"Darf ich mit Ihnen mitlaufen"? Het is nog vroeg in de hostel Good Feeling in Raposeira. Ik heb net een yoghurtje verorberd en wat water daarbij gedronken en sta op het punt om te vertrekken als er een jonge vrouw het hostel binnen stuitert met een volle rugzak. Beetje omgekeerde volgorde denk ik. Meestal loopt je rond dit tijdstip het hostel uit. De vrouw is vastberaden en zoekt een plekje voor haar grote rugzak, het formaat waarvan je denkt: rugzak waar ga je met dit meisje naar toe?
Ze legt uit dat ze deze ochtend met de bus uit Lagos gekomen is. Ze gaat sochtends naar een hostel geeft haar rugzak af en loopt dan in de buurt van de hostel een stuk zonder haar bagage. Ze zorgt dus zelf voor haar bagage transport en bespaart daarmee minstens 15 euro per dag. Het enige is dat ze daardoor niet de hele trail loopt. Vandaag wil ze naar Cabo Vincentina lopen en van daaruit maar zien hoe ze weer terugkomt in het hostel.
Ze wil blijkbaar liever niet alleen want ze heeft problemen met haar telefoon en is daardoor bang om te verdwalen. Ik twijfel, loop graag alleen en wil graag helpen.
Ok prima, ik ben klaar om te vertrekken. Ze wil graag mee, maar moet eerst nog even naar de WC. Ik wacht en als ze naar buiten komt vraagt ze of ze nog even rond mag lopen om het terrein vd hostel te zien. Zonder een antwoord af te wachten is ze al weg. Zucht. Het irriteert me. Ik besluit in een laag tempo vast aan te lopen en merk dat ik mij daar prima bij voel. Geen schuldgevoelens nu ik gewoon mijn gevoel volg. En mij maakt het niet uit. Loop net zo lief alleen.
Mira komt al snel naast me lopen en kijkt me onzeker lachend aan. Ik begroet haar vriendelijk en denk we maken er het beste van. Als we de route gevonden hebben ga ik mijn eigen pad weer.
In Vila do Bispo drink ik een koffie met een croissant. Mira hoeft niks en houdt het op haar water. Ze is 22 en haar ouders zijn 50. Apart dat je dan zo samen loopt als twee volwassenen. Ze had veruit mijn dochter kunnen zijn.
Het samen lopen ervaar ik als aangenaam. We spreken af dat we niet perse op elkaar wachten en lopen intussen gezellig keuvelend over het pad. Ook zijn er stiltes. Ze zijn niet ongemakkelijk. Dan lopen we alleen maar. "Nur laufen" zei de Duits/Spaanse Maria in 2009 tegen mij, dat was wat ze het liefste deed op een dag op de Camino. De route is overzichtelijk. We lopen op een soort hoogvlakte richting het zuid westelijkste puntje van Europa. In 2004 was ik er ook. Toen was het niet zo'n mooi weer.
Mira merkt op dat ze het heel fijn vindt om met mij te lopen, ook vanwege de stiltes die er gewoon mogen zijn. Ik merk dat mijn weerstand volledig is verdwenen. Apart hoe verschillend het kan werken tussen mensen. Ik vind het best bijzonder. Na een moeilijk stuk pad met heel veel klein rots reliëf bereiken we vermoeid de zuidwest punt. Er staan wat food- en souvenirtrucks. Ik eet een broodje gezond en Mira eet glutenvrij een eigen creatie met humus.
We ontmoeten de twee apostelen die er bij komen zitten.
Dan gaat het verder. Mira heeft besloten om door te lopen tot Sagres om van daaruit de bus te pakken. Ze loopt goed. We lopen ongeveer het zelfde tempo. Ze vraagt of ik het ok vind als we samen naar Sagres lopen. Ik vind het meer dan prima.
In Sagres drink ik wat, Mira neemt weer niks en komt er achter dat haar bus naar de hostel pas om half zeven savonds is. Ik ben moe en wil gaan inchecken in mijn hotel en lekker douchen. Mira wil naar het strand. Ze drentelt een beetje. Ik denk dat ze er tegenop ziet om alleen te zijn. Ik trek nu wel mijn eigen plan en zeg dat ik misschien later nog wel naar het strand kom. Na deze mooie ontmoeting omhelzen we elkaar voorzichtig en Mira en ik gaan beiden onze eigen weg.

Geschreven door Pelleriens.travels