. Dorst heb ik. Komt door het ontbijt met een nogal zoute ham op mijn broodje. Ik laad mezelf aan het water dat ik bij me draag en ga weer op pad. Richting Rogil. Vandaag wordt onderweg aangegeven hoeveel kilometer het nog is naar Aljezur. Ik vind dat niet zo fijn. Ik ben liever onwetend. Je gaat dan toch lopen tellen en rekenen. Liever weet ik het niet in de wetenschap dat de bestemming onherroepelijk gehaald wordt. Welke keuze zou ik anders kunnen maken?
Ik volg dus de binnenlandroute en daarmee wijk ik af van de trail. Dat is te merken. Ik loop grotendeels alleen. De weg lijkt wat meer op de Camino. Wat dat betreft bekomt het mooi uit dat ik de schelp weer aan de rugzak laat bengelen. De fishermanstrail is echt een natuurpad. De historische route is misschien wel gewoon een oude handelsroute, een Camino die ook reikt tot Santiago. Sowieso start deze route in Santiago do Cacem, daarmee zich verbindend met Santiago de Compostela. Ik ontmoet twee wat oudere dames die de etappe van gisteren overgeslagen hebben. Je kunt hier heel goed met de bus een etappe doen. Het was hen ontraden om de etappe van gisteren te lopen vanwege de rotsachtige stijgingen en dalingen op de kliffen. Ik ben blij dat ze dat advies hebben gehad en opgevolgd. Het is af en toe echt pittig en vraagt veel van je balans, je spieren en gewrichten. Ik ben sowieso verbaasd als ik sommige mensen de trail zie doen. Het is een hele uitdaging en niet iedereen lijkt een ervaren wandelaar.
In Rogil eet ik een vies broodje chorizo met een colaatje er bij. En dan is het nog acht kilometer naar mijn bestemming. In de hostel deel ik de kamer met drie personen. De kamer heeft een eigen douche en toilet. Dat is best luxe. Meestal deel je zo'n douche met het hele hostel. Hij ligt vlakbij een cafeetje waar ik twee 0.0 naar binnenwerk voordat ik ga inchecken. Een deel van de groep Nederlanders huist hier ook vannacht. Het zijn allemaal huisartsen blijkt nu en ze maken ook een studiereis met als thema zelfzorg. Lijkt me best pittig. De hele dag lopen en dan ook nog verplicht iets doen. Ik zou mijn zelfzorg in het cafe of in mijn bed toepassen. Maar ja ik moet ook vast nog iets leren hierin. Ik spreek even met de reisleidster die ook gewoon meeloopt. Lijkt me best gaaf zo'n, vak. Je organiseert een fijne tijd voor een groep. Misschien best iets voor mij. Ik heb er al vaker aan gedacht. Dromen is mooi.
Ik droom wat af in de nacht. Slaap best redelijk, dat is een aparte ervaring omdat mijn vorige Camino's meestal met slapeloze nachten gepaard gingen. En er zijn dromen die ik soms even onthoud.

Dan sta ik een keer wat vroeger op. Astrid loopt vandaag haar laatste etappe. Zij start meestal wat vroeger. Dus ik dacht haar dan misschien tegen te komen ware het niet dat zij gisteren haar wandelstokken in een souvenirshop heeft laten liggen die pas om een uur of tien open gaat vandaag. Ik zou ze hebben laten liggen omdat ik altijd ruzie heb met die dingen, maar ik hoor dat ze 200 Frank gekost hebben. Die zou ik sowieso hebben laten liggen, in de winkel die ze verkoopt.
Dus loop ik al vroeg de twaalf kilometer die ik vandaag moet lopen. Niet veel hè?! Dat denk ik ook en de eerste kilometer ga ik er lekker op het gemakkie tegenaan. Maar het wordt weer zo'n dag. Ik vind het zwaar, vraag me af waarom ik dit eigenlijk doe.
Ik fantaseer over vanaf nu camperreizen maken en vooral lekker zitten al is het in een twijfelachtige loungestoel. In werkelijkheid zit ik op een stukje schuimrubber in het gras. Loungestoel over the top dus.
Ik loop weer verder maar de spirit komt er niet in. Ben blij als de twaalf kilometer er op zitten en overweeg morgen een rustdag. Ik zou dan met de bus naar het volgende plaatsje moeten gaan, ware het niet dat die bus helemaal niet rijdt hier.
Dus ik denk dat het morgen toch lopen wordt. Nu ben ik al om 12.00 gearriveerd en de hele middag breng ik in een overtuigende ligstoel aan het zwembad 16 graden, koud maar net te doen, door. Ben niet alleen ik wordt vergezeld door Astrid en de twee apostelen die ook in deze hostel zitten. Vooral met Andreas is het lachen geblazen. Leuke man met gevoel voor humor.
De was gedaan, wat colaatjes gedronken en lekker niks doen. Dat bevalt goed.
Het lichaam wordt dus moe, logisch dat rusten dan heel welkom is. Tijdens het wandelen loop ik heuvel op en heuvel af. Het landschap is groen, en op een gegeven moment zie ik in de verte de zee weer. Dat blijft een mooie ontmoeting voor het oog.
Het is een eenzaam landschap. Ik kom maar een paar huizen tegen, waarvan er ook nog een paar ruïnes zijn. Door de vermoeidheid is het lastig om het landschap in mij op te nemen. Blij ben ik met mijn rust middag en het gezelschap. Vanavond gaan we met de apostelen en misschien nog een Duitse vrouw uit eten. Gezellig.

Geschreven door Pelleriens.travels