Wat hou ik van dit land. Ik ben gisterenmiddag met de bus net over de grens in Valenca aangekomen. Daarna met de trein naar Caminha. En vanaf het moment dat ik hier ben op een steenworp van Spanje voel ik me enorm thuis. Het is gemoedelijk, kleiner, witter, Portugees lijkt beter verstaanbaar en ik ontmoet hier non stop vriendelijke mensen. Niet dat Spanje of Stratum dat niet heeft, maar het valt me zo op. De herberg wat by far de leukste herberg. Weer niet geslapen maar wat dondert het. Ik was in goed gezelschap van drie pelgrims en drie heiligen die vanaf een schap over mij waakten. De herberg had een mooie tuin met allerlei zitjes. Een keuken met gevulde koelkast waar je op donativobasis kon pakken wat je wilde. Zo waren de herbergen in Spanje ook vaak, maar deze ronde heb ik ze nauwelijks getroffen. Binnen de kortste keren had ik ook weer een leuk gesprek met Peter uit Boedapest. Samen zijn we uit eten gegaan in een prima vis restaurantje. Dus dit land is gewoon non stop genieten. Toch vertrek ik straks alweer naar Spanje. Dat is nu eenmaal de gang van de pelgrim. Je komt aan om weer te vertrekken op weg naar de volgende plaats van bestemming. Niettemin doet zo'n oase van "alles klopt" gewoon heel erg goed. Ik merk dat ik de vermoeienissen van knooppunt Santiago en Palas de Rey achter me heb gelaten. Ik heb zin in nog drie dagen aan de kust verblijven èn ik heb zin om weer huiswaarts te gaan. Toch ook niet onbelangrijk!
Dadelijk vaar ik met de boot naar Spanje. Daar wacht vandaag een wandeltocht langs de kust van ongeveer 22 km. Iets meer dan gedacht, maar appeltje eitje in vergelijking met wat ik vorige week deed. Vanaf nu geen herbergen meer. Op basis van de herberg met de heiligen van gisteren vind ik het jammer. De ontmoetingen vinden bovendien voor een belangrijk deel in de herberg plaats. Maar goed. Komt wat komt. Deze pelgrim loopt zijn eigen pad.

De boottocht in het open motorbootje duurt ongeveer vijf minuten. Ik neem een video op en in mijn enthousiasme gil ik dat alle vier de andere pelgrims op Facebook gezet gaan worden. Binnen no time zijn we aan de overkant en dus weer in Spanje. Dit betekent wel dat ik in elk geval 5 kilometer extra moet lopen. Daar ben ik al wel op voorbereid. Helemaal zeker was het niet. Ook is er een uur tijdsverschil. Om half negen vertrokken we uit Portugal. Vijf minuten later is het 9.35 in Spanje. Hierdoor is het toch een lange wandeldag geworden. Om half vijf ben ik bij het Hostal gekomen. Ik heb een eigen kamer met balkon. Heerlijk zonnig weer is het. Uitzicht op zee is fenomenaal.
Ik heb voornamelijk alleen gelopen. Ik heb het gevoel dat ik niet meer echt deel uit wil maken van het gezelschap. Ik ben aan het afbouwen en heb de neiging om me terug te trekken.
Ik vind het wel best. Morgen loop ik ongeveer 15 km. 10 minder dan vandaag. En donderdag loop ik het verhaaltje uit.
De wandeling langs de kust is prachtig en niet te zwaar. Wat dat aangaat is dit een prima keuze. Ben natuurlijk ook echt lang onderweg nu, al bijna vier weken. Wordt tijd om weer eens lekker thuis te zijn en me druk te maken over de AH of de Lidl.

In de buurt van de herberg ligt een gerenommeerd restaurant waar ook een pelgrimsmenu geserveerd wordt. Het is de enige eetgelegenheid in de direkte omgeving. Daarnaast verkoopt de benzinepomp tegenover de herberg nog best veel snacks, koekjes, koude dranken en instantvoedsel zoals die vieze pastasalades die ik in nood weleens naar binnen heb gewerkt. Dat wordt dus het restaurant. Ik ben wat vroeg maar desondanks zitten al een aantal pelgrims in de chique tuin van het restaurant dat uitziet over de oceaan. Heb een tafeltje voor mezelf en wil lekker gaan lezen tijdens de maaltijd. Nadat de ober mijn bestelling heeft opgenomen hoor ik ineens mijn naam. Eerst denk ik dat het een stem uit het verleden is die echhoot in mijn herinnering. Heb immers veel meegemaakt de afgelopen dagen. Mijn brein komt nu pas net een beetje tot rust. Toch kijk ik ook rond. En dan herken ik een collega uit Maastricht! Zij ging inderdaad de Portugues lopen. Maar dat we elkaar juist hier nu treffen is een magisch toeval. We kletsen wat bij en besluiten om morgen een stukje samen te lopen. Christel loopt dan maar 10 km en ik heb 15 voor de boeg. Na het eten haal ik nog wat snacks bij de benzinepomp en verschanst me met mijn e-reader op "mijn" balkon om de zonsondergang mee te kunnen maken. De ondergang valt relatief tegen vanwege sluierbewolking aan de horizon. Dit jaar dus geen spectaculaire zonsondergangsfoto's. Dat is eigenlijk ook alleen weggelegd voor een locatie als Fisterra. Ik ben erg moe en ga al snel liggen. Dan neemt dromenland me een keer te grazen. Eindelijk slaap ik weer eens een beetje.

Een rustdag van 15 km
Ik wil toch graag op tijd vertrekken ook al hebben we maar kort te lopen. Om acht uur lopen we dan ook weg van de herberg. Ontbijten doen we onderweg wel. Ik heb bovendien nog een yoghurtje op, dus ik kan wel ff voort. Als collega's onder elkaar duurt het niet lang of we hebben het over het werk. Binnen de kortste keren verdwijnt het landschap weer uit mijn beeld en gaat het in mijn hoofd nergens anders meer over. Christel houdt intussen wel steeds oog voor een worm, een vlinder, een vogeltje of een bloem. Zou het dan toch kloppen dat vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen itt mannen die focussen op de in hun ogen hoofdzaak daarbij al het andere uit het oog verliezen?
Blijkbaar hoort onze conversatie niet op de Camino thuis. Op een gegeven moment zijn we dan ook niet meer op de Camino. Als twee kippen zonder pelgrimskop struinen we van het pad af. Het is dat het paadje al snel dood loopt anders had het wel even geduurd voordat we misser ontdekt hadden Voordat je het je realiseert kan een rustdag dus zomaar veranderen in een dwaaltocht. Nu is het wel zo dat aan de linkerhand gewoon altijd de zee ligt. Als één grote blauwe pijl ligt de zee daar en geeft richting aan de voettocht naar Vigo.
In het hotel waar Christel blijft drinken we koffie met twee kleine croissantjes als ontbijt. Die croissantjes krijgen we er voor niks bij. Het zinnetje "yo soy Pellegrino" werkt meestal in het voordeel.
Niet veel later bereik ik mijn hotel. Intussen ben ik ineens heel erg moe en ik voel me niet helemaal lekker. Een vissoep en een siësta doet wonderen en na een uitstekende douche, ga ik zeker nog een x onder, ga ik het levendige Baiona in. Het strandje ligt op een steenworp en eindelijk kom ik toe aan de traditionele pelgrimsduik. Op mijn handdoek voel ik al snel onrust in mijn lijf. Ik wil weer aan de wandel. Dus breek ik het kortste strandbezoek ooit af om een rondje rond de stadsmuur (3km) te maken. Op mijn slippers, geheel tegen mijn principes in. Voeten moeten tijdens de tocht niet teveel verwend worden. Binnen de kortste keren kunnen ze als je schoeisel vervangt dienst weigeren en zich opblazen met blaren als de echte wandelschoenen weer gedragen worden. Ik neem het voor lief. Morgen eindige de voettocht naar Vigo sowieso.
Mijn hotel ligt midden in het centrum. Mijn kamer met balkon kijkt uit op een pleintje met terras. Daar zit ik nu. Vandaag is er in Baiona een festival tbv de Galicische taal. Verderop wordt gesound heckt voor een muziekspektakel voor vanavond. En op mijn terrasje zitten twee vrouwen duetten te zingen mbv een tamboerijn. Ik maak een videootje en prompt vragen de tamboerijn girls of ik de video wil delen. Gedaan natuurlijk. Ben wel bang dat er van slapen niet veel zal komen vannacht. Maar dat was al niet echt nieuw. Het wordt vast gezellig! Ik val wel steeds met mijn neus in de boter hè?!

Stip aan de horizon
Mijn laatste wandeldag. Ik word wakker en hoor nog steeds de geluiden van het festival dat de hele nacht voor muzikale ondersteuning van mijn nacht heeft gezorgd. Zijn ze nu nog bezig? Het is inmiddels 7.00. Ik gooi mijn Franse balkondeurtjes open. Het ritme wordt veroorzaakt door de schoonmaakdiensten die als in een afterparty de plaats van handeling alweer voorbereiden op een volgende dag.
Een volgende dag waarop ik dus mijn voetreis naar Vigo zal voltooien. Ik volg nog steeds de Camino Portugues en zal vandaag vrijwel alleen maar langs de zee lopen. Omdat Vigo de bestemming is zal ik een groot deel van de tocht in stedelijk gebied lopen. Mogelijk wacht er onderweg een bus.
De Camino loopt na Vigo gewoon door. Ik stap uit en wandel mijn leven van alledag weer binnen.
Eerst zet ik er flink de sokken in. Ik wil de 26,9 km vandaag nog lopen. Of ga ik toch met de bus, nee ik loop, of toch...Zo switch ik in gedachten tussen beide mogelijkheden. Ik vraag me af hoe gemakkelijk het zou zijn als je pas zou denken op het moment dat er ook daadwerkelijk te handelen valt. Ik passeer tien bushaltes waarvan ik er uiteindelijk één bestudeer. Een pelgrim komt voorbij en heeft hier vast gedachten over denk ik. Aan de buitenkant is niet te zien dat ik mijn Camino er al lang op heb zitten en dat dit bonus kilometers zijn voor Jacobus of vooral de fun. Ja hoe kom ik over....dat is toch belangrijk blijkbaar. Ik loop verder. Dan hoor ik alweer mijn naam. Het blijkt de Hongaar Peter. Leuk om hem weer te zien. Peter loopt op sandalen omdat hij last heeft van blaren. Hij gaat daardoor veel langzamer dan Ik. Ik merk al gauw dat ik eigenlijk liever alleen loop deze laatste dag. Ik loods Peter naar een bar waar we nog iets drinken. Dan leg ik hem uit dat ik op eigen tempo verder ga. We nemen afscheid met: see you...not. Want we zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. De vriendschap was onderdeel van de voetreis naar Vigo. Meer hoeft niet voor mij.
Ik loop verder en schroef het tempo op. De Camino tovert een laatste konijn uit de hoed om mij dwars te zitten: tegenwind. Het is vlak en ik heb tegenwind. Waar doet me dat aan denken? Juist: het lieve moederland. Dus die halfslachtige poging van de Camino om mij tegen te houden en te bewegen hem toch vooral niet te verlaten werkt mijn transformatie van Pellerien naar gewoon Rien alleen maar in de hand.
Dan zie ik het landschap verstedelijking. De gebouwen worden hoger en een viaduct baant zich een weg door mijn uitzicht. Vigo wacht.
Na nog een kilometer maakt de Camino ineens een bocht. Ik loop nu in het havengebied. Grote werven met hoge muren en hijskranen domineren het beeld. Het is erg druk. Ik verhoog het tempo nog een beetje. Na de haven zal het centrum wel komen denk ik. Na de haven zijn er enorme gebouwen. Grote schepen liggen in de zee. Iemand heeft hier heel erg zijn best gedaan om deze stad grondig van haar ziel te ontdoen. In deze lelijkheid valt echt niks moois te ontdekken. In de haven zag je nog het leven van de havenarbeider en af en toe de kont van een schip. Nu zie je alleen maar gebouw. Onpersoonlijk gebouw, af en toe een muurschildering ten spijt. Ik loop verder en verder. Dan kom ik daadwerkelijk in het centrum. Nu begint het er op te lijken denk ik. Maar ook dat stukje centrum is leeg, geen ziel geen mens, geen bedrijvigheid behalve het irritante geluid van stratenmakers. Maar waar is dat leuke Spaanse pleintje met leven en vooral bars? Vrijwel niks komt er op mijn pad. Ik besluit door te lopen richting mijn habitacion, ongeveer 1,5 km hier vandaan. Onderweg zal ik vast iets tegenkomen wat leuk is. Ik kom wel iets tegen maar het leuk is hier geretoucheerd. Ik hou van steden die zich niet gelijk blootgeven. Steden zoals Bilbao, Eindhoven, Rotterdam. Maar deze stad heeft zichzelf verstopt uit schaamte voor zoveel lelijkheid. In een bar eet ik trouwens wel gewoon lekker voor een dumpprijs. Dat is dan wel weer goed. En de habitacion is ook ok. Belangrijk is de ligging ik geloof 400 m van het busstation waar ik morgen vertrek.
De voetreis naar Vigo als transformatie terug naar mijn dagelijkse leven is voltooid. En deze stad werkt nog eens als een katalysator. Als je nog niet terug naar huis zou willen: ga naar Vigo en je zal gillend willen vertrekken. En zo rem ik af en kom tot stilstand in een restaurantje op loopafstand van mijn habitacion. Ik eet nog een heerlijke vismaaltijd en voel me helemaal klaar voor de terugreis naar onze lichtstad. Einde verhaal. Dagelijks leven kom er maar in!
Adios. Buen Camino!

Geschreven door Pelleriens.travels