Nee dit is niet mijn leeftijd, en nee zo voel ik me ook niet. Integendeel, ik voel me alsof ik vandaag 32 km heb gelopen. En dat is niet zo vreemd, want ik heb ook 32 km gelopen.
En dat allemaal om te belanden in een dubieus oord waar de mate van imperfectie dermate groot is dat het toch echt wel neigt naar wansmaak. Hoe kon ik dat toch weten? Beter lezen of zo?
Morgen heb ik er ook nog een rustdag. Zoiets bedenk je natuurlijk in andere omstandigheden. Zo gaat dat met plannen. Deze worden meestal afgestemd op de behoeften van dat moment. Ik ben weer toe aan airb&b, na een paar beroerde nachten in zo'n vissenkom die men ook wel herberg noemt. Ook deze nacht wordt er weer veel gesnurkt. Ik voel de Camino blues opkomen. Ik ga mijn medepelgrims verlaten. Ik ga verdwalen in Madrid, waar het helemaal niet relaxt is, ik maak de verkeerde keuzes. Gedachten vliegen in kolonne door mijn hoofd. Moet ik morgen wel gaan lopen? Het is wel 25 km, denk ik dan nog...
Mijn hoofd tolt, verkoudheid doet ook een duit in het zakje. Kortom ik voel me fantastisch, maar niet heus. Ik herken dit gevoel maar al te goed van het einde van de Camino van 2009. Toen werd ik mee gezogen in deze emotionele achtbaan. Ik herken, dus ik ben bewust, dus deze keer doen we dat anders.
Ik weet het niet, en wat is er dan beter dan maar te gaan lopen. Stick to the plan. Dat wordt mijn motto vandaag.
En zo loop ik met twee medepelgrims opnieuw in alle vroegte richting het foute open lucht pret park, waar overigens wel heel veel restaurantjes zijn.
Mijn medepelgrims zijn druk in gesprek en ik loop er een beetje achteraan. Dat gesprek wordt vooral gevoerd door de Duitser in het gezelschap. Hij voert letterlijk heel de weg het woord. De Ier mag af en toe "ja" zeggen. De Duitser negeert mij trouwens al drie dagen vakkundig, alsof hij aanvoelt dat ik hem door heb: jongen wat hoor jij jezelf graag praten...Uiteraard herken ik ook mezelf in hem ik ben ook eerder prater dan luisteraar. Overigens gaat het wel ergens over Hoewel hij wat autistisch overkomt is zijn kennis van internationale politiek, economie, voeding en eigenlijk alles, fenomenaal. Maar ja toch vind ik het irritant. Tussendoor zucht de Ier ook al een beetje naar mij: "He doesn't stop speaking". Ja jongen, hij heeft jou aan de haak. De Duitser stopt 10 km eerder en het verbaast mij niet dat hij op het einde van de tocht de Ier binnen heeft gehengeld. Eerder twijfelde de Ier nog. Hij wilde met mij mee naar het vrolijk pretoord. Maar ik zie 's ochtends al dat de Duitser helemaal niet van plan is om hem daarheen te laten gaan. Vakkundig wordt de Ier in het web geleid. Omdat ik het eeuwig durende non stop gelul van de Duitser niet meer kan aanhoren, vind ik het helemaal niet erg dat ik niet zo hard kan als de twee voor een deel gedwongen vrienden.
De Duitser doet nog een beleefdheidspoging om mij ook over te halen in het dorpje te blijven. Ik kijk wel link uit. In dat dorpje is er niks anders, dan de echo van mr kennis en allesweter. Nee ik loop lekker door. Nou ja lekker. Het laatste stuk van de 32!!! km is zoals gewoonlijk afzien. Heuvel op, heuvel af. Bovenbeen kraakt, bovenbeen piept. Uiteindelijk kom ik in het pret-oord met zijn wanorde, wansmaak, wankunst en ik moet zeggen dit is me al vaker overkomen. Het plan pakt bijna altijd anders uit, dan gedacht. Maar ik voel me stoer en goed. De regie is in mijn hand en aan achtbanen doen ze in dit pret-oord dan weer niet. Zeker geen emotionele. De douche is goed, ik kan mijn kleren wassen en ik zit nu aan een heerlijke risotto.
Ach, één dagje zal ik het hier wel uithouden, toch?

Geschreven door Pelleriens.travels