Een mens zit vreemd in elkaar. Vanmorgen manoeuvreerde ik mij op een enigszins solitaire plek in de relatief drukke stroom van vertrekkende pelgrims. Met de slaap nog ruimschoots in mijn brein aanwezig hou ik van een rustig ontwaken. Niet te sociaal dus. Buiten een beleefd "Hola" bij iedere passerende pelgrim wens ik niet teveel te integreren in de pelgrimscultuur, nog niet. Mijn behoeften zijn vrij organisch. Komt wat komt. Een uur later praat ik honderd uit met twee mensen uit Bretagne, ook op weg naar het Keltische Gallicië. Dan weer alleen, heerlijk rustig, plenty natuur, prachtig uitzicht. Wat heb ik hiernaar verlangd, tijdens die drukke weken voorafgaand aan deze reis.
Geen huis te zien, dus ook geen kroeg. Wat saai eigenlijk die natuur. Zo tuimelen de gedachten door en over elkaar heen en naarmate de eerste pijntjes de kop opsteken en ook nog eens toenemen worden de gedachten zwaarder en de natuur verandert in iets waar ik uit wil weglopen. Ik word op mijn wenken bediend, als uit het boekje blijkt dat ik al een heel eind ben en helemaal niet ver van een weg dat naar een voorstadje van San Sebastian moet leiden. Een bord wijst naar een restaurant, 150 echte meters verderop. Ik ben verrast dat het niet nog twee kilometer lopen is. Het restaurant ligt echt om de hoek. Het is nog geen 12.00 Dampende popmuziek begeleidt de geur van hamburgers. Wat wordt mijn behoefte aan rust op vreselijke en welkome wijze verstoord!
Menu: café americano, aqua sin gas, ensalada mista, con atun natuurlijk.
Vervolgens treedt een aloude pelgrimswet in werking: It ain't over, till it's over...Zover als ik al was, zo zwaar is het stuk dat nog even gedaan moet worden.
De Camino doet hier net alsof het een zelfstandige route is en wedijvert met een Gr route Gr 279 als ik mij niet vergis. Dus strijden het bekende rood-witte Gr teken en de gele Camino pijl om een plekje op de lantaarnpaal of die oude boom, die vast binnenkort omgehakt gaat worden, weg wegduiding...Op een punt waar de Camino onlogisch linksaf buigt sta ik op het punt om gewoon rechtdoor te gaan. Het is een aardige Engelssprekende schone Spaanse die mij vertelt dat de Camino links af gaat. Dat is niet zo knap, want de gele pijl wijst ook naar links. Omdat ik geen zin heb of liever omdat mij het vocabulair ontbreekt om de discussie aan te gaan, besluit ik haar haar moment van ultieme wijsheid te gunnen en loop met frisse tegenzin achter haar en haar groepsgenoten aan. Achteraf blijkt dit inleveren van mijn ego een beloning van Jacobus himself in te houden. Precies op dit punt loopt geheel achteraf gezien, een weg richting mijn overnachtings Airbnb. Het is nog maar een half uurtje terug lopen. Zou ik door zijn gelopen dan zou deze eigen wijsheid zes extra kilometers hebben opgeleverd. Gezien het feit dat ik het aardig op mijn heupen heb zou dat toch wel wat veel van het goede zijn geweest. Inmiddels ben ik gestreken en geschoren. Lig op een airbenbbed in een kleine kamer me af te vragen waarom die Spanjaarden zo ontiegelijk laat eten. Ik heb honger.

Geschreven door Pelleriens.travels