“Rien es una persona con sentido del humor, muy sociable, educado y comunicativo. Su estancia ha sido muy agradable y aunque con alguna dificultad por mi parte, hemos mantenido diálogos en diferentes idiomas. Es totalmente recomendable 100%”

Voor wie het niet begrepen heeft, dit is een recensie over mij van Rosa, de gastvrouw van de eèrbieenbie in Ladero. Blijkbaar ben ik een ideale schoonzoon en, nog beschikbaar ook, tot op zekere hoogte dan.
Ik ben in Santander en heb twee heerlijke wandeldagen achter de rug. Ik logeer nu hij een Spaanse familie De erbieenbie is eigenlijk inferieur. Maar het zijn aardige mensen, ze doen voor mij de was en het hondje blaft mij met kwispelend staartje de beste wensen toe.
Ben ik wel een ideale schoonzoon?
Een dagje terug in de tijd loop ik de herberg van Guemes binnen. Dit is een echte albergue met een boodschap. Ik heb er niet zo'n boodschap aan. Het komt er op neer dat de eigenaar en tevens pater zijn éénnachtsschaapjes er op wijst dat we eigenlijk allemaal migranten zijn en dus niet zo moeilijk moeten doen over migranten. Volledig mee eens, maar het is al 19.00 en ik heb honger. Zijn spirituele bedenksels en metaforen ten spijt, een voorgerecht voor de geest is na 25 km lopen niet voldoende om de knagende maag tot rust te brengen.
Het is de zoveelste herberg waarin je zelf moet weten hoeveel je betaalt. En de pater heeft een heel verhaal over dat het geen donativo is, maar dat je zelf moet bepalen hoeveel het je het waard is. Volgens mij is dit dus een donativo, anders heet het toch tarief?
Maar goed, die paters houden net als ik van diepzinnige taal, dus hij zal er wel iets mee bedoelen. Bij mij ontstaat een rebels gevoel. Ik weet zeker dat ik dit tien jaar geleden geweldig zou hebben gevonden: een goede pelgrimssfeer, staat in het boekje. Nu voel ik me verplicht aanwezig bij het geestelijk voorgerecht. Het hoofdgerecht bestaat uit een echt voorgerecht van knoflook soep, waarmee we Santander op het gemak kunnen gaan veroveren, zeker dat de hele stad leegloopt als wij er aan komen, een rijstgerecht met weinig vlees, een salade op zijn Spaans en custard met een soort bitterkoekjes toe. (Had ik niet moeten nemen, nu nog last van...). Wijn bij het eten en nog een speech van pater Brava Borsta.
Ik vraag me af wat dit circus mij waard is. Hij zegt ook nog dat ik zelf verantwoordelijk ben voor wat ik geef...
Ik heb een paar euro en een biljet van 20.
Ik besluit niks te geven. Heel verantwoord voor mijn vakantie budget. Bovendien ik vraag niet om dat vage gedoe. Noem gewoon een prijs en ik betaal. Maar dit quasi religieuze gekonkel ben ik beu. De herberg draait trouwens als een tierelier. Gezien de staat van het gebouw en haar voorzieningen zit er voldoende geld in deze onderneming. Dus het is wel goed. Mijn gift is een wens: "Buen Camino" en daar gaat de ideale schoonzoon met volle maag en beurs verder op het pad.
De nacht is trouwens ook onbetaalbaar. Mijn buurman snurkt werkelijk de hele nacht door.
Ik voel me steeds agressiever worden en fantaseer een adembenemende aanval met mijn kussen op mijn buurman om dat geluid voor eens en voor altijd te smoren. Maar ja die recensie...
De wandeling gaat over de kliffen naar Somo. Dat is ook adembenemend. Daar is geen kussen voor nodig, zo mooi. De wind blaast me bijna de klif af, maar ik houd stand. In Somo wacht een koffie en de boot. En nu zit ik hier in Santander alweer een tijdje te zwammen op mijn blog.
De Camino loopt verder en ik blijf achter in dit café. Of liever, ik stap uit de virtuele wereld van het pelgrimeren, om mij langzaam weer te gaan begeven in Nederlandse werkelijkheid .
Het mooie is dat ik mij verbonden voel met mijn pad. Ik ga ergens heen en net als op google maps verschijnt de weg, past mijn pad zich aan aan de weg en de weg zich aan mijn pad. Dit gaat behoorlijk harmonieus, al zitten er heus wel kinken in de Camino. Zo zijn er de kwetsuren, de toch echt slechte nachtrust. De verleidingen van al dat eten en drinken. Veel mag ik eigenlijk niet doen, maar o wat is dat lastig als vakantie en lekker eten en drinken elkaars synoniem zijn.
Het is inmiddels erg lekker weer ik ben in een park beland. Vanavond staat er een gitaar concert gepland in één of ander Italiaans restaurant, waar je ook mee kan doen aan een buffet voor een paar euro. Dat lijkt me wel leuk. En zo loop ik gewoon slenterend verder op de Camino. Gewoon onderweg naar de volgende ontmoeting en plaats om stil te staan.

Geschreven door Pelleriens.travels