Oei ik weet weer wat spierpijn is. Ik weet dat ik minder getraind heb de laatste tijd. Ook vaker niet dan wel gewandeld. Maar omdat ik mezelf meestal onderschat bedacht ik dat 30 km ondanks dat ik dacht het niet te kunnen waarschijnlijk toch vrij moeiteloos zou lukken. Nou dat klopt, ware het niet dat ik op 20 km voor mijn gevoel al aardig in het rood liep. En dat laat zich nu voelen, en hoe! In de avonduren loop ik als een tamelijk oud opaatje door de straatjes van Ribadesella op zoek naar een eetgelegenheid maar vooral naar het juiste tijdstip. Want voor achten hoef je hier echt niet te gaan eten in Spanje. De kans is zelfs groot dat je niks krijgt. Onderweg ben ik weinig pelgrims tegengekomen. Een paar uurtjes liep ik met een Duitse en een Vlaamse vrouw, en een man uit Wallonië. Dat was leuk drie talen door elkaar bezigen.
De dappere dodo's zijn al vanaf Irun op de Camino en hebben een korte etappe in het hoofd. Ze startten later dan ik gestart ben en houden eerder op. Dat zit er voor mij niet in, ik heb gereserveerd zonder annuleer-optie, dus lopen zal ik!
De tocht is heel mooi. Ook hier loopt de E9 en ook hier staat hij erbarmelijk aangegeven. En omdat er veel hoogteverschillen zijn kun je echt niet zomaar je neus achterna richting het westen lopen. De wegen kronkelen over de steile bergen en kliffen die hier direkt uit zee meters maken. Het maakt me onzeker. Ik voel echt dat ik niet op de Camino zit. Op die manier wordt de Camino een soort geloof, met de gele pijl als God. Een God die er wel is, maar die je niet altijd ziet. En soms raak je van zijn padje. En dat voel ik. Ik wil de geruststellende gedachte dat ik weliswaar ver moet gaan vandaag, maar dat ik onder de hoede van de gele pijl en de schelp mijn weg ga. Dus eigenlijk behoren pelgrims tot de gele pijlen gemeenschap. Het uitstapje over de E9 duurt een kilometer langer dan mijn reeds uitgestippelde etappe. Het is wel een mooi uitstapje en gezellig bovendien met mijn Europese gezelschap. De onzekerheid over de route en die extra kilometer moet wel betaald worden. In de middag loop ik en loop ik en loop ik, onderwijl mezelf aanmoedigend. Ik loop door met een gevoel dat ik eigenlijk wil stoppen, dat ik me voor kan stellen dat je lijf op een gegeven moment ook dienst kan weigeren. Ik baal een beetje. Ik heb veel meer ingeleverd dan ik dacht en zal hier rekening mee gaan houden.
Het menu del noche, een dagmenu waarvan de helft is weggestreept want op? is van goede kwaliteit. De salade vooral is zo groot dat ik van het hoofdgerecht, een soort runderstoofpot met goed gebakken friet vrijwel niks op kan. Dan lonkt mijn bed. Pelgrim heeft zijn rust nodig, welterusten!

Ik start de dag met een tosti, koffie en een jus in the bar next door. Dat is zo'n beetje het standaard desayuno hier en in de rest van Spanje. Variaties hierop zijn mogelijk. Toch biedt dit cafe van alles meer aan ontbijtopties. Het is merkbaar dat ook in Spanje de tijd niet stil staat. De tijd staat wel een beetje stil in de prachtige bergdorpjes waar ik doorheen loop. Bergdorpjes aan zee. Dat is Asturië. Een heerlijke afwisseling voor de wandelaar.
Ik voel me een beetje onzeker. Mijn lijf voelt de tocht van gisteren nog goed. Bovendien heb ik een beetje hoofdpijn omdat ik vrij vast geslapen heb. Voor mij is dat uniek omdat ik vrijwel altijd half doorwaakte nachten heb. Die hoofdpijn maakt dat ik mijn petje op mijn kop niet goed kan verdragen. Dus die moet af. Gelukkig is de eerste zon niet heel fel. Jacobus heeft het vast op een akkoordje gegooid met de weergoden: "geef hem ff niet teveel zon nu dan mogen jullie dit later in de week inhalen met een recept naar keuze..."
Vandaag staat 17 km in mijn plan. Dat is iets meer dan de helft in vergelijking met gisteren.
Ik neem geen risico. Mijn lijf geeft aan te moeten wennen. Dan gaat dat zeker gebeuren. Bovendien: I am not in a hurry!
Dus kuier ik rustig naar boven neem plaats op een bankje tegenover wat koeien en ondanks mijn hoofdpijn zie ik dat het leven goed is.

Intermezzo:
Een discussie op de Camino is het gebruik van wandelstokken. Of je doet een echte pelgrim na met een houten bezemsteel cq variant met knoesten of je doet outdoor met van die fluoriserende verstelbare dingen. Die laatste zijn denk ik in de meerderheid. Vrijwel iedereen loopt met stokken zie ik. Iedereen? Er is een pelgrim uit Brabant die zijn stokken in alle varianten aan de wilgen gehangen heeft. In 2019 beschreef ik al mijn Don Quichotte gevechten met mijn wandelstokken. Ik heb ze in een herberg achtergelaten voor een andere struikelaar. Wel loop ik met wandelkoorden. Ik heb ontdekt dat mijn vrije armen bij een klim steun zoeken bij elkaar. Ik hou geleidelijk aan mijn handen al dan niet gevouwen voor mijn borst zoals een monnik die extra zijn best doet tijdens het rondje rond de kerk. Echt dat gaat vanzelf en tijdens het wandelen bestudeer ik dit soort zaken. Ik heb tenslotte toch niks anders te doen. Dat heeft geresulteerd in mijn uitvinding wandelkoorden. Aan beide schouderbanden zit zo'n koord in de vorm van een lus waar ik wanneer gewenst mijn armen doorheen steek. Voordeel: De koorden dragen ineens het gewicht van mijn armen èn mijn rugzak wordt meer tegen mijn lijf getrokken zodat mijn schouders ontlast worden.
De koorden zijn dun en snijden na verloop van tijd in de armen. Dat is weer goed voor de afwisseling. Want heel lang wil ik ook niet als monnik met armondersteuning door mijn Camino gaan. Het enige nadeel is dat je bij een spannende afdaling niet moet vergeten om je armen weer te bevrijden. Mocht je onverhoopt uitglijden dan is dat natuurlijk niet handig als je armen op dat moment nog in de koorden hangen. Het werkt in elk geval als een tierelier. Ik overweeg een patent!!

De wandeling is mede door de afstand prima te doen. Ik lunch aan het strand en ga na de lunch pootje badend verder. Dan moet ik weer van het strand zien te komen. Dat kan alleen via de geconstrueerde doorgangen omdat de kust hier snel omhoog loopt. Een pellegrina loopt mij voor en ik zie haar verdwijnen dus daar achter die rots moet een doorgang zijn. Vol goede moed loop ik verder op zoek naar waar pellegrina verdween. Van de andere kant komt een man die vraagt of ik pelgrim ben. Ja dat ben ik, ik ruik onraad.... Ok, in dat geval, waarschuwt hij, je kunt er verderop niet door. Het is allemaal priveterrein. Ik aarzel. Pellegrina is toch echt verdwenen dus er moet een doorgang zijn. De man zegt ja maar er is geen maar ja, je moet het zelf maar weten. Ja natuurlijk moet ik het zelf weten! Ik twijfel. Hij zal het misschien niet mis hebben en doorlopen staat zo betweterig. Maar de manier waarop hij mij aanspreekt zit me niet lekker en raakt mijn allergie voor bepalende betweters. En ja waarom zou ik me laten vertellen dat ik niet verder moet gaan en niet het risico moet nemen om dood te lopen. Ik denk: barst maar, het is mijn Camino, en ook mijn omweg.
Maar er is wel degelijk een doorgang. Mijn geoefend pelgrimsoog ziet een goede mogelijkheid. En ja het lukt. Het enige is dat ik nu in een wei terecht kom met een paard er in. En paarden en deze jongen zijn geen gezellige combi. Het paard doet zijn best aardig gevonden te worden en komt dartelend op mij af. Ik moet iets. Ik besluit het beest ook tegemoet te dartelen, wat me minder goed afgaat als het paard, en contact te maken. Ik verberg mijn angst en ga dichterbij en het paard laat zich aaien. Langzaam voel ik dat we beiden rustiger worden. Het enige probleem is dat de beste doorgang pal naast zijn drinkbak, lees stamkroeg is. Ik loop erheen en dat beest denkt, "gaaf we gaan samen naar de kroeg." en het huppelt gezellig met me mee bijna de weg naar mijn bevrijding versperrend. Een beetje te gehaast kruip ik onder het draad door, wil verder lopen maar bedenk me. Ik zoek opnieuw toenadering, maar dat paard toont zich afgewezen en deinst terug. Ik zou opnieuw vertrouwen moeten winnen denk ik.
Toch een beetje triomfantelijk vervolg ik mijn weg. Ik heb een klein beetje mijn angst overwonnen en dat is iets om trots op te zijn. En ik heb een lange neus over voor die bemoeial die me de mogelijkheid om mijn eigen Camino te lopen, goed of fout, bijna ontnam.
Later kom ik hem tegen op het terras. Het (b)lijkt een aardige en een beetje een eigenaardige man. Ik trof hem blijkbaar op zo'n eigenaardig moment. We kunnen er om lachen en hij vertelt dat hij later wel drie openingen heeft gevonden. Sportief van hem.
Ik zit nu in een herberg. Het is niet druk we zijn met een man of vier in een zaal van 22 bedden. Ik vind in het verder wat stille dorpje een terras en heb voor vanavond een eet date met twee Duitsers, waaronder mr Eigenaardig.

Dat etentje is maar deels een succes. Die mr Eigenaardig blijkt me toch totaal niet te liggen. Als gevraagd wordt over mijn beroep en ik vertel over het wikken en wegen dat mijn vak met zich meebrengt houdt hij niet op om zijn overtuiging te gospelen, dat alles opgelost dient te worden met K.I. Om niet onder te doen stel ik me K.I. (weet in eerste instantie echt niet wat hij bedoelt) voor als een ongewenste digitale indringer. Duurt dus even voor ik snap dat hij kunstmatige intelligentie bedoelt. Ik, specialist in mijn vak, althans aan tafel, probeer op mijn beste Duits uit te leggen waarom het niet werkt in mijn ogen. Het besluitmoment en het wikken wegen zou alleen maar verlegd worden naar de interpretatie van wat K.I ervan brouwt. In mijn opinie kun je menselijke zaken uiteindelijk nooit aan computers overlaten. Denk maar aan de toeslagenaffaire waarin algoritmes een grote rol hebben gespeeld. Mr Eigendunk valt me continue in de reden en eindigt beledigd dat ik volgens hem die K.I niet eens wil overwegen. De hele tijd gaat hij zonder het te beseffen vol op mijn allergie orgel. En opeens heb ik er genoeg van en dan is Duits een heerlijke taal waar je lekker mee kunt snauwen. Mijn stem verheffend knal ik er een "Jetzt reicht's" uit. In de middag probeerde hij mijn Camino veel te actief bij te sturen en was hij beledigd toen ik niet gelijk als een hondje achter hem aanging. Nu is hij weer beledigd omdat ik zijn ideeën over die K.I. in twijfel trek. Ik vind het meer en meer een engnek. Nu ik tegengas geef gaat hij zuurpruimend voor een time out. Hij wil in Ruhe essen. Nou dat wil ik ook. Zo zitten wij kort zwijgend en woedend naast elkaar en tegenover de lieve Eileen die het naar zij later bekent gewoon niet gevolgd heeft. Mr Eigendunk die zelf de time out inlaste begint opnieuw. Ik kap het meteen af, dat ik auch gern in "RUHE" mal esse!!!
Dan druipt hij letterlijk af met zijn bord. Echt zo'n vertoning heb ik nog nooit meegemaakt.
Eileen weet mij gelukkig naar een ander onderwerp te brengen en met zijn tweeën hebben we het nog heel gezellig. Eigenheimer is af gaan rekenen en gegaan. Heeft me nog wel een hand gegeven.
Dit is echt een vrij nieuwe ervaring voor mij. Ik laat gewoon niet over mijn grenzen gaan en hij deed dat voor mijn gevoel bij herhaling. De groeten en zoek het lekker verder maar uit. Met je K.I.!!

De nacht in de Herberg is doorwaakt. En in alle vroegte loop ik vanmorgen van La Isla, dat helemaal geen eiland is en niet bonita is bovendien, via een prachtig kustpad weer verder.
Vandaag zou de laatste etappe op de Camino Norte kunnen zijn. Ik zeg de alvast zee gedag want ik denk sterk dat ik de kust ga verlaten en de zee pas in Fisterra opnieuw zal zien.
De goede lezer ziet dat ik weer eens iets denk...
De etappe verloopt goed. Het is benauwd. Later zie ik dat het 26 graden is. Heel fijn maar ik voel wel dat ik in Nederland bepaald geen warming up heb gehad. Het is daar zo lang koud gebleven...Onderweg ontmoet ik een paar keer de twee Franse vrienden uit Orleans die mij op een cider getrakteerd hebben. Ik wilde dat graag proeven want tenslotte is Asturië de cider streek van Spanje. Je kunt in de kroeg echter alleen een hele fles bestellen. En aangezien er alcohol in zit wil ik me echt beperken tot één glas. Dat glas heb ik gehad. We vonden de cider très bon!
Ik ontmoet weer wat Duitsers en een Tsjechische dame. In the middle of nowhere is een herberg, op dat moment gesloten. Ze gaan meestal pas in de loop van de middag open. Maar heel prettig is dat er een drankautomaat staat met ijskoud alcoholvrij bier. Ik heb geen kleingeld maar alweer een Duitser brengt redding en trakteert me op zo'n heerlijk koel biertje. Verder zijn er onderweg geen voorzieningen. Met de warmte is het al met al een vermoeiende tocht. En nu zit ik in hotel Espanja. Een mooi oud hotel met zo'n mini ligbad waar je je benen voor moet afschroeven. Morgen heb ik een zware tocht voor de boeg. Ik blijf nog even hangen op de Camino Norte. Dat heeft vooral te maken met komend weekend. Alle betaalbare hotels in de omgeving van Oviedo zijn volgeboekt. Dus de komende dagen vereist wat logistieke ingrepen. Na veel wikken en wegen en toch ook omdat het leuk is heb ik besloten om morgen naar Gijon te lopen. 29 km met aan het begin een stevige klim en op het eind 7 km industrie terrein. En....Gijon ligt gewoon aan zee. Daaaag mooie plannen...tot in de werkelijkheid!

Geschreven door Pelleriens.travels