Ik ben benieuwd hoe het vandaag zal gaan. Relatief goed geslapen met weer heftige dromen die ik zoals ik al schreef even onthou en daarna weer vergeet. Opschrijven doe ik niet, nog niet, maar wie weet. Ik herinner me wel dat het echte verhalen zijn. Alleen daarom al zou het leuk zijn om ze wel op te schrijven.
Ik heb een lekker ontbijtje in de hostel besteld. Toast met een helft humus en een helft avocado met op beide helften rucola en kerstomaatjes gedrapeerd. En twee koffie. De gastvrouw is erg leuk en ondanks dat ze het erg druk heeft blijft ze rustig en uitermate sociaal. Dat geeft bij elkaar de nodige energie om weer op pad te gaan. Ik loop rustig een tijdje achter twee Canadese vrouwen aan die ook in mijn hostel waren. Ze lopen een fractie harder. Ik ga bewust wat langzamer lopen want ik wil vandaag rustig wandelen. Dus ik wil echt niet mee in hun tempo. Al gauw zijn ze een stuk verder voor me. Ik voel me goed en verwacht eigenlijk niet zoveel hooi op de vork. We lopen landinwaarts
Dat langzame tempo doet goed. De wetenschap dat ergens halverwege horeca is doet verlangen.
Dan is er ineens een stroom. De stroom noodzaakt de wandelaar om sokken en schoenen uit te trekken en de broekspijpen omhoog te doen. Op deze manier waden we door de stroom. Helaas komt het water tot ruim aan de dijen dus de broek is ver nat. Maar ja het zal wel weer drogen. Sokken en schoenen weer aan en verder. Onderweg stop ik voor een yoghurt je en een reep. Ik zit tegenover een eucalyptusbosje en moet onherroepelijk weer aan Corsica denken waar ik nu bijna veertig jaar geleden was.Daar had je ze ook. Meer recent op de Camino stikte het ook van de eucalyptus bomen. De bomen zijn geplant, horen origineel niet hier en het schijnt ook ecologisch gezien niet zo fijn te zijn dat ze zich hier in zo'n grote getale bevinden.
Apostel Andreas komt voorbij we wisselen wat woorden. Hij gaat weer verder, ik zit nog even. Niet veel later is daar de beloofde horeca. Een poes komt gezellig bij me zitten. De apostelen zijn er ook en we eten samen wat.
Verder gaat het. We lopen steeds meer richting de zee om uiteindelijk aan te komen bij het strand van Carrapiteira. Ook hier moeten we op de valreep waden. Apostel Thomas vertelt dat hij bij de eerste waadplek een doorgang gevonden heeft waarbij hij zijn schoenen niet uit hoefde te doen. Ik vind dat hij daarmee promoveert tot Jezus. Dit nadat een Bretonse man mij juist had verteld dat hij zo teleurgesteld was dat hij Jezus niet was, en net als ons niet over maar door het water ging. Ik zei ook dat ik zoiets gehoopt had. Maar constateerden we, misschien hebben we meer met de duivel.
In Carrapiteira bevindt zich Casa Luminosa, eigendom van Nederlands sprekende mensen. Hier heb ik een kamer voor mezelf en ik kan gebruik maken van de wasmachine. Dat komt altijd wel goed uit!
Ik ben moe, en rust dus even flink uit op mijn bed voordat ik het dorpje in ga. Op het dorpsplein bevinden zich twee open restaurantjes. Ik besluit een aperitief te gaan drinken met een borrelhapje er bij. Iets te vroeg komt ik de apostelen weer tegen. We gaan om zes uur al eten in het andere restaurant op het plein. Lekker geroosterde kabeljauw en gekookte aardappelen. Limonade er bij en een spa rood. En dat was het dan weer voor vandaag. ik heb behoefte om alleen te zijn. Ben slaperig en kan de praatgrage Andreas niet goed verstaan. Praten kost daardoor energie en die heb ik niet zoveel vanavond. Dus ben ik blij nu op mijn kamertje. Ik stuur Astrid toch nog maar wat fotootjes van vandaag. Ze had er moeite mee dat de tocht voor haar gestopt is. Ze is daarom vanmorgen expres pas na ons vertrek opgestaan schreef ze. Ik hoop dat ze de fotootjes en mijn berichtje weet te waarderen. Het is ook wel een beetje gek dat ze nu geen deel meer uitmaakt van mijn vakantie. We waren toch even een paar dagen een klein beetje een setje. Ik krijg net een appje terug.

Geschreven door Pelleriens.travels