Één twee drie vier vijf zes zeven
Waar is Berend Botje gebleven
Hij is niet hier hij is niet daar
Hij is naar Amerika.

Hoe verder je loopt hoe viezer het wordt, de kleren, de schoenen, de rugzak, een soort van stoppels ter hoogte van mijn kin.
En hoe verder je loopt hoe infantieler het wordt lijkt wel. Na de Rhapsody en meer nummers op stand vrolijkt mijn brein mij vandaag op met Berend Botje terwijl ik over een ingewikkeld paadje mijn best doe.
Berend Botje kan ook op zijn Duits fluistert mijn brein en hij serveert ongevraagd de Duitse versie:

Eins zwei drei vier fünf sechs sieben
Wo ist Bärend Botchen geblieben
Er ist nicht hier, er ist nicht da
Er ist in Amerika.

En zo word ik beziggehouden door mijn hoofd. Het wordt allemaal eenvoudiger. Ik heb vanmorgen oud brood geroosterd en met die toasten en een stuk kaas ga ik de dag doorbrengen. Geen surf cafes met loungemuziek voor mij, maar de berm, het strand, een fles water en een appeltje. Er is ook niks onderweg, alleen in het begin van de route. Vandaag loopt hij weer over de kliffen langs de zee en dan later het binnenland in naar de bestemming. De route vertelt dat het een moeilijke route is. Op het hoogtekaartje staat een imponerende afdaling en stijging. Gewaarschuwd mens die ik ben loop ik op een heel rustig tempo op de nog zeer begaanbare stukken. Dit is lang voor Berend Botje het leven elementair en meditatief maakt. De apostelen zijn achter mij en ik denk dat die wel bij het cafe zijn gestopt. Ik loop door want ik slaap vandaag in een ander dorpje dat een paar kilometer van de route ligt. Betekent vooral dat ik morgen extra kilometers zal gaan lopen. Eerst dacht ik dat dat ook voor vandaag geldt maar er blijkt een pad rechtstreeks te gaan dus hoef ik niet via Villa do Bispo te lopen. De afdaling en direkt erop volgende stijging mogen er zijn. Bovengekomen zoek ik al snel een plekje voor een uitblaaspauze. Het is daarna niet meer moeilijk. Het pad is breed en loopt op hoogte het binnenland in. Nog een pauze in de berm met de toast en de kaas, mijn minimatje onder mijn rug en mijn hoofd op de rugzak. Ik kan hier uren blijven liggen, ware het niet dat de zon fel schijnt en ik een beetje bang ben dat ik levend geroosterd word. Ze houden hier van geroosterde gerechten en ik wil vanavond niet op het menu staan.
Gearriveerd, ik zit alweer aan mijn tweede alcoholvrije. Eenvoud heeft zich uitgebreid met relatieve luxe. Straks inchecken in "The feel good hostel".
Ik mijmer nog even over Berend Botje die kwijt is, niet hier is en niet daar, misschien ook zichzelf kwijt is en daarom of in elk geval op reis gaat, naar Amerika. Berend Botje komt uit een andere tijd. Wie nu naar Trumpland gaat is de weg zeker kwijt. Ooit waren we vrienden. Das war einmal. Dat tellen zal wel zijn omdat het rijmt en ritmet. Of het zijn de zeven dagen van de week, de zeven dwergen, de zeven zonden, de zeven zussen, de zeven vette jaren dan wel de magere. Of het is gewoon dom omdat het nu eenmaal een dom liedje is.
Ik ben ook op reis, misschien wel om mezelf een beetje te vinden op bepaalde gebieden. Ik wil me verder niet vereenzelvigen met Berend Botje. Stomme naam. Bärend Botchen.

Het hostel is gastvrij, ik heb wederom het onderste bed vd stapel te pakken. Dat is fijn ivm noodzakelijk nachtelijk toiletbezoek. Hoef ik onderwijl niet van het trapje te kukelen. Ik heb een handwasje er doorheen gejaagd en nu zit ik met een colaatje in het zonnetje. Het is voor 17.15 (18.15 in Nederland) nog behoorlijk warm. Morgen wordt het 21 graden geloof ik. Het weer is echt heel mooi geworden.

Na Berend Botje is het tijd voor een wat volwassener overdenking.
Is de fishermanstrail een Camino of juist niet?
Ik schreef eerder al dat ik een groep Nederlanders met de Jacobs schelp zag sjouwen. Ik heb hem ook weer aan de buitenkant hangen.
Toch ervaar ik verschillen met "de Camino".
Allereerst als je het een Spanjaard of een Portugees vraagt is het sowieso een Camino, want het is een pad om te wandelen (caminar). Is het een Camino horend bij de Santiago cultus? Eigenlijk niet. Dit pad zoekt zijn weg via allerlei mooie natuur richting zijn bestemming Lagos. Daar houdt hij vooralsnog op omdat verder naar het Oosten de kust van de Algarve meer is volgebouwd, dus is er minder natuurbeleving. Lagos is geen heilige plek of zo, wel een mooi stadje hoop ik, want ik breng er drie dagen door volgende week.
De Camino zoekt zijn bestemming steeds in de richting van Santiago. Loopt langs plaatsen met culturele (katholieke) betekenis.
De natuur kan mooi zijn maar de Camino zoekt die niet bewust op. Als een stuk natuur op of bij de route ligt, prima, graag zelfs maar zo nodig schuwt de Camino een industriegebied niet. Ook loopt de Camino veel over asfalt.
Waarom draag ik dan toch de schelp op mijn rugzak?
Ooit begon ik met een fietstocht naar Santiago waarbij Santiago voor mij aanvankelijk meer een richting was dan een doel. Op een gegeven moment veranderde dat en wilde ook ik echt in Santiago komen. Toch blijft Santiago voor mij ook een symbolische bestemming. Het herinnert me aan lessen die ik op de Camino leerde, zoals alleen kunnen zijn, grenzen kunnen stellen of juist verleggen. Doorzetten of juist niet. Go with the flow of straks vooruit plannen. Regels volgen en er flexibel mee omgaan.
Dus kan die schelp echt wel. Bovendien kun je naar Santiago toe denken, maar ook er vanaf. Op de schelp staan lijnen die naar één plek leiden (Santiago). Denk je vanuit die plek dan vertrekken de lijnen juist er vandaan overal naar toe. In dat opzicht zou de fishermanstrail van noord naar zuid zoals ik hem loop een Camino kunnen zijn van een Portugees die terug naar huis loopt, of een Nederlander die via een omweg terug naar huis gaat nadat hij Santiago bezocht heeft. Nu loopt hier ook de zgn historische route die iets meer door het binnenland gaat. Ik denk dat deze route wel degelijk aansluit op een Camino van of naar Santiago. Loop ik van Zuid naar Noord dan loop ik richting Santiago en zou ik dus de Camino als pelgrim kunnen lopen.
Over de mensen lijkt ook iets te zeggen. Hoewel dat altijd een beetje link is. Je gaat al gauw generaliseren. Ik heb de indruk dat op de trail de mensen wat losser zijn. Ze zijn meer op vakantie. Minder met het hele gedoe bezig dat rondom de Camino speelt.
Ze lopen gewoon genieten van de natuur, vervloeken de route als hij zwaar valt of blaren doet lopen. Dat laatste gebeurt op de Camino ook maar daar verkopen ze "no pain, no gain" t-shirts. Hier verkopen ze cocktails. Op de Camino ook, maar dat past niet in mijn pleidooi.
Ik vind het wel fijn wat minder Camino gedoe.
Waarom loop ik dan toch met de schelp? Omdat ik potdomme een trotse pelgrim ben die al veel Camino's heeft gelopen. Zo zit dat en niet anders!
Conclusie: Een trail hoeft geen Camino te zijn, maar het mag wel.
Hebben jullie hier iets van opgestoken? Of kan ik maar beter Berend Botje weer aanheffen?

Geschreven door Pelleriens.travels