Het is een beetje mistig en ik moet denken aan die uitvergrote foto die ik thuis heb hangen van zo'n ochtend op de Camino Norte. Ongeveer hetzelfde tijdstip, dezelfde sfeer. Flarden mist die langzaam oplossen en van waaruit een prachtige dag verschijnt. Het is illustratief voor mijn langzame ontwaken vandaag. Achter mij hoor ik vrouwenstemmen. "O da's een mooie foto" Ee meneer, I just made a very nice oe noem je daot, picture of you in the mist"...de klank, het dialect slaat in als een vrolijke bom
Nederlanders...exacter...Zeeuwen...daarvan gaat mijn Zeeuwse bloed stromen. Zeeuwen zijn altijd welkom!
"Look...mooi ee, effe waochte, waer istie noe?"
Hallo komen jullie toevallig uit Zeeland? Twee Zeeuwse meisjes die een frisse zeg maar gerust wervelwind laten waaien over de Camino. Ik was net min of meer verzonken in mijn ochtend ritueel van bezinnen als die Zeeuwse tornado's binnen stormen. Het is bijna violent, maar tegelijk zo spontaan als alleen Zeeuwen dat kunnen. We raken aan de praat en natuurlijk zelfreflectie is goed, maar dat moet dan maar effe wachten. Dit is veel te gezellig! Bovendien het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Dat geldt altijd en al zeker op een pelgrimstocht.
"We binne misschien wael vees te druk, Maer ja, zo bin ons noe eenmael".
De ene wijsheid na de andere wordt tussen de regels door er uit gesmeten. Echt puur deze dames. Het hart op de tong en een wandeltempo waar je u tegen zegt. Alsof ze een saaie Zeeuwse dijk zo snel mogelijk willen slechten. Ze spreken wel een beetje Engels maar de taal rolt toch gewoon vooral spontaan op zijn Nederzeeuws van de tong. Het opent de harten. Ik zie mannen waarmee ik niet meer dan een zakelijk en hoognodig "Hola, buen Camino" mee uitgewisseld heb helemaal open gaan in het contact met deze magische dames. Ze brengen absoluut iets moois op het pad en ik ben maar wat trots op mijn Zeeuwse roots.
Maar...ze lopen te hard. En ze praten teveel. Deze pelgrim heeft in beide aspecten een ander ritme.
Dus na een tijdje wens ik ze een prettige voortzetting en loop ik weer alleen verder voor zolang als het duurt. De ontmoeting heeft ook mij geraakt. Ik omarm de vrolijke noot die zij mij aangereikt hebben. Dat kan ik, soms een tikkeltje te serieus in het leven, best goed gebruiken.
Dan kom ik de groep Italianen tegen die ook al goede maatjes zijn met mijn Zeeuwse schatten. Of ik een groepsfoto wil maken bij een kilometerpaal. Dat wil ik best.
Één van de Italianen loopt samen met mij verder Ze komt uit Verona en werkt in de zorg. Een man uit Valencia voegt zich bij ons en neemt het gesprek en de aandacht over. Ik voel een steek van jaloezie. Ik spreek geen Italiaans en geen Spaans. Zij verstaan elkaar daarentegen heel redelijk ook al praten ze beiden in hun eigen taal. Ik moet alle zeilen bijzetten om het te begrijpen en om niet te gaan somberen in een jaloerse bui. Ik neem het krachtige besluit om van de gelegenheid gebruik te maken en gewoon te blijven luisteren en proberen een tijdje een soort Spaans- Italiaanse les te volgen. Gewoon onderweg op de Camino.
Ik probeer ook nog wat te zeggen. En warempel. Ik neem zowaar deel aan het gesprek! De Veronese schoonheid wacht een poosje later op haar groepsgenoten en ik loop, inmiddels leergierig, verder met de Valenciaan.
We voeren een gesprek over Valencia, Eindhoven, Benidorm en Eucalyptus bomen Ik weet bij Jacobus niet wat hij er over zegt en eigenlijk ook niet wat ik er zelf over uitkraam met mijn steenkolen Spaans. Maar de tijd vliegt en we gaan zo in elkaar op dat we één van de weinige bars missen. Na een tijdje vinden we wel een picknick plek. Een mooie plek om mijn eigen boterham met vieze nep "la vache qui rit" te verorberen. Met Cherry 🍅-tjes! Best te doen en nodig voor de brandstof. Ik besluit dat hiermee de Spaanse les ook wel klaar is. Het is tenslotte vakantie.
In dit uur Camino leer ik dat overdenkingen heel mooi zijn maar gewoon in de ontmoeting duiken naar voorbeeld van de Zeeuwse Jolanda die zonder dat ze een taal spreekt gewoon recht uut t hart communiceert en daarmee gewoon contact heeft, ongecompliceerd en puur, is ook heel fijn. Bovenal merk ik dat moeilijke emoties zoals jaloezie geen aandacht nodig hebben. In plaats daarvan kun je kiezen om iets anders met de situatie te doen zoals een spontane cursus Spaans voor jezelf te regelen. Veel leuker en die moeilijke gevoelens verdwijnen als sneeuw voor de En dat ik ook veel spontaniteit in mij hebt blijkt wel in de uren en dagen die volgen. Met het grootste gemak spreek ik met Jan en alleman. Ik voel me goed, optimaal mezelf en alles is ok zoals het is. Het wonder van de Camino heeft me dan toch weer te pakken. Dit keer bij me gebracht door twee lieve energieke Zeeuwse meisjes!

Geschreven door Pelleriens.travels