Het is crisis.
#Blijf thuis, #anderhalvemeter #handenwassen. Oftewel BAH. Mijn reis is meer dan ooit een innerlijke reis. De buitenwereld reikt nu letterlijk niet verder dan rundum Hause. En ik ben niet alleen. Toch ben ik ook wel alleen. Want, #blijf thuis...En dat geldt voor ons allen. We zitten in het zelfde schuitje.
Ik was dus in de veronderstelling dat ik in voorbereiding was op een nieuwe tocht over de camino. Ik schreef al dat dit meer de innerlijke reis zou worden. Ik wist alleen nog niet dat het dagelijks leven en de innerlijke reis zo ongeveer zouden samensmelten zoals nu in deze wereld het geval is. Corona rules en wij passen ons aan.
Mensen worden ziek, steken elkaar aan, belanden in het ziekenhuis en gaan dood. Dat is Corona. Duivelse dilemma's ontstaan nu tekorten dreigen. De economie stort in en mijn reis naar Spanje bestaat op dit moment alleen nog op papier.
Het leven deprimeert. Op sociaal media dichten we onszelf nieuwe kansen toe nu de wereld stil staat. De wereld draait door, het populaire tv-programma is na vijftien jaar gestopt. Hoe symbolisch. Er is troost-tv. Er waren nog nooit zoveel vrijwilligers. Ouderen zitten vrijwillig achter de geraniums. Sommigen vinden het spannend en leren ineens hoe ze kunnen videobellen. Anderen kwijnen langzaam weg. Er wordt hen en hun omgeving nauwelijks een keuze gelaten, want #blijf thuis. De schade maken we achteraf wel op. Er is een leven na Corona. Het leven tijdens Corona is er één van ingehouden adem. #Blijfthuis, maak hoogstens een "ommetje". Wandel alleen of met zijn tweeën. Meer personen bij elkaar wordt gezien als een vorm van samenscholing. En dat mag niet. Het virus kan zich dan te gemakkelijk en te snel verspreiden. We doen daarom aan sociale onthouding en voorkomen daarmee dat de zorg overbelast raakt. Althans dat hopen we. En we zien het als een kans. De positieve maatschappij opent zich. Ineens worden we geconfronteerd met tijd, innerlijke ruimte, leegte ook. Wat wil ik? We zijn ons bewust van kostbare tijd. De aanwezigheid van een subtiel gevaar houdt ons alert en scherp. Het haalt van alles in ons naar boven. Ja ook het beste.
Het scenario van de collectieve zoektocht naar onszelf, onze spirituele kant als het ware, geeft ook druk. Want één ding is niet veranderd. We leven hoe dan ook in een prestatie-maatschappij. We weten niet hoe gauw we van de nood een deugd moeten maken. De eerste #mondkapjes werden al in elkaar geknutseld toen bij wijze van spreken het virus nig moest gaam overwaaien vanuit Huwan, China. En zo tuimelen we over elkaar heen op zoek naar...onszelf? Aandacht? Contact? Het heeft iets gehaasts. Alsof we, zeer bewust van onze kwetsbaarheid, een testament opmaken. Een testament van onze verborgen talenten, normen en waarden. Maar dan wel snel, creatief en vooral naar buiten gericht. Is de weg naar binnen wel die kant op?
En de camino? Spanje zit in een complete lock down. Corona heeft daar en vooral in Madrid en Catalonië vreselijk huisgehouden. De camino is ontvolkt, de herbergen zijn gesloten. Het openbare leven is nog meer stilgevallen dan hier in Nederland. En dat blijft nog wel even zo. De innerlijke reis echter wordt nooit geannuleerd.

Geschreven door Pelleriens.travels