Zondagochtend Santiago. Zojuist heb ik afscheid genomen van Eric. Hij reist vandaag naar Fisterra om de zon onder te zien gaan in de zee. We hebben samen ontbeten. De nacht was opnieuw zwaar. Deze keer snurkte Eric zo hard dat het bed er van trilde. Maar ja dat is nu eenmaal zo. Het hoort er bij. Gisteren heb ik een armbandje gekocht. Met een triskel. Uiteindelijk zegt dat symbool me zoveel meer dan de schelpen en de pijlen. Toch heb ik ook wat strijk stickers met Caminosymboliek gekocht voor op de rugzak.En vanochtend vond ik een metalen mok die ik ook wel aardig vind voor in de camper.
Om nog even afscheid te nemen van de stad loop ik naar het plein. Het is niet druk in de stad. De stad moet echt nog wakker worden. Op het plein is het licht. Ik neem een selfie en wordt begroet door blijkbaar een bekende. Ik moet even goed kijken. O jee, het is de Duitser die op de Camino del Norte zich steeds verzekerde van de juiste hoogte en de heuvels die nog te gaan waren. Hij vraagt of hij een foto van mij moet maken want dat is volgens hem veel beter dan een selfie. Ik laat hem zijn gang gaan en krijg een lelijke foto van mezelf retour. Het is al de tweede man die ik opnieuw ontmoet bij wie ik op zijn zachtst gezegd gemengde gevoelens heb. Is het Karma dat ik juist deze mensen weer tegenkom?
Hij irriteert me opnieuw. Ik blijf beleefd vriendelijk en merk dat we op deze manier prima langs elkaar heen kunnen lullen. Dan ontmoet ik twee pelgrims van de Primitivo. Mijn hart gaat gelijk weer open. Ze zijn juist aangekomen en ik zie hoe de aankomst op het plein ook hen overweldigt. Ze zijn heel blij een bekende van de Primitivo te treffen. Ik neem een foto van hen bij de steen van km 0. Mr Bemoeizucht vindt dat het nog exacter moet. (Zucht). Ik negeer hem en praat gezellig verder met de Primitivo's. Meneer Bemoeiziek druipt langzaam af.
Dan is het tijd om te gaan. De bus naar Palas de Rey wacht. Vandaag ga ik de Nederlandse schrijfster met de paarden ontmoeten. Zij is zes jaar geleden vanuit Nederland hier naar toe verhuisd nadat zij samen met haar paard en pony op de Camino is gaan leven. Over dit avontuur gaat zij een boek uitgeven. De afgelopen maanden heb ik haar geholpen door haar manuscript te lezen en van feedback te voorzien. Door de communicatie
ontstond meer persoonlijk contact. En zo ontstond het plan om elkaar te gaan ontmoeten. Ik ben een beetje zenuwachtig omdat ik hoge verwachtingen van deze ontmoeting heb opgebouwd. Het voelt, eigenlijk best misplaatst, als een soort date. En dat vind ik niet alleen leuk maar ook erg spannend. Er is zoveel door me heen gegaan de afgelopen dagen. Mixed feelings ook over deze ontmoeting. Dat aankomen in Santiago psychologisch gezien erg interessant is, en dat is een understatement.
Als ik bij het busstation aankom ontmoet ik voor de derde (!) keer de Duitser waar ik ruzie mee had. Het is voor ons allebei te toevallig om nog toevallig te noemen. We omhelzen elkaar en wensen elkaar een goede levensreis verder. We hebben verschillende opvattingen en we botsen. Toch vinden we een weg. En af en toe kruisen elkaars wegen want Karma is a bitch.

Palas de Rey
Even lijkt het alsof ik hier woon. Schrijfster Myriam is hier naar toe gekomen. En we zitten samen op het terras. Het klikt best goed tussen ons. En Myriam neemt me mee naar een bar waar vrienden van haar zijn. Ik word warm verwelkomd. Dan gaat het op zijn rap Spaans. En dan val ik dus ook een keer stil. Ik app Eric om hem dit te vertellen. Hij maakte mij er op attent dat ik meestal doe wat ik eigenlijk al wist: altijd maar praten. Lachen...
Maar ik geniet van de sfeer en voel me best thuis. Ook kan ik op deze manier een beetje tot rust komen.

Dan zijn er ineens weer pelgrims. Libanese Canadezen deze keer. We eten met zijn vieren en het gesprek gaat op zijn Engels verder. Op deze manier wordt het een beetje een hybride dagje: semilokaal en met een vleugje Camino. We praten over sociale vraagstukken. Myriam introduceert het woord "interdependance". Interessante term in de wetenschap dat de letterlijke Nederlandse vertaling "interafhankelijkheid" feitelijk niet bestaat. In NL zijn we of afhankelijk of onafhankelijk. Volgens Myriam is er in Galicië meer sprake van wederzijdse afhankelijkheid. Volgens haar is dat goed voor de sociale structuur van een leefgemeenschap. Daar zou ze best weleens gelijk in kunnen hebben. Ik vind het een interessante term.
Na het eten ben ik echt moe en neem afscheid van Myriam en haar hond Raton. De volgende keer moet ik maar gewoon bij haar komen zegt Myriam later in een app. Dat is best een goed idee. Nu ben ik blij met mijn hotelkamer. Ik hoop op een nacht met slaap. Dat zou geweldig zijn. Morgen wacht een reis terug naar de Camino Portugues. Ik ben nog niet klaar, maar zit wel aan het toetje. Ik kijk nog een keer naar de foto's en moet zeggen dat ik ze toch best mee vind vallen. De selfie is niet echt vrolijk maar fototechnisch interessant door de vage kathedraal. De andere twee foto's zijn bij nader inzien best leuk. Maar mr Bemoei-je-er-niet-mee blijft een eikel.
Welterusten lieve lezers...

Terug in Santiago
Het is half 12. Mijn bus rijdt met flinke vertraging het busstation in. Ik probeer zo snel mogelijk de bus te verlaten en mijn rugzak uit het bagageruim te vissen. Altijd een spannend moment. Zou hij er nog liggen of heeft een Caminocrimineel snode plannen gehad waar hij mijn rugzak voor nodig had? De rugzak ligt er natuurlijk gewoon.
Ik doe mijn dagrukzakje snel in de grote rugzak en slinger deze om. Vanwaar deze haast? Ik heb via de app nog snel een afscheidsdate gefixt met Daniela, één van de Primitivo's en vooral een heel leuke jonge vrouw waar ik graag mee in gezelschap ben. Zij was het die me empowerde om vooral wel mijn afspraak in Palas de Rey na te komen ook toen ik er zenuwachtig voor was.
Daniela vertrekt echter om 11.30 met de bus naar Porto en mijn bus had drie kwartier vertraging. De bus naar Porto staat er nog, zodat ik uitgebreid ga zwaaien naar de nu toch echt al wegrijdende bus. De buschauffeur denkt dat ik mee wil, want zwaaien is een universeel gebaar dat van alles kan betekenen. Ik krijg vrijwel gelijk een appje van Dani, waarin ze vertelt dat ze mij heeft zien zwaaien...so cute!!!!
Ze doet me denken aan de Australische Liz van mijn eerste Camino. Totaal sociaal en lief en slim. Knap ook. Dus de perfecte combi voor een leuke middag.
Het mocht niet zo zijn dat we elkaar nog spreken. Maar het zwaaimoment beklijft. Nu wacht ik op de bus die mij naar Portugal gaat brengen. Over een half uur gaat de reis alweer verder. Ik ben trouwens erg moe. Nu ik het ritme van het wandelen onderbreek voel ik pas hoeveel mijn lichaam en geest de afgelopen weken hebben doorstaan. Al die stappen maar ook al die ontmoetingen, afscheid, die beloftevolle momenten tussen mensen. Het gaat me niet in de koude kleren zitten. Santiago is een soort knooppunt van welkom en afscheid. Welkom omdat je aankomt op het plein waar Jacobus eeuwig wacht, welkom omdat pelgrims de stad haar bekendheid en allure hebben gegeven, welkom omdat je pelgrims ontmoet die je eerder tegen kwam. Maar ook afscheid. Van de Camino, van al die nieuwe intensieve contacten, van je vakantie, van een parallel universum dat zo zijn eigen leven leidt, afscheid van al die levenslessen die hier voor het oprapen liggen. Dus ik ben moe.
Vandaag is de dag zonder wandelingen. Straks ben ik in Portugal aan de zee. Misschien dat ik dan nog even lekker buiten kan zijn.

Geschreven door Pelleriens.travels