Je zou er haast van opgeven, de haast onmogelijke opgave waar ik voor sta. Ik bevind me op de drempel van een soort Bermuda Driehoek. De driehoek wordt gevormd door Oviedo, Gijon en Aviles. Vanuit het stadje waar ik nu ben kun je naar Oviedo of naar Gijon lopen. De Camino Primitivo waar pelleRien goes gaat in Oviedo verder Zuidwaarts. Ik was dus van plan om via Oviedo naar de Primitivo te lopen. Echter komend weekend is er heel veel volgeboekt. En herbergen bevallen me te weinig. Ik merk dat ik op dit moment het spoor bijster ben. Ik loop nl dus eigenlijk precies andersom. Ik ga naar Gijon. Dan maar Aviles en vervolgens naar Oviedo. Met name die laatste etappe is in feite "tegen de stroom in". Pelgrims die de Camino Norte lopen willen dat soms graag via Oviedo doen. Oviedo is nu eenmaal een mooie stad. Na Oviedo loopt de Camino Norte naar Aviles. Mijn route loopt juist van Aviles naar Oviedo. Ik ga ervaren hoe het is om van het doel vandaan te lopen. Ik ga nl westwaarts lopen terwijl het zuiden mijn gewenste koers is. De pelgrim in mij is tijdelijk als sneeuw voor de zon, als een schip in de befaamde driehoek verdwenen. Koortsachtig heb ik vanavond lopen plannen, hotels geboekt, een afwijzing ontvangen van airbenb omdat ik geen meisje ben. Er stond niks in de algemene beschrijving en blijkbaar moet dit in deze tijd van genderneutraal denken gewoon kunnen. Uiteindelijk heb ik in het weekend twee overnachtingen in verschillende hotels in Oviedo kunnen boeken. Ik lig wakker en probeer de rust weer te vinden, waar is die pelgrim in mij? Tot overmaat van uitdaging wacht morgen echt een zware etappe. Ik had dit anders kunnen oplossen door helemaal op de bonnefooi te gaan lopen en maar te hopen op een slaapplek. Maar dat blijkt voor mij een brug te ver. Dus verlies ik mezelf op dit moment in planning en control, precies dat wat ik los wilde laten. O paradox. Tips voor het terugvinden van de pelgrim in mij zijn welkom!

De hele nacht slaap ik slecht. Mijn lichaam is zo actief dat het niet tot rust komt en mijn geest maakt ook overuren omdat ik me in Bermuda bevind in plaats van op de Camino. Die combi zorgt dus voor een slapeloze nacht en vervolgens een ochtendhumeur. Ik ontbijt op de hotelkamer. Heb nog wat brood en la vache qui rit en een stuk komkommer. Buiten gekomen blijken de bars allang open. Omdat er vandaag veel kilometers maar weinig voorzieningen zijn besluit ik om wat extra proteïnen in de vorm van een stuk tortilla te eten en een bak koffie naar binnen te slingeren. Dat blijkt een wijs besluit. Want veel blijkt later dicht of niet meer te bestaan. De hele dag leef ik verder op een stuk brood, een sinaasappel, wat la vaches en nog steeds komkommer. Onderweg kan ik alleen een flesje water uit een automaat scoren. Eigenlijk is het best genoeg en ik ga vrolijk nog even door met plannen, van mijn maaltijden in dit geval. Ik zou willen dat ik dit altijd zo netjes deed😬. De route is echt zwaar: het is een lange tocht met twee aanzienlijke klimmen (respectievelijk 400 en 200 m) en één lange afdaling op de kaart. Bovendien is de dagafstand ongeveer 30 kg. Ik denk terug aan dag 1 en ben benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen met dat ochtendhumeur als metgezel. Ik krijg nog meer niet gepland gezelschap.
Weer loopt een Duitser me teveel voor mijn voeten. Op de één of andere manier heb ik te maken met mensen die zich naar mijn smaak teveel bemoeien met mij. Ik kan dat niet zien als oprechte adviezen. En ze zijn zeker niet gevraagd. Zo zegt zo'n betweter dat er aan de rechterkant van de weg meer schaduw is. Ik loop aan de linkerkant. "Wat een briljante ontdekking", mompel ik zacht. "Ja" roep ik en blijf stug aan de linkerkant lopen. Waar bemoeit die gast zich mee denk ik boos. We lopen helemaal niet samen. Wel loop ik toevallig binnen gehoorsafstand. Ik besluit het op een lopen te zetten zodat ik hem af kan schudden. Dezelfde man noemde me ook nog de vliegende Hollander omdat mijn tempo hoger ligt dan de zijne. "Dus in zijn optiek vlieg ik en loopt hij normaal. Arrogant figuur hij is gewoon een trage Heinz" en zo mopper ik van binnen door. Dat sneller lopen is een prima oplossing. Al gauw hoor ik dat irritante getik van zijn wandelstokken niet meer. Hij zit ook steeds op de route te puzzelen. Zo van: "volgens de kaart hebben we het hoogste punt gehad." Wat kan mij dat bommen...LAAT ME MET RUST. denk ik in kapitalen maar net niet hardop. Het "jetzt reicht's" zit namelijk nog vers in mijn geheugen. En ik weet dat ik humeurig ben vanwege de slechte nacht. Gedurende de dag komen jullie reacties binnen. Wat lief dat jullie met mij meedenken. Ik krijg langzaam het gevoel dat het wel goed zal komen allemaal, op de één of andere manier.
Later loop ik na die Duitser ook dat slechte humeur eruit en dan voel ik me natuurlijk een stuk beter. Tijdens een pauze ontmoet ik hem opnieuw en ik slaag er in best een soort van aardig te doen. Dan gaat hij weer ongevraagd uitleggen hoe je bij de VVV van Gijon kunt komen om daar naar een herberg te vragen. Ik vertel hem dat ik al een hotel heb geboekt waarop hij gelijk weer zegt dat hij dat om één of andere slimme reden niet doet. Het boeit me niet. Ik pak mijn spullen en wens hem een goede voortzetting. Weg ben ik. Ik heb niet verteld dat ik hoop op een bus die ervoor kan zorgen dat je niet helemaal Gijon in moet lopen. Dat zou hem alleen maar weer redenen geven om daar weer wat van te vinden denk ik. En na een lange, lange wandeling in de landerijen voor Gijon kom ik bij een bushalte waar een signora op de bus staat te wachten. "Hij komt over cinqo minutos" zegt zij. Wat bof ik. Want die bussen gaan om de anderhalf uur! Voor € 1,55 koop ik 8 km van de Camino. Ik vind het een superdeal!

En nu zit ik hier in Gijon in de visserswijk op een terrasje en heb net wat gegeten. Om mij heen het ratelende Spaans. Er hangt een subtiele hashlucht. De mensen zitten hier gewoon uren met elkaar te buurten. Veel speelt zich in Spanje op straat af. Vanmiddag was ik bij een cafe waar men binnen een biertje, zo uit de fles, of vaker, een fles cider met van die grote ronde limonade glazen haalt. Een zak zonnepitten of chips er bij en tegenover het cafe is een lange muur waar iedereen op zit. Er is nu eenmaal geen plaats voor een terras. Voor het cafe staat een krat en een prullenbak. Hier doe je naderhand je lege flesje en restafval in. Het muurtje is pal in de zon met uitzicht op zee. Zo relaxed!
Mijn hotel ligt ook in het centrum. Een piepklein kamertje met alweer zo'n half ligbad. Ik heb overwogen om een foto van maar dat plaatje houd ik voor de verbeelding. Morgen wandel ik gewoon weer verder. Dat wordt stad uit en later stad in wandelen. Dus relatief veel stad en industrie. Het is niet anders. Zaterdag zou het zelfde recept kunnen zijn, als ik de derde zijde van de Bermuda Driehoek loop van Aviles naar Oviedo. Ook dat wordt dan stad uit en stad in. Maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen. Ik loop toch al zoveel.

Het is vrijdag 28 april. In Nederland worden de restanten van Koningsdag bij elkaar geveegd. In Spanje jaagt een veegmachine in het voetgangersgebied op de kuiten van deze noeste pelgrim. Ik maak me maar uit de voeten. Na het ontbijt ga ik op pad. Vandaag is het een stuk koeler. Graad of 15 en veel meer wordt het niet. Ik loop anderhalf uur om de stad uit te komen, ongeveer een uur of zo in het buitengebied en moet ik alweer door het geurbaniseerde voorprogramma van Aviles. De foto's spreken voor zich. Dit is niet de meest fantastische etappe. Hoort er natuurlijk wel gewoon bij die lelijke kant van het pad. Het is niet altijd feest. Ik leer vandaag ook dat ik de Camino Frances, die bekend staat om zijn drukte en je kunt gerust stellen overbevolking, mn op het laatste traject, geen "circus" mag noemen volgens sommigen. Dat is arrogant en denigrerend naar de pelgrims die daar hun best doen. Dit krijg ik op Facebook over me heen als ik vraag hoe ik dat circus (bedoel: drukte) via een alternatieve route zou kunnen vermijden. De Camino Primitivo sluit namelijk de laatste etappes aan bij de Frances dus daar wordt het gewoon nog veel drukker. Wat is dat toch deze week? Het lijkt wel of ik van het ene in het andere conflict terecht kom. Zal vast wel leerzaam zijn, maar ik was op vakantie dacht ik ..
Gelukkig krijg ik ook veel bijval, dus dat verzacht het leed. Iemand geeft zelfs aan dat de typering niet beter gekozen had kunnen worden. Zij woont in de buurt van de Camino Frances en is dagelijks getuige van de stoet pelgrims. Ik merk in een reactie wel even op dat "circus" misschien ongelukkig gekozen is ( let op: misschien hè...ik vind het echt een goede typering) maar dat ik de oordelen jammer vind en niet vind passen bij de Camino. Het gebeurt allemaal tijdens het lopen terwijl ik al wat moe ben. Ik merk dat het me meer bezighoudt dan ik wil toegeven. Ik krijg ook gewoon antwoord op mijn vraag. Dat gelukkig wel. En nu zit ik in een pension op 2 km van het centrum. Het huis van de buren word verbouwd dus echt rustig is het hier niet. Het pension ligt in zo'n typische Spaanse buitenwijk van Aviles. Veel hoogbouw met van die mokka kleurige steen en daar tussenin oude huizen vaak ook in verval. Dit is duidelijk niet Spanje op zijn mooist.

Gelukkig verbouwen ze ook in Spanje niet 's nachts. Na een grote pan vissoep vertrek ik in een rustig geworden avondstonde naar Dromenland.

Vandaag loop ik de tweede zijde van de driehoek. Eigenlijk klopt deze metafoor voor geen meter als je denkt aan een gelijkzijdige driehoek. In zo'n driehoek zou ik van Gijon al richting Oviedo zijn gegaan. Ik ben juist nog doorgelopen en daardoor is één zijde van de driehoek heel lang en de andere twee relatief kort. Nou ja dit soort onzin bedenk ik dus als ik 's nachts wakker lig en niks beters te doen heb. Ook onzin wil ik je niet onthouden...😅
Ik moet deze route met navigatie lopen want ik loop tegen de stroom in. Daardoor word ik dus niet gehoed door de gele pijl...Hopelijk geeft de schelp me een zetje in de goede richting en doet de navigatie het maar behoren. Maar eerst profiteer ik van het feit dat Jacobus mij zomaar een treinstation in de schoot geworpen heeft. Niet letterlijk, wees gerust, al zou het waarschijnlijk toch geen invloed hebben op eventueel nageslacht want als er iets is dat niet in de planning zat of zit is het dat. Op zoek naar een eetgelegenheid, Cidreria heten ze hier veelal, liep ik er opeens langs. De trein biedt me de mogelijkheid om de stad niet uit te moeten lopen. Bovendien ben ik ook nog snel de andere kant op gegaan want twee stationnetjes verderop is het centrum van Aviles met een mooie oude binnenstad. In zo'n binnenstad moet je voor de gezelligheid natuurlijk niet op zaterdagochtend acht uur rondlopen. Ik doe dat wel. Straks om tien uur sjees ik met de trein een paar stationnetjes richting Oviedo. Dat maakt de afstand iets korter en ik loop voornamelijk in de natuur. Vandaag ga ik mij aan de Bermuda Driehoek ontworstelen. Ik kom na deze drie dwaze dagen beslagen te pad. De Camino Primitivo kan beginnen.

Geschreven door Pelleriens.travels