Ik ben in Pola de Allande. Wie kent deze plaats?Mij heeft het twee dagen gekost om de naam uit mijn hoofd op te kunnen schrijven. Kwestie van even goed concentreren maar goed. Dat doe ik nooit zo op namen. Ik heb een hotel genomen. Na drie dagen Albergue en hoofd stoten aan de rand van het bovenste bed was ik daar wel weer eens aan toe.
Liep net even naar de supermarkt waar ik gewapend met een bos wortelen, wat babybelkaasjes, een banaan en yoghurtjes vandaan kwam. Begint het keihard te regenen. Ik gelijk de eerste de beste kroeg in gedoken voor een thee. Zitten een stel locals aan een lange tafel aan de wijn,brood met lokale kaas, recht uit de koe een Jamon een beetje te feesten of zo. Ik ga er zitten met mijn theetje en krijg gelijk een stuk kaas en later Jamon, leverworst en chorizo op brood toegestopt. Zo leuk. Een man knoopt zo goed en kwaad als het kan een praatje met me aan en zegt iets over de Camino. Weet bij God niet wat, maar dat maakt niet uit.
Ik voel me welkom en dat is goed de bui afwachten.
Een aantal uur geleden: loop ik idioot vroeg naar buiten. In het hotel heb ik om klokslag zeven uur een kop koffie en een bocadillo bemachtigd.
Vandaag staat een speciale etappe te wachten. Een etappe die er op gericht is om ons pelgrims morgen te lanceren richting los hospitales. Dit pad is zo oud als de weg naar Rome en ook al gewandeld door Romeinen. De overlevering leert dat dit de originele route is. Bovendien is het nogal een uitdaging want bij slecht weer wordt het pad afgeraden. Het is feitelijk de uitdaging van de Primitivo. Iedereen wil daarom juist voor het begin van dit pad overnachten met als gevolg dat ik er gisteren achter kwam dat heel het dorp Borries, het dorp ervoor en er na volgeboekt is. Kom ik net een beetje in het ritme van let it go. Krijg je dit. Er is nog een optie, een gemeentelijke herberg waar reserveren niet mogelijk is. Daar geldt wie het eerst komt wie het eerst maalt.
Dus wil ik een kans maken door idioot vroeg te vertrekken. De ober in het hotel is net binnen en moet zich nog omkleden. Hij voelt de urgentie feilloos aan en in een mum van tijd staat de koffie voor mijn neus.
Ik loop stevig door. De route is vrij gemakkelijk en in tegenstelling tot gisteren voel ik me fit en sterk. Zo kom ik om een uur of tien al aan maar ik kan die herberg eigenlijk helemaal niet vinden. Ik zoek ook niet echt want onderweg moet ik steeds denken aan een hotel met eigen badkamer. Als ik anders doe dan het gros, dan loop ik helemaal niet over los hospitales en stop ik ook helemaal niet al na 15 km om mezelf op die route te lanceren. Het alternatief gaat nl door een dal met onderweg het stadje met de bewuste naam. Daar heb ik op booking al een schappelijk hotelletje waargenomen. Hoewel ik het lastig vind om de Camino community te verlaten. Even tussendoor: nu krijg ik weer chocola...Ik moet natuurlijk vannacht wel slapen. En ja dat hotel ... Ik besluit te reserveren en door te lopen. Betekent wel dat ik vandaag 26 km moet lopen en het blijkt geen eenvoudige route met vooral flinke afdalingen. Uiteindelijk kom ik om half vier in Pola aan en kan inchecken. Overigens moet ik morgen nog steeds een zeer behoorlijke klim van 500 naar 1100 meter volbrengen en wel aan het begin van de dag over een afstand van 8 km. Dat maakt deze etappe misschien wel zwaarder als die ziekenhuisroute. En als het morgen net zo mooi wordt als vandaag, toen ik de route voor mij alleen had dan prijs ik, niet voor de eerste keer mijn eigen wijsheid.

5 mei
Ik heb de top bereikt, van de berg dan, en ben nu aan het genieten van een geweldig uitzicht. Het gaat moeizaam want gisterenavond heb ik alweer iets gegeten dat niet helemaal goed viel. Dus slecht geslapen, dus weinig energie. Het komt heel nauw dit jaar. Deze complicatie maakt dat ik er iets anders in sta dan andere jaren. Ik heb meer tijd nodig om te recupereren en misschien doe ik dat nog wel te weinig. Op Facebook postte ik vanmorgen gedachten om na deze ronde de Camino eens los te laten en dan te kijken wat er nog meer mooi is om te doen. Blijkbaar straal ik uit dat ik niet geniet. Dat is niet helemaal waar maar het geworstel met de vermoeidheid is wel een dingetje. En thuis staat natuurlijk mijn nieuwe minicamper te popelen om op avontuur te gaan. "pelleRien en route" gaat dat project heten. De camper moet mij naar plaatsen gaan brengen waar ik eerder nooit kwam. Dit uitrusten nu op deze plek bevalt uitstekend. Ik hoef ook niet zo heel ver weg meer. Ik ben de mensen die over hospitales gegaan zijn nog niet tegengekomen ondanks dat op de top de twee routes weer één geworden zijn. Zij moeten vandaag zeven of acht km meer lopen dan ik. Die arbeid heb ik gisteren al verricht. En dat is te merken!
Dus loop ik te zwoegen en intussen komen twee keuvelende Spaanse vrouwen voorbij gesneld. Ze komen uit Valencia en één van de twee dames verkoopt oa huizen naam Nederlanders. Ze vindt Nederlanders erg leuk ( en mij in het bijzonder denk ik tevreden). Leuke vrouwen maar ergens snap ik niet hoe het kan dat ik ze met geen mogelijkheid bij kan houden. Ok ze hebben bijna geen bagage maar toch. Ik zwoeg met mezelf. Loop met weinig energie en kan dus weinig tempo ontwikkelen en af en toe stijgt en daalt het hier goed. Ook dalen is niet eenvoudig omdat dan mijn enkel weer van zich laat weten.
De dames lopen verkeerd. Gelukkig red ik ze van een zekere omweg door de bergen en krijg daarvoor alle egards. Zo is het evenwicht toch weer een beetje terug. Ze mogen dan snel zijn, zonder deze vakbekwame navigator zouden ze hopeloos verdwalen. Dus kom ik koene ridder en redder met de tong op de schoenen aan in het plaatsje waar ik een herberg gereserveerd heb. "Voor vier personen hè?" beweren ze daar. "Nee voor één persoon en nee ik heb, de schone Spaansen ten spijt op de berg geen bambino's geproduceerd die dat aantal zou kunnen rechtvaardigen."

Ik ben blij dat ik er ben. De tijd vliegt door en aankomen in een herberg bestaat vrijwel voor 100% uit uitrusten en een beetje eten.
Hier in het zonnetje rust het prima. Eric uit Oss schuift aan en we hebben gemoefelijke middag. We lezen dat het weer in Nederland zo best niet is op deze bevrijdingsdag. Daar hebben wij dus geen last van.

6 mei
Daar hadden wij dus geen last van. Nu echter valt in de vroege ochtend de regen met bakken uit de lucht. De poncho's zijn aangetrokken en de rugzak zitten in de regenhoes. Ik ben weer fit na een opmerkelijk goede nacht in de herberg met allerlei snurkend gespuis om mij heen. Dus loop ik in een hoog tempo voorop, omhoog als struinde ik over een Zeeuwse dijk. Kop in de wind en gaan! Na vijf kilometer is er alweer koffie en nat en koud komen we bij de albergue aan. Daar staat de schone huizenverkoopster te dremmelen op de drempel. Zij is nog niet zo enthousiast over het idee te gaan lopen in dit weer. Ik geef haar een mentaal opkontje: "it's an opportunity to experience having a shower all day, just go for it." Ze bedankt me voor het bier dat ik betaald zou hebben gisteren. Ik weet van niks maar het zou best kunnen ik heb echt niet opgelet in betreffend cafe. Daarvoor was ik gisteren echt te moe. Vandaag is het different koek. Ik loop als een kievit en zo wisselen de dagen zich af.

Intermezzo: lichaam en geest
Deze Camino is uitdagend. De etappes zijn relatief zwaar, de voorzieningen onderweg soms schaars, het weer is niet heel stabiel. Ik loop met een lichaam dat een beetje het weer nabootst. Variërend tussen fut en fit. Als mijn lichaam niet in shape is, door iets verkeerds gegeten, door te slechte nachtrust, door een onrustige enkel geeft mij dat te denken. Als mijn lichaam wel goed reageert op de opdracht: loop vandaag 25 km in de bergen van Asturië geeft mij dat ook te denken. Een lichaam dat geen fut heeft, een enkel die vervelend zeurt, een moe hoofd maakt me van slag. Ik voel me onzeker over mezelf, ik denk dat ik ouder word. Ik denk waar doe ik dit voor (een killing mindset, die laatste gedachte). Ben ik fit dan vind ik het mooi, voel me tevreden en vind de Camino leuk. Deze tocht valt me op dat mijn lichaam minder constant presteert dan bij eerdere tochten. Ik vind dat lastig. Moet daar mee om leren gaan en met het gegeven dat het soms zwaar is en dat daar niet altijd iets aan te doen is. Etappes moeten nu eenmaal gelopen worden. Als het zwaar is kan heb ik verschillende opties: ik kan mezelf aanpraten dat ik het niet meer kan. Ik kan de Camino niks meer aan vinden, ik kan bedenken hoe ik dit nooit meer ga doen. Of..ik kan langzamer lopen. Vaker pauzeren, met iemand samen gaan lopen en er op vertrouwen dat het een momentopname is. En gewoon leren Balen zonder te willen veranderen. Balen hoort er bij. Yin en Yang. Dat is ook de Camino.

Vandaag loop ik dus in the winning mood en ruim op tijd komen we bij de herberg aan. Een gezamelijke was is door de herberg verwerkt terwijl wij ons op een mooi pleintje waagden aan een eerste bord met pulpo en een portie croquetas. Biertje 0.0 er bij en nu even siësta voor we Sparta-PSV gaan kijken op de telefoon. Hopelijk heeft de wifi een Buen Camino.

Ik heb een reservering gedaan in Santiago. Naar verwachting komen "we" op zaterdag de dertiende daar aan.
Omdat het in Santiago nogal druk schijnt te zijn leek het me handig om iets te reserveren. Een herberg in het centrum. Helemaal prima.

Geschreven door Pelleriens.travels