Benedictus kirche

Gisteren was ik te voet onderweg naar de St. Benedictus kerk. Ik liep Jos tegemoet maar zoals jullie hebben kunnen lezen, ben ik niet tot aan het kerkje gewandeld. Ik wist gisteren (voor ik er heen wandelde al) dat het gesloten was. Dus vandaag waag ik een nieuwe poging. Deze keer rij ik met de auto om Mals heen en parkeer vlakbij het oude kerkje. Blijkt op een affiche langs de weg dat de kerk enkel op dinsdag, donderdag en zaterdag is geopend van 10 tot 11:30 uur en tegen betaling van een schamele 1,80 euro per persoon te bezichtigen is. En vandaag is vrijdag. Vrijdag de 13-de. Goed begin van deze dag. Op informatieborden bij de kerk zijn enkele foto's van de binnenzijde van het kerkje te zien. Wat is er zo bijzonder aan dit kerkje?
Het is een van de oudste kerken in Europa die tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven. De kleine Sint-Benedictuskerk uit de 8e eeuw na Christus heeft binnenin Karolingische muurschilderingen, die tot de oudste fresco's in West-Europa behoren. De toren werd waarschijnlijk pas in de 12e eeuw gebouwd.
 

SS volgen

Vanaf Mals volg ik de route naar Bolzano. Dit ligt ten westen van Mals. De navigatie gaat aan en stuurt mij de SS40 op. Bij elke rotonde of afslag krijg ik het advies om de SS 40 te blijven volgen. Een stuk verder gaat de weg over in de SS 38. Het blijft toch vreemd klinken in mijn oren om de SS te volgen. En dan gaat het niet om de initialen van onze kersverse schoonzoon. Die zou ik de route wel toevertrouwen. De associatie met SS die steeds door mijn hoofd schiet heeft toch met WO II te maken. En dat in relatie met Italië. Italië vocht in eerste instantie als bondgenoot aan de zijde van Duitsland. Op 8 september 1943 capituleerde het Italiaanse leger echter voor de geallieerden.
SS 38 staat voor Staatsstrasse ofwel Strade Statale 38 of Strada Statale dello Stelvio.
 

Kerken

Waarom er zoveel kerken op ons pad komen, terwijl wij niet praktiserend geloven. Ik denk dat ik dit al eens eerder in een van mijn verslagen opgetekend, maar toch. De kerken zijn met hun torens goed zichtbaar in de omgeving. Een herkenningspunt, een baken, een vertrouwd en bekend teken. De bouwwerken hebben vaak historische en culturele waarden en veel mensen hebben er (helaas niet altijd op basis van eigen keuze) aan bijgedragen en er een relatie mee. Voor sommige voelt het als thuiskomen bij het zien van hun kerktoren. De kerken bieden voor mij momenteel een plaats om even tot rust te komen, letterlijk en figuurlijk stil te staan. Mijn gedachten wat ruimte te geven en hoop uit te spreken.
In Marein Maragno is helaas ook het oude kerkje gesloten. Op een bankje voor het kerkje typ ik wat aantekeningen en hoop dat ik Jos misschien hier nog langs zie fietsen. Komoot stuurt hem wel hierlangs maar dat zegt natuurlijk niet alles. En hoe laat hij langs komt weet ik ook niet.

De wind is koud, de zon verdwijnt steeds achter de wolken. Ik besluit dan ook om niet uren hier te wachten. Maar een half uurtje langer kan wel, denk ik. Tenzij ik het te koud krijg. En uiteraard blijkt na ee telefoongesprekje dat Jos hier al is gepasseerd. Ik vermoed dat ik net even naar het toilet was bij het bahnstation. Jammer voor mij, maar fijn dat Jos zo goed vooruit gaat vandaag. Want ook hij heeft een verkoudheid te pakken.
 

Oogst

Terwijl ik op het bankje zit passeren diverse smalle traktoren met daarachter een smalle platte kar vol of leeg met grote kisten. Veel jonge en oudere telers bereiden zich voor op de komende oogst. Hier in de streek zijn enorm veel fruittelers. In eerste instantie dacht ik aan Wijngaarden toen ik op de SS 38 de velden zag. Nu ik er langsloop zie ik duidelijk dat het gaat om verschillende appelsoorten. Dit jaar hadden we zelf geen appeltjes aan ons boompje. Ik denk dat ons boompje die van Britte mist. Eerst stonden ze op nog geen 5 meter van elkaar. Met de verhuizing naar Poppel zit daar zeker 8 kilometer tussen. Dit jaar dus geen appeltje voor de dorst voor ons.
 

Bozen

We overnachten in een B&B in Bozen. Boven een pizzeria in een drukke straat. Het is onduidelijk voor mij waar we kunnen parkeren. De communicatie met de B&B geeft geen duidelijkheid en er zijn hier verschillende aanduidingen voor parkeren. De B&B ligt aan een enorm drukke straat, auto's en bussen rijden af en aan. Ik rij daarom voorbij het hotel en net zolang tot ik rechts van de straat een lege blauw omkaderde parkeerplaats zie. Met daarbij een parkeerautomaat. Ik neem voorlopig een kaartje voor een paar uur. Dan heb ik tijd om bij de B&B naar de parkeermogelijkheden te vragen.

De sleutel kan ik al krijgen en na het betalen van de toeristentax vraag ik om de plek om de auto en de fiets te parkeren. In een wit parkeervak is gratis. Blauw is betalen. En die fiets zeker niet op of aan straat parkeren. Hij mag in de gang staan. De auto laat ik dus nog maar even daar staan. Als Jos is er besluiten we samen dat de fiets mee naar de kamer gaat. Jos draait de fiets op zijn schouder en sjouwt de zware fiets naar de eerste etage. In het hoekje voor het raam staat hij op slot tot morgenochtend. Samen lopen we naar de auto in de blauw omkaderde parkeerplaats. We halen de benodigde spullen eruit en kopen een nieuw kaartje en leggen het voor in de auto. De auto kan nu tot morgenochtend blijven staan. Wel een heel dubbel gevoel van veiligheid voor wat er in de auto blijft. Iedereen kan nu zien dat hij onbewaakt is de komende uren: te goeder en te kwadertrouw. De tijd zal het ons leren.
 

Aftellen

Ik ben ondertussen wel aan het aftellen naar de aankomst in Verona en wellicht nog meer naar de aankomst thuis. Niet dat ik het niet fijn heb, maar voor mij heeft het nu lang genoeg geduurd. Dat steeds vroeg uit bed, inpakken en zelf elke dag auto rijden is niets voor mij. Vooral niet zoveel dagen achter elkaar. De reis is te vermoeiend voor mij om 's middags of s avonds nog ergens heen te gaan. Dat is ook zo als we een dagje wandelen of fietsen. De camper is dan toch wel fijner. Het voelt meer als een thuis. Met onze eigen spullen en eigen 'tuintje' waar je bij heerlijk weer in een tuinstoel achterover kan liggen of iets lekkers uit de koelkast kan halen. Heel soms is er bij de hotelkamer de gelegenheid om buiten te gaan zitten. Dan kan Jos toch nog wat genieten terwijl ik opnieuw lig te ronken om van de hoofdpijn af te komen. Vandaag is daar geen sprake van. Op de kamer is het leven van de stad Bozen goed hoorbaar.
Ik ga de rest van de dagen doorzetten en er elke dag weer iets moois van maken. Straks kan ik met plezier terugkijken op dit mooie Duitse Oostenrijkse en Italiaanse avontuur.

Geschreven door Ilsedr.op.pad