Ik ben net neergeploft op een twijfelachtige loungestoel in de jeugdherberg van Almograve. De stappenteller maakt overuren deze dagen. Dat krijg je als je wandelt langs de Portugese kust.
De route van slechts 12 km exclusief overtocht met het veerpontje over een rivier helemaal aan het begin van de dag is toch echt inspannend te noemen. De brede paden zijn opgebouwd uit strandzand. En de bospaadjes zijn overwoekerd door het aanlengende struikgewas. Ik heb tientallen keren mijn pet gestoten aan een tak, mijn rugzak geklemd in een wirwar van struikgewas terwijl ik probeer mij over een Mikado van op de grond liggende takken te wurmen. Dan is er nog de wind, die behoorlijk blaast vanuit de zee, de zee met zijn stevige aanwezigheid van brekende golven, en spattend schuim dat meters het land in vliegt. Dat maakt de tocht heel anders dan een gemiddelde wandeling op de grote heide. Ondanks het niet zo grote aantal kilometers is het genoeg voor vandaag. Ze zijn hier volop aan het schoonmaken. Inchecken kan officieel pas vanaf 18.00 en het is nu kwart voor twee...
Dus ben ik maar wat blij met mijn loungestoel.
Ik ben nu vier dagen onderweg, waarvan dag 1 de vliegreis naar Lissabon, dag 2 de busreis naar Porto Covo, gisteren de eerste wandeldag van Porto Covo naar Vila Montes de flores oid En vandaag dus verder.
Ik moest zoals gewoonlijk op gang komen. In Lissabon regende en stormde het zo hard dat het t internationale nieuws haalde. Boomtakken braken en teisterden de stad. Ik hoorde sirenes en deed het raam dicht vanwege de herrie.

Hostel Central in Lissabon is hartstikke leuk! Er zijn vanavond free tapas. Iedereen kan aanschuiven. Er staat inderdaad om 20.00 een prachtig buffet met allerlei verse stukjes brood met gevarieerd beleg, fruit er omheen en dat te delen met een internationaal gezelschap is natuurlijk heel leuk. Ik spreek met een jonge française die uit een familie van patissiers komt. Zelf wil ze een bakkerij gaan openen. Ik bewonder haar ondernemerschap en het feit dat ze familietraditie voortzet. Een Tsjechische vrouw reist al een jaar liftend door Europa ze leeft van een budget van ongeveer 2000 euro per jaar. Oa door couchsurfing en gewoon idioot goedkoop te leven. De hostel is een luxe die zij zich zelden permitteert. Iedereen is jaloers, maar ik opper dat het toch echt niet altijd gemakkelijk zal zijn, dat beaamt ze. Het valt niet altijd mee zegt ze desondanks stralend van oor tot oor.
Ik merk dat ik maar een klein steekje jaloezie voel. Ok wereldreiziger zijn is misschien het summum. Maar ik laat mij toch ook niet onbetuigd in het leven. Ik ben stiekem best wel trots op mijn wandelreizen.
De volgende ochtend heeft de staf pancakes voor het ontbijt gemaakt. Zo gastvrij. Ik voel me echt thuis ook al blijft ik er nog geen 24 uur. Ik zwerf tussen de restanten van de storm door een saaie wijk naar het busstation. Na de lunch vertrekt om 13.30 mijn bus naar Porto Covo. De bus zit stampend vol backpackers. Ik ben niet alleen zo te zien.
Onderweg regent het. Het weer is echt ruig. Ik krijg appjes uit Nederland of het wel te doen is met het weer. Eerlijk gezegd weet ik het niet. We zullen zien. En ik ben dus niet alleen.
In de hostel check ik tegelijkertijd in met een naar blijkt Nederlandse vrouw. Althans ze spreekt Nederlands. Ik voel wel een klik. Zij blijkbaar ook want ze vraagt of ik zin heb om samen met haar te eten.
Dat wil ik wel, hoewel ik in mijn achterhoofd nog denk aan het voetbal vanavond. Nederland-Spanje. Dat mag ik eigenlijk niet missen. Een date op de Vincentina echter ook niet dus kies ik ervoor sociaal te zijn.
Een leuke avond volgt en in de ochtend als ik beneden kom staat Astrid op het punt om te vertrekken. We besluiten vandaag samen te lopen.

Het is een lange strandzand wandeldag met af en toe wat klauterwerk bij een klif. Langzaam lopen, de wind voelen, uitzicht noteren of fotograferen. Ik moet wennen. Het regent, harder dan gewenst. Regencape aan. Ik verberg me onder mijn capuchon. Astrid zegt dingen. Door de wind en mijn capuchon kan ik haar niet verstaan. Ik heb nog geen koffie op. Lastig. Ik keer naar binnen loop iets voor haar en merk ongemak. Leuk hoor gezelschap, maar wat als ik nu toch liever alleen ga, voor even of voor steeds weer opnieuw? Ik besluit mijn ego maar een beetje te laten tetteren en kruip nog wat verder weg in de bescherming van mijn regencape. Een koffietent... Gelukkig. Na een sterke vieze cafe Americano loopt het een stuk gemakkelijker. Mijn hoofd is tot rust gekomen. Wat niet tot rust komt zijn mijn darmen. Binnen de kortste keren ben ik aan de diarree en moet ik het mooie landschap vervuilen. Het is niet anders. Astrid is doorgelopen en langzaam haal ik haar weer in.
Het landschap is spectaculair allerlei plantjes, kliffen, hoge golven spatten uiteen tegen de beschermende rotswand die Portugal omhult. Strandzand paadjes en af en toe het fluoriserend van een rugzakhoes
in de verte. De zee beukt, hij sleurt, en maakt een kabaal, steeds weer, zodat je haar aanwezigheid juist vergeet.
Het is een hele dag. En in de middag op een terras kom ik de vier Italianen tegen waarvoor ik gisteren een foto gemaakt heb. "Our fotograph" joelen ze! Ik spreek met ze af: "one picture a day". Het is een deal, die misschien ook maar een dag duurt. Zo gaat dat. Contacten zijn kort en stevig en duren soms slechts een moment. Maar het is een onmisbaar stukje van het geheel van de reis. Het hoort er allemaal bij.
Mute hostel heeft een jacuzzi! Ik helemaal blij en al snel bubbelt het warme water de ergste vermoeidheid uit mijn lijf. Ik ontmoet de jongen die naast me in de bus zat. Hij kampeert eigenlijk maar is toch maar de hostel in gegaan. Gelijk heeft hij. 's Avonds eet ik samen met Astrid in een steakhouse. Hartstikke lekker en niet duur. We zijn goed gezelschap.
De loungestoel doet het prima, ik zit voor het raam en de zon schijnt naar binnen. De wind loeit om het gebouw dus denk niet dat het buiten te doen is. Dan komt ineens de gastvrouw met een stralende lach vertellen dat de kamer al vrij is. Dat is fijn natuurlijk. En dus verlaat ik mijn loungestoel voor nu.

Geschreven door Pelleriens.travels