Goedemorgen

Gisteravond heb ik het alarm van mijn telefoon op 6:00 uur gezet. Als ik wakker word, is het niet van het alarm. Ik schuif mijn voeten onder het dekbed vandaan om te voelen of het niet heel koud geworden is op mijn kamer. Gisteravond vond ik het namelijk verschrikkelijk heet en daarom heb ik de verwarming nog verder naar beneden gezet en zelf het raampje open gezet. Er kwam frisse lucht de kamer is. Ik schat dat het buiten -15 graden was op dat moment.

Mijn voeten bungelen even over de rand van het bed en checken de temperatuur: prima om uit bed te stappen. Ik schuif het dekbed verder opzij en sta op. Ik loop eerst naar het raam. Omdat ik gisteravond de gordijnen al open had gedaan kan ik meteen zien wat er buiten, op de parking van het hotel, gebeurd. Er wordt weer sneeuw geschoven. In gedachten wens ik hem veel succes. Er ligt nog volop sneeuw op hem te wachten.
Ik draai me om en haal de stekker van mijn telefoon uit het stopcontact. Ik probeer te zien hoe laat het is. Beetje lastig, want zonder lenzen of bril is het een beetje wazig. 5:38 of 5:36 Is mijn conclusie. Dan kan ik dus nog een 20-tal minuutjes terug onder het dekbed. Ik kruip terug in bed, draai op mijn zij en duw tegen het dunne hoofdkussen. En als ik net mijn hoofd neerleg en mij ogen dichtdoe, gaat het alarm van mijn telefoon af. Dat klopt niet met mijn gedachten. Ik druk op sluimeren en zoek met mijn rechterhand naar mijn bril. Nu zijn de cijfers en letters op mijn telefoon wel goed leesbaar. Wat een tegenvaller, het is echt al 6 uur. Ik ga er dan maar uit. Ik heb het nog steeds warm en voel aan de verwarming. Die is koud. In Nederland zou ik zeggen steenkoud, maar dat durf ik hier in Lapland niet aan. De maatstaven van koude is hier wel anders dan in Nederland. Het raam staat nog steeds open en ik voel dat het buiten nog steeds vriest. Ik sluit het raam, anders vergeet ik het nog.

Als ik me aangekleed heb en alles heb ingepakt, ga ik nog wat regels typen voor mijn blog. Dan klopt ons mam op de deur. Ze vraagt hoe het nu met me is en vertelt over de wandeling van gisteravond. Het was leuk geweest; ze wandelden tot de bergtop en ze dronken warme bessensap. Iets waarvoor je mij zéker niet wakker hoeft te maken. Pas na 23:30 uur waren zij terug.

Om iets over 7 uur zitten we aan het ontbijt. Op ons verzoek schuiven Jean-Marie en Dorien bij ons aan. We kletsen na over de activiteiten die we gedaan hebben. Ook Peter en Petra besluiten hun ontbijt bij ons aan tafel te nuttigen. Als het bijna 8 uur is, ga ik enkele kaartjes kopen bij de receptie. Ik heb net aan ons mam en Nancy voorgesteld om een kaartje te schrijven aan de anderen. En hen zo te bedanken voor de gezellige momenten op onze reis. Op onze kamers schrijft ons Nancy snel de kaartjes. Iedereen ondertekent de kaartjes zelf. In het vliegtuig zullen we de kaartjes pas uitdelen.
 

Gepakt

Alles meegenomen? Ja, is het antwoord. Op naar de bus. Onderweg leveren we onze sleutelkaartjes in bij de receptie. Netjes op tijd zitten we in de bus. Nog een foto in de bus met z'n drieën. Daar staan we nog lachend op, maar een uur of wat later is onze stemming wat anders. Ik zit lekker met mijn ogen dicht en luister muziek op mijn noice-cancelling koptelefoon. Plots trekt en duwt ons Nancy aan mijn arm. Geef ons mams tas eens. Ik heb, gezien haar stemgebruik, het idee dat ze het mij al 3 keer heeft gevraagd en ik niet snel genoeg reageerde. Dat had natuurlijk gekund, maar dan hoeft het toch niet zo paniekerig. Ik pak de tas en geef hem over de stoelen door. Terwijl ons mam hem haastig open doet, praat ons Nancy mij op fluistertoon bij. Ons mam is haar kleine portemonneetje vergeten. Die ligt nog onder het kussen op bed in de hotelkamer. Terwijl het gezicht van ons mam bleker en bleker wordt, haar ogen een andere blik aannemen, bespreken we wat er in zit, wat de beste oplossing is.
 

Redder in nood

We whatsappen reisleidster Loes, die voorin de bus zit. Ik zie dat ze haar telefoon pakt. Ze vraagt nog wat extra info en dan zie ik dat ze gaat bellen. Daarna vraagt ze ons hoe het een en ander naar ons het beste naar ons mam terug komt. Ze kan het meegeven aan Nederlanders die nu nog in het hotel zitten of ze kan het aangetekend opsturen. We hebben het er op het vliegveld nog wel over. Omdat er alleen een bankpasje en cash geld inzit, heb ik een beter idee. Als het portemonneetje gevonden wordt, laten we het bankpasje verknippen en het cash geld storten op de rekening van ons mam. Ons mam moet dan wel het pasje vernieuwen. Ondanks dat ons mam dan haar geliefde portemonneetje kwijt is, lijkt het haar ook de beste oplossing. Na het uitstappen en net voor het inchecken op Airport Kittila leggen we dit voor aan Loes. Ze snapt het en vindt het zelfs de makkelijkste en meest veilige optie. We nemen afscheid van Loes met een bedank-knuffel en checken in.
 

Douane

Het vliegveld is hier niet zo groot en dus loop je bijna meteen van de incheckbalie door naar de douane. Rugzak af, jassen, vesten en riemen uit. Dit keer hoef ik mijn hoge schoenen niet uit te doen. Eerst proberen, laat de douanier weten. Alle laptops, e-readers en powerbanks moeten uit de rugzak en los in de bak. Omdat ons mam de douanier, die in het Engels tegen haar spreekt, niet helemaal begrijpt, vertaal ik het voor haar. Dan mogen we door de detectiepoortjes. Alles goed bij mij. Als ik naar mijn bak loop, hoor ik de piepers afgaan. Ik draai me om en loop terug naar ons mam. De dienstdoende vrouwelijke douanier zegt in het Engels dat het gaat om een standaardprocedure, maar kijkt ook naar mij. Ik vertel haar dat ons mam geen Engels verstaat en dat ik zal vertalen. Ze knikt dat het oké is en haalt ondertussen een doekje over o.a. de binnen- en buitenkant van de handen van ons mam. Dat doekje gaat in een apparaat. Even wachten en we krijgen het signaal dat het oké is.

We komen in de vertrekhal. Dat is een gezellige ruimte. Er zijn zitjes bij een vuurtje, een barretje en een winkeltje. En uiteraard zijn er souvenirs te verkrijgen. Sokken en mutsen, armbanden en magneten. Uiteindelijk vind ik een ander geschikt souvenir. Het maakt mijn verzameling souvenirs van Lapland wel groter, maar het past beter bij de andere souvenirs. Bij het afrekenen van het souvenir bestel ik meteen een kopje thee. We sluiten aan bij Peter, Petra, Susan en Kees.
Aan de grote tafel gaan we nog op de foto en geven we ons mam een tweetal kaarten om te schrijven aan haar kleinkinderen. Ze weet gelukkig de adressen uit haar hoofd. Terwijl zij naar het toilet gaat, schrijven wij ook nog een kaartje aan haar. Dan leggen we de kaartjes in de mailbox van het vliegveld. Om 12:10 uur kunnen we al boarden en als we in het vliegtuig zitten ontvangen we bericht van Loes: het portemonneetje is gevonden. Het lijkt wel of ons mam meer kleur krijgt. Of zou dat het licht in de cabine zijn?
 

Bedankkaartjes

Iedereen is aan boord en de deuren worden gesloten. We moeten nog even wachten. Er komt een spuitwagen aan. Die gaat de vleugels van het vliegtuig ijs- en sneeuwvrij maken. Anders kunnen we niet opstijgen. Enkele minuutjes later gaan we taxiënd naar de startbaan en horen we de motors draaien om snelheid te kunnen maken voor het opstijgen. Als we eenmaal in de lucht zijn en een klein halfuurtje gevlogen hebben, zoek ik de bedankkaartjes en deel ze uit. Ze zijn verrast en vinden het allemaal een lief en leuk gebaar. Dat vind ik ook.

Ik heb het nog steeds bloedheet en heb mijn vest ook al uitgedaan. Ik bestel daarom geen hete thee, maar een smoothie en een flesje koud water. De smoothie viel wat tegen. Niet zo koud als ik had gehoopt. Mogelijk smaakt het niet zo lekker omdat ik me niet goed voel. Bij de landing lijkt mijn rechteroor last te hebben van het drukverschil. Ik probeer te slikken en neem meerdere malen een slok van mij Spa blauw. Het helpt niet. Het lijkt wel of er iets scheurt in mijn oor. Het zal zo wel beter gaan als we geland zijn. We landen en taxiën naar de gate, de laatste van de pier. Dat is nog een eind terug. Omdat mijn oor nog zoveel pijn doet, ga ik de eerste meters in de arm. Ik hoor het ook slecht nu. Ik besluit wat langzamer te lopen, dan gaat het best. Bij de bagageband krijg ik een berichtje van Lobke. Zij en Jos zien mij al staan. Ik draai me om zwaai naar ze. Onze koffers komen eraan en hier nemen we afscheid van onze reisgenoten.

Het was een geweldige vakantie, ik heb genoten van alle activiteiten en zou graag nog eens terug willen.

Geschreven door Ilsedr.op.pad