Het is nog vroeg in de morgen. Ik slenter door de steegjes en verbaas me over de gladheid van de beroemde Portugese kinderkopjes waar het stedelijk gebied helemaal vol mee is geplaveid. Het heeft heel hard geregend en ik prijs me gelukkig dat ik niet al met mijn poncho oftewel mobiele tent moet starten. Onwennig vinden mijn voeten een route. Het is hier niet vlak en een uitglijder is zo gemaakt. Behoedzaam dus, vanwege het wegdek. Maar het is ook elke keer weer wennen. Die eerste meters terug op de route. Mijn mutsje voelt vertrouwd. Ik ben nu al blij dat ik dat ding heb meegenomen. Als je in dit jaargetijde naar Portugal gaat kun je alles verwachten van het weer. Vandaag wordt het een graad of elf. Dan is zo'n muts een welkom kacheltje op mijn kale kop. De receptie van het hotel was nog niet open. Dus heb ik nog geen stempel. Ook de kathedraal is nog gesloten. Dus die stempel zal ik ergens anders moeten scoren. Ik ben niet alleen. Een zwerm fietsers heeft zich verzameld bij de kathedraal. "Bom Caminho" hoor ik veelvuldig. Dus die zullen ook wel op zoek gaan naar Jacobus. Ook zijn er twee wandelaars. Gele pijlen zijn er teveel. Ik zie de steen waar in 2015 zowel de weg naar Santiago (geel) als naar Fatima (blauw) stond aangegeven. Destijds strak in de lak. Nu vrijwel niet meer zichtbaar op de steen. Nieuwe richtingaanwijzers getuigen van de moderne tijd en het gegeven dat de Camino nu eenmaal een enorme trekpleister is. Strakke bordjes en tegels in het wegdek vervangen de geverfde pijlen op de muren en lantaarnpalen. Ook op de Camino staat de tijd niet stil. Later blijkt dat toch alleszins mee te vallen. Er heeft hier een vrijwilliger geverfd die er een fetish mee had. Kilometers lang heeft elke tweede lantaarnpaal een gele pijl. De moderne bordjes staan er wat verwaand tussen, maar ja de subsidie is in elk geval gebruikt.

Ik ontbijt in een heel klein cafeetje. Lekker, scrumbled eggs en worstjes met geroosterd brood en een cappuccino.
Tijdens het ontbijt wordt het cafeetje bevoorraad door, ik denk, de moeder op leeftijd. Die met haar boodschappenwagentje een paar doosjes met zes eieren komt brengen om vervolgens ook een ontbijtje te nuttigen. In dit café leeft een andere tijd. De eigenaresse vertelt dat zij de Camino ook heeft gelopen. Trots wijst ze op de credencial die in het café aan de muur hangt. En ze biedt een stempel aan. Dus dat is dan ook weer gefixt. Het wordt tijd om stevige stappen te gaan zetten. 27 km vandaag! Ik krijg nog een verrukkelijk lemoncakeje mee voor onderweg. Mijn dag kan al niet meer stuk.
De etappe is een beetje een worsteling. Stedelijk gebied tot ver buiten Porto. En als de stad plaats maakt voor het platte land lopen de vrij rechte wegen veelal tussen oude muren door wat de wegen smal en onoverzichtelijk maakt. Te voet is dat bij elke bocht een soort Russisch roulette. Het beste verander je ter plekke in een muurbloempje, dat neemt het minste ruimte in. Of je doet het anders. Ik maak mij zo zichtbaar mogelijk voor het tegemoetkomend verkeer door juist de straat op te gaan. Soms zijn de bochten daar echt te onoverzichtelijk voor. Dan kies ik de muurbloemvariant alsnog. Meer is er eigenlijk niet te beleven. Tussen alle industrie vind je nog kleine bossages met vooral Eucalyptus bomen. Toen het nog niet volgebouwd was was heel de streek vast één groot Eucalyptus woud. Die bladeren zijn trouwens voortreffelijk voor mijn nog steeds wat verkouden luchtwegen. Eerst snuif ik regelmatig aan een gekneusd blad. Laten vind ik het effectiever om mijn neusgaten bol te proppen met stukjes blad
en vertel, het werkt nog ook. Alsof je aan een Vix-ademvrij infuus gelegd bent. Maar dan very Vegan! Barretjes onderweg kenmerken zich door een hoog formica gehalte en kleine vitrines met allerlei lekkers uitgestald. Locals brengen er hun tijd door met de krant en wisselen wat woorden met elkaar. Ik ben nog niet zo Portugees merk ik. Versta er natuurlijk geen klap van al meen ik te begrijpen dat ze het nogal lang over mijn "café americano" hebben. Dat riep veel vragen op blijkbaar. Café Grando werd wel begrepen maar of dat Portugees is?
Die barretjes zijn wel gewoon kleine oases en ze zijn er best in grote getale.
Nu ben ik gearriveerd in Casa da Laura. Ik had in NL al gereserveerd en had wel zo wat stiekeme fantasieën over een bloedmooie Portugese Laura die wel wat hulp kon gebruiken en wat dies meer zij...Laura is echter omgebouwd tot een potige kerel. Dat is goed gelukt want het lijkt net echt. Aardige "kerel" trouwens ook. Het zou natuurlijk ook de man van Laura kunnen zijn...🤔
Er zijn meer pelgrims onderweg want het hoofdgebouw zit vol. Ik slaap in de dependance. Ik was daar benieuwd naar want ik heb vandaag sinds vanmorgen bij de kathedraal geen pelgrim meer gezien. Dat komt misschien ook wel omdat ik een tijdje op een verkeerd spoor zat en met flinke pas onderweg bleek richting Braga. Niet de bedoeling dus heb ik me via Google maps een weg geploeterd naar de Camino Central, oftewel mijn Camino.
En nu zit ik in een restaurant, aanrader van omgebouwde Laura. Ik ga me straks vermaken met een Portugees vleesgerecht.
Het is gezellig druk dus dat belooft wat. Al met al was het een lange dag en ik voel me heerlijk ver weg van alles. Morgen gaan we gezellig weer verder. De benen doen hun best☺️

Geschreven door Pelleriens.travels