Na het geploeter op de Camino komt Bilbao als geroepen. Ik vind een grote stad altijd erg opwindend, vooral van tevoren. Maar Bilbao heeft het, hoewel het zichzelf niet direct op een presenteerblaadje weggeeft. Je moet van haar gaan houden. Bij mij lukt dat meestal wel snel, met mijn soort ingebakken voorliefde voor imperfectie.
Loop ik door de stad op zoek naar een leuk plekje om iets te gaan drinken en een paar pinchos naar binnen te werken.
Voor ik het weet word ik een kroeg binnen gesleurd door Enrique. Zijn grootvader emigreerde als Heinrich ooit uit Duitsland naar Bilbao. De familie heeft nog steeds een Duits restaurant. Heel enthousiast, beetje aangeschoten op een sympathieke manier. Zo gaan alle vijf de vijftigers in de kroeg helemaal los op Spaanse liedjes uit de 50er jaren of zo. De vrouw achter de tap voert daarbij haar eigen karaoke op met behulp van haar smartfoon. Zij is deejay en gangmaker tegelijk, hoewel het gangetje al goed gemaakt wordt door Enrique en zijn vrienden. En voor even ben ik ook één van hen en zing ik naar hartelust mee. Genietend aan de bar zit Monica, een Baskische Spaanse die regelmatig een wijntje komt drinken na het werk. Met haar heb ik een interessant gesprek over haar naam, het verschil tussen Basken en Mediterranen en Freddy Mercury.
Elke keer geniet ik weer van dit soort spontane ontmoetingen. Wat is het dan toch allemaal mooi, dat leven!

Geschreven door Pelleriens.travels