Omdat ik dit tweede deel van mijn vakantie wil benutten om af en toe eens stil te staan bij wat er nu van binnen leeft besluit ik elke morgen de eerste kilometers bewust tijd te nemen voor reflectie. Allereerst moet ik vaak denken aan de mensen om mij heen die Kampen met hun gezondheid of met andere problemen. Sommige zijn ernstig ziek, andere hebben ogenschijnlijk minder ernstige problemen maar het heeft impact op hun levens. Dat is zeker. Ik prijs mij gelukkig met mijn goede gezondheid als ik aan hen denk. Deze Camino Ingles loop ik ook voor hen. In Santiago zal ik voor deze mensen een kaarsje aansteken.
Was ik in de eerste weken nog veel na aan het denken over wat ik nu wel of niet moest kiezen als vervolg. Nu valt dat weg. Ik merk dat ik 100% achter de keuze kan staan om te doen wat ik nu doe. Mijn twijfels voorafgaand aan de keuze kostten best veel energie. Ik herken dit uit mijn dagelijks leven. Toen ik er achter kwam dat je ook de tijd kunt nemen voordat je iets kiest merk ik dat dat veel gemakkelijker is. Niet zoveel nadenken. Op een gegeven moment sta je voor de keuze. Dan valt er nog genoeg te overwegen. Voor die tijd is het eigenlijk verspilde energie om alles keer op keer te herkauwen.
Vertrouwen en loslaten zijn niet voor het eerst belangrijke thema's in mijn leven.
Het is een kunst die ik maar moeilijk versta.
Daarom wilde ik eigenlijk ook niks reserveren. Maar die albergues vind ik over het algemeen toch meer een noodzakelijk kwaad als het echt niet anders kan.
Dus loop ik de tweede dag vanuit mijn hostel op het gemakje even via Google maps naar de route. Vandaag is Betanzos het doel. Dit stadje ligt ook aan een rivier en voor me ligt een afstand van ongeveer 22 km maar wel met veel klimmen en dalen. Het wordt een pittige dag door een prachtige omgeving.
Onderweg zijn niet zoveel voorzieningen. Gelukkig zijn de galiciers met ons zwoegende pelgrims begaan. Een aantal keren komen we in het bos een complete catering tegen met gekoelde drankjes, broodjes en zelfs wat tafeltjes en stoeltjes. Dit opgeleukt met wat niet verplichte lectuur van de plaatselijke parochie. Er staat een geldkist. En je mag zelf uitzoeken hoeveel je geeft. Zoiets is aan mij welbesteed. In tegenstelling tot op een eerdere Camino bv heb ik nu voldoende kleingeld bij me om een leuke "donativo" te doen. Ik doe me te goed aan een broodje en een blikje sinas en kan er weer helemaal tegenaan.
Gaandeweg krijg ik het gevoel dat het precies goed en fijn is zoals het is. Ik hoef niks meer of minder. Ik verlang ook niks meer of minder. Ik voel me thuis in mijn schoenen. Daar waar mijn schoenen zijn daar ben ik ook en dat is ok.
Wat een verschil met de eerste weken toen ik toch veel meer belast was met gemengde gevoelens over de tocht.
In Betanzos heb ik een zeer goedkoop hotel geboekt. Dat is te merken gezien de ligging buiten het centrum in een relatief moderne wijk. Het hostel heeft dat wat ik nodig heb: een eigen kamer, een douche, een wasgelegenheid en een waslijn. Omdat ik vroeg ben pak ik met dat laatste flink uit en was ik een groot deel van mijn kleren netjes met de hand. Morgen is de was vast weer droog. Vertrouwen en loslaten...uh ophangen.

Geschreven door Pelleriens.travels