Ik weet niet of het bestaat, maar de gemiddelde pelgrim zal het herkennen. Ik heb last van PCP oftewel Post Camino Perikelen.
Onderweg in Spanje wandel en beleef je in een parallel universum. Je leert van alles en dagen van lopen, eten, slapen rijgen zich aaneen. Keuzes worden gedecimeerd tot hapklare brokken. Gaandeweg wordt dat alles verfijnder en voor mij geldt dat mijn tweede gang naar Santiago in een week tijd steeds soepeler verloopt. Ik voel me in harmonie met hetgeen ik doe. Aan het einde van de dag geniet ik nog steeds van het wandelen. Ook de beruchte laatste loodjes gaan er in als koek. Moeiteloos kan ik op het allerlaatst nog één of twee kilometer toevoegen aan mijn dagtotaal. Eenmaal aangekomen is een douche en een korte siësta ruim voldoende om bij te tanken.
Dus geniet ik volop en raakt deze blog in de vergetelheid. Niet helemaal trouwens want onderweg dringen vele ideeën aan op verder schrijven. De uitvoering, het grijpen van de digitale pen laat echter op zich wachten. Tijd en ruimte begeven zich op meerdere niveaus in het universum en inmiddels ben ik alweer drie weken terug in Nederland, met de tijd meegelift en als een "Beam me up Scotty" na een vliegreis door de ruimte weer in de dagelijkse realiteit geland.
Dus is mijn pelgrimsavontuur inmiddels een herinnering die zich maar moeilijk nog eens laat beschrijven.
De laatste dag op de Ingles ben ik in een lekker zonnetje naar Santiago gelopen. Het is maar een kilometer of 15 en die paaltjes om de 300 meter doen de afstand slinken tot het niveau van een ommetje..."Nog 6 km, dat is 1 km minder dan de blauwe route bij mij in Gijzenrooij"... Zo wandel ik op het gemakje Santiago binnen. Ik ontmoet een Nederlands stel dat in Zuid Spanje resideert. Zij pelgrimeren van het ene naar het andere sterren restaurant. Ander kaliber, maar op hun manier ook gewoon op ontdekkingsreis. Wel lastig dat die vrouw denkt dat ik haar wil fotograferen, terwijl ik toch echt de kathedraal die zojuist in zicht is gekomen, vast wil leggen. Het is leuk om Santiago vanuit het Noorden binnen te lopen en weer ben ik blij om er te zijn. Ik ervaar het aankomen in Santiago vrij intens en met een goed gevoel. Dat maakt de stad opnieuw een aangename plek om te vertoeven. Op het plein ontmoet ik weer een aantal reisgenoten zoals Zeeuws meisjes en de Italianen. Ursula is er nog niet. Zij doet het rustiger aan. We hebben appcontact en een gezamenlijk etentje staat op de agenda. Ik heb een nieuwe rustdag in Santiago.
In mijn planning ga ik nu afkicken. Niet teveel meer wandelen, uitrusten en de benen uit laten kuren.
Dat is zo gek. Eenmaal gestopt voel je de vermoeidheid. Ik heb echter het idee dat het vooral komt omdat je in één keer niet meer veel beweegt. Energie hoopt zich op en door de stad slenteren is voor het lichaam eigenlijk niet genoeg. Het is een beetje onbehaaglijk en ik ervaar het dus echt als afkicken.
Ik heb een hele week om nog in Galicië te wennen aan het ritme dat wat beter past bij het leven van alledag.
Zo hoop ik minder last te hebben van PCP als ik straks weer in NL ben. Ik zal bedrogen uitkomen, weet ik nu. Ik had niet gerekend op de magie van Santiago en de kracht van een collectieve beleving....

Geschreven door Pelleriens.travels