Wie ik regelmatig tegenkom is mezelf. Vandaag loopt het zwaar, alsof mijn wiel aanloopt, maar dat kan natuurlijk helemaal niet. Weinig energie. Maar de ervaring leert dat ook met weinig energie meters gemaakt kunnen worden. Dus loop ik langzaam maar gestaag naar het eerste barretje. De Finse Sunny heb ik achter een geroosterde boterham gelaten, onder het mom van "ieder zijn Camino". In dit tempo zal zij me nog gemakkelijk inhalen. Bij een herberg vermomd als klooster, een erg mooi gebouw, ontmoet ik Maria en Aitor uit Catalonië. Maria is sociaal werker en spreekt redelijk Engels. Ze vertellen dat zij het vandaag rustig aan doen. Ze hebben maar een korte etappe voor de boeg en moeten een beetje lachen om hun trage tempo. Een tempo dat ik net bij kan houden. We lunchen samen in een barretje van een Portugees, die helemaal opleeft uit een soort verlegenheid als Maria hem vraagt naar waar uit Portugal hij komt. Volgens Maria is Catalaans gemakkelijker te leren dan Spaans, als je gewend bent aan de Franse taal. Het Catalaans kent niet de harde "g" klank, zoals in het Spaans. Voor Maria is dat een goed voorbeeld van de relatieve eenvoud van deze taal. Tja,tenzij je Nederlander bent natuurlijk. Die struikelt niet zo snel over een beetje harde "g".
Struikelen doe ik in de loop van de dag wel over mezelf. Ik heb Maria en Artor gedag gezegd en ben verder gegaan richting Gernika, nog ongeveer 8 km, stijgen en dalen en stijgen en dalen. Ik ga kapot. Eerst vermoeidheid, dan pijn aan de schenen en natuurlijk ook weer mijn bovenbenen. Het wordt steeds gekker. Ik vind het dan al lang niet meer leuk. Ik loop naar het station in Dit is niet wat ik wil. Ik heb besloten dat ik vandaag de trein verder pak naar Bilbao. Daar kan ik morgen een volledige rustdag nemen en dan zien we wel weer. De Camino gaat verder via een weggetje met een bord "verboden in te rijden", of "verboden verder te lopen" misschien? Om bij de trein te komen laat ik de Camino voor dit moment voor wat het is. Twijfel overmeestert mij, of eigenlijk groeit de overtuiging dat dit wel eens een definitief afscheid van deze manier van reizen zou kunnen betekenen...Strompelend bereik ik de achterkant van het station in Gernika. Scheldend "loop" ik om het gebouw heen, de achterkant kent geen ingang en werkelijk elke stap is nu een opgave. Ik vrees voor de rest van mijn tocht. Maar de trein brengt mij in Bilbao en gewapend met een tube Arnikazalf loop ik langzaam naar het hostel waar ik vanavond overnacht.

Geschreven door Pelleriens.travels