Grado-Sales
Ana, Jean Jacques, Anton, Eric, Eva, Eileen, Lukas, Vicky, Andrea, Stephanie. Zomaar wat namen van pelgrims wier naam ik wel onthouden heb. Deze mensen bevinden zich op de Primitivo en ik ken ze dus min of meer sinds zondag. Een vriendschap is hier zo gesloten en ook zo weer afgesloten. Het gaat soms sneller dan het geluid. Zo loop ik sochtends met Eva uit Amsterdam totdat ze moe wordt en wil rusten. Een uur later kom ik haar weer tegen met twee flamboyante Spanjaarden aan haar zijde. Het klikt geloof ik nogal tussen hen. Ik weet mijn plaats en loop lekker door. Mijn gevoel zegt me dat dit dus een afgesloten "vriendschap" is. Ik had sochtends na een uurtje al de behoefte om alleen verder te lopen. Wat het is ik weet het niet maar op dit pad voel ik het op de één of andere manier haarfijn aan. Gesprekken zijn vrijwel altijd intensief. Als er dan te weinig humor bijkomt worden ze mogelijk ook vrij snel wat zwaar en dat loopt niet lekker.
Mijn sociale vaardigheden en eigenaardigheden worden dus in ruime mate geprikkeld. Ik verblijf wat meer in herbergen omdat het ook iets moois heeft. Gisteren in Grado in een prima herberg verbleven met een fijn terras en een bar. En ook vandaag belooft een goede herberg te worden. Het nadeel van de herberg blijft de slaapzaal met zijn bijgeluiden en de max 2 vierkante meter eigen space.
Maar ok. Soms is dat best te doen. Het wandelen gaat steeds beter. Ik loop op het gemakje, af en toe met iemand samen en dan weer alleen. Dagafstanden van tussen de 20 en 25 km: daar draait mijn hand of voet niet voor om. Het landschap is mooi. We slingeren door een bergachtig landschap met vele kleine weitjes, af en toe een gehuchtje met mooie Spaanse huizen. In die gehuchtjes is niks te doen. De vrouw des huizes veegt het pad. Als ze een keer iets moet hebben in het dorp, een boodschap of een bezoek aan de dokter zal ze zich ervoor kleden. Het zal beleefd worden als een uitje want je moet met de auto erheen. In het dorp zal ze cafe con leche en een gebakje bij de confeteria nuttigen. Zo stel ik het leven van deze Spaanse vrouw voor. Ze droomt van het volgende uitstapje terwijl ze het onkruid tussen het beton uittrekt.
Ik vind het prachtig om door het verstilde landschap te mogen lopen en tegelijkertijd veel te stil om er te kunnen leven.
Ik ben nu bijna in Sales, de tweede etappe van de Primitivo zit er daarmee bijna op. Loop nog steeds volgens het boekje. Niet dat ik dat perse wil, maar de afstanden zijn logisch en voelen goed aan. Het is een warme benauwde dag geworden. Werd het landschap vanmorgen nog voor het oog verborgen gehouden door een flinke laag mist, vanaf elf uur trekt de mist weg en wordt het snel warmer. Het uitzicht is prachtig en de warmte doet een aanslag op mijn lichaam.
Maar ik loop gestaag door en uiteindelijk beland ik bij de herberg die ik toch maar weer gereserveerd heb. Gisteren was het echt krap de gemeentelijke herberg was vol en bij de particuliere, iets duurdere herberg had ik nog net een plekje. Waar ik nu zit is het luxe. De herberg is niet vol is gelegen net buiten het stadje Sales en er is een bar restaurant. Op de Camino is dat gewoon heel fijn. Dat alles voorhanden is. Voor 17 euro eet je hier een tweegangenmenu. Dat is niet heel goedkoop maar natuurlijk ook niet echt duur als je daarvoor vrijwel niet meer van je plek hoeft te komen.
Er is een wasmachine en ik deel deze met pellerina Vicky uit the states. Zo zijn de kleren ook weer lekker schoon. Ik doe ook handwasjes met mijn stukje zeep maar dat is toch behelpen. Het is heerlijk om net gewassen kleren aan te trekken. En het is natuurlijk helemaal niet effectief. Na vijf kilometer lopen beginnen de kleren alweer te dampen. Vooral sokken gaan natuurlijk vrij snel echt meuren en geloof me met een handwasje is dat niet zomaar verholpen. Ik herinner me dat ik tijdens mijn eerste Camino een keer in een bar kwam voor ontbijt waar alleen locals waren. Hun parfum onderscheidde zich zo nadrukkelijk van de mijne dat ik me toen pas bewust werd hoeveel kleren na verloop van tijd gaan stinken als ze alleen maar vlugge handwasjes krijgen. Daarom dus zoveel als mogelijk gebruik maken van de machine is mijn devies.
Ik heb ook voor de komende dagen gereserveerd. Vrijdag is er een soort splitsing van twee optionele wegen. Er mag gekozen worden. Één route is een beetje ruig. Dus je moet van tevoren kiezen en dan 24,5 km door de bergen gaan zonder voorzieningen of de andere route met meer voorzieningen nemen. Die laatste is natuurlijk voor watjes en mensen die geen zin hebben zich teveel uit te sloven. Overigens is die andere route langer en daarmee echt niet minder zwaar. Om de keuze te hebben hou ik stil in het plaatsje waar je de keuze moet maken. Omdat veel mensen dat zullen doen heb ik besloten te reserveren. Waarom ook niet. Het zijn de iets luxere herbergen die je überhaupt kunt reserveren en van een beetje luxe ben ik echt niet vies!
Ik krijg vandaag ook nog een app dat het precies een jaar geleden is dat ik de Camino Portugues beëindigde in Santiago. Hier is het dus ook dit jaar weer om te doen. Ik vraag me oprecht af of ik er ga komen of dat ik vermijdingsgedrag zal gaan vertonen. Ik heb echter geen behoefte om daar nu bij stil te staan. Komt wat komt. Voor nu ben ik gewoon onderweg richting mijn vierde "thuiskomst" in Santiago.

Onderweg naar Tineo, dag 3
If you gotta do it do it right
If you gotta do it do it right
If you gotta do it do it right
Langzaam dringt mijn inner Voice tot mij door. Op de maat van het liedje van George Michael loop ik de berg op.
Do it for me...
Ik maak er vaak een spel van om erachter te komen waarom ik dit zing. Ik fantaseer dat dit soort liedjes die in mij opkomen te maken hebben met een thema in mijn leven. Wat moet ik doen? En wat moet ik goed doen?
Do it for me....wie is me?
Een uurtje later loop ik zo'n beetje op mijn tandvlees. Ik loop echt hoor geen meter vandaag. Ik maak de meters wel maar het gaat stroef. Ik baal van de slechte koffie met melk bij het dure ontbijt. Bij een herberg hadden ze zojuist ook alleen maar koffie van een bedenkelijk niveau. Bovendien moesten de schoenen uit want de herbergier had zojuist zijn twee meter huiskamer vloer naar eigen zeggen schoongemaakt. Omdat ik alleen machinekoffie wil en geen gezeik met schoenen ga ik zonder verder iets te zeggen de deur weer uit. Ik ben te moe om iets Spaans uit te kramen. Die man zal wel denken en ik verbaas me opnieuw een beetje over mijn lichtgeraaktheid Maar bovenal ga ik op zoek naar goede koffie.
De goede koffie smaakt goed maar mijn darmen protesteren alweer of nog steeds tegen deze vorm van gastronomisch geweld. Nog steeds zijn mijn darmen niet helemaal stabiel. Het verklaart misschien dat ik nu alweer vooral aan rustdagen kan denken zodat een off-day een day-off wordt. Maar ik denk verder. Het onvermijdelijke "hoe leuk vind ik dit eigenlijk nog?" komt in allerlei vormen voorbij. "Ik moet niks", Lugo is ook een mooi eindpunt, ik ga met de trein terug naar huis, ik huur een auto en een huis aan de kust" Alles behalve het meest realistische: "vandaag gaat het wat minder, kan gebeuren."
Ik geniet hierdoor niet echt van het mooie landschap.
Ook aan zo'n dag komt uiteindelijk een einde en ik ben behoorlijk vroeg bij de herberg, gelegen onder een hotel.
De herberg is groot en daarmee lang niet vol. Er zijn hokjes met twee stapelbedden. Ik heb zo'n hokje voor mezelf. Veel Duitsers hier, dus opletten dat ik niet weer zo'n vreemde aan de haak krijg zoals op de Camino Norte. Nee dat is flauw Rien...Nog even een platos combinados samen met Eric eten. We hebben goede gesprekken. Ook een tikje zwaar merk ik op. Eric vindt dat inderdaad een fles Whiskey niet zou misstaan. Mijn reservering voor morgen is op niks uitgelopen. De herberg is vol. Ik besluit maar gewoon te gaan lopen en te zien hoe het gaat. Er is nog een herberg waar je niet mag reserveren. Wie weet is daar nog plaats.
Ik had dus een off day. If you gotta have it have it right...

Geschreven door Pelleriens.travels