De Camino Portugues zit er op. Vrienden van het pad bereiden zich voor op de terugreis. Sommigen hebben al eerder hun tempo verhoogd, stomweg omdat ze een vlucht moeten halen. Anderen hebben nog een paar dagen te mijmeren in de straten van Santiago of in Fisterra aan het strand. Sommigen lopen daar naar toe. Anderen pakken de bus.
Ik beleef het allemaal mee in de wetenschap dat ik nog steeds heel veel tijd heb. Ik ga nog een keer aankomen in Santiago. De dagen voor de aankomst was ik veel aan het piekeren over welk pad ik zal gaan kiezen. Het geworstel komt me bekend voor. Het leek wel het thema werk. Je hebt iets in handen wat prima is maar het kan misschien nog beter. Wat zou ik dan het beste doen.
Op een gegeven moment bedenk ik dat ik eerst maar eens naar Santiago moet zien te komen. Uiteindelijk is dit niet zomaar een tussenstation.
De gedachte is helpend om de planning even te laten voor wat het was.
In Santiago aangekomen heb ik nog geen uur nodig om tot een keuze te komen.
Ik kies de Camino Ingles als vervolg omdat deze iets meer structuur en zekerheden biedt in vergelijking met andere opties zoals de Camino dos Pharos, een veelbelovende kustroute. Bovendien spreekt het me aan om nogmaals in Santiago aan te komen deze vakantie. Ik vind de stad zo mooi, dat ik nu al zin heb om opnieuw aan te komen. Ik wil dan ook iets meer de tijd nemen om in de stad rond te dwalen. Eerder had ik onder andere het plan om na Santiago nog naar Vigo te lopen en in mijn fantasie maakte ik Vigo tot het ideale eindpunt voor mij, mijn persoonlijke Santiago. Het zal niet voor niks zijn dat ik van pelgrims die er geweest zijn hoorde dat Vigo het dieptepunt van hun reis betrof. Vigo betekende ook en beetje het verzet dat ik ervaar tegen het teveel aan pelgrimsgedoe, de marketing van de Camino. Een verzet waar ook veel over te schrijven is. Nu kijk ik een beetje door het oppervlakte verhaal van schelpen, t shirts, de eeuwige pijl en doedelzakkenblues heen. De stad is onder dat laagje zo ontzettend mooi...
De Camino Ingles gaat meer dan de Portugues mijn Camino worden. Wat dat inhoudt weet ik eigenlijk niet precies. Noem het een intentie.
Voorlopig deel ik mee in de sfeer van de pelgrims die al naar huis gaan en daar hun verhaal zullen doen aan familie en vrienden.

Vakantieverhalen vertellen. Bij thuiskomst vraagt iedereen geïnteresseerd "hoe was het?" Ja hoe was het eigenlijk?
Het is elke dag het zelfde. Opstaan, ontbijten, lopen, hopen op koffie en een enigszins schone plee, genieten, afzien, blaren stress en -opluchting als het (nog) loos alarm is, bijna daar zijn, er nog lang niet zijn, uiteindelijk aankomen en hopen op een goed bed en een fatsoenlijke maaltijd.
Er valt nauwelijks een boeiend vakantierelaas van te maken. Maar als je het niet doet beleef je het ook niet.
Ik zie natuur, dorpjes die heel mooi zijn, maar vaak ook te lelijk voor woorden, prachtige paden wisselen zich af met hele lelijke asfaltwegen. Ik kan moeilijk praten over een afwisselende vakantie en dan wijzen op de verscheidenheid aan wegdek. Nee afwisselend is het ook al niet. De ontmoetingen. Ja leuk natuurlijk, maar wat vertel je daarover? Dat ik er veel had, dat er meerdere nationaliteiten waren dat de taal soms gecompliceerd was, dat er soms weinig woorden nodig waren voor begrip en gevoel van contact, hun levensverhaal?
Heb ik musea gezien? Nee. Attracties bezocht? Nee. Gegeten in het beste restaurant of een hele goeie? Soms, maar vaak ook echt niet. Heb ik wellness gehad? Ja elke avond een heerlijke douche. En dit keer waren ze steeds warm. Maar om daarover te praten...
Wat gebeurt er dan eigenlijk dat ik dit steeds weer wil doen? Na de Camino Portugues weet ik dat eigenlijk niet. Ik ben benieuwd naar de stand van zaken als ik de Ingles gelopen heb. Als ik weer in Santiago kom. Dan hoop ik daar toch iets over te kunnen zeggen, al is het maar tegen mezelf.
Wat ik merk is dat mij hoofd steeds een beetje leger raakt, ik steeds fitter word en ik voel de energie in mijn lijf. Maar is dat iets voor een boeiend vakantieverhaal?

Geschreven door Pelleriens.travels