Gisteren heeft het geregend, waardoor de paden op het park nog steeds drassig en modderig zijn. De schoenen zijn meteen weer vies na een bezoekje aan het toiletgebouw. Na het ontbijt samen de spullen zo ver mogelijk ingepakt. Ons mam zet mij af in Hattem. Ik vertrek mijn dag weer met wandelen richting het zuiden, richting de camping.

Bij de ingang van camping De Leemkule, waar we vannacht geslapen hebben, ga ik nu niet het terrein op maar volg de weg naar het zuiden. Op naar het betere weer, want door de miezer zijn mijn benen en haren al nat. Vandaag wandel ik weer met mijn heuptasje. De rugzak is me niet zo goed bevallen. Omdat het regent draag ik naast mijn roze bandana ook mijn roze pet. Het voorkomt dat de regen op mijn voorhoofd valt.
Ik besluit een deel van mijn route vandaag te wandelen langs een knooppuntenroute.

Bij het Heerderstrand lijkt het alsof er mensen in het water staan. Ik heb later opgezocht op Google wat dit was. Het blijkt te gaan om een kunstwerk “De ontmoeting”. Het is een beeldengroep van 60 betonnen sculpturen, gelegen in recreatiegebied het Heerderstrand nabij Heerde in de Nederlandse provincie Gelderland. De maker ervan is Frans Goldhagen. De beelden hebben een praktische functie: ze geven globaal aan tot hoever het vertrouwd is te zwemmen en tot waar men op de bodem kan staan. Op 2 juli 2012 zijn de beelden onthuld, dus nog niet zo lang geleden. Een enthousiaste hond trekt mijn aandacht. Ik besluit van deze bom energie een klein filmpje te maken. De eigenaresse krijgt hem niet te pakken om hem aan te lijnen. De hond ziet het als een spelletje.

Als ik over een pad langs mooie paarse heide loopt begint het te ineens flink te regenen en te onweren. Ik probeer de bijbehorende songtekst te vinden in mijn hoofd. Na wat foute woorden komt het er uit: “Het dondert en het bliksemt en het regent meters bier”. Het is alleen geen bier wat hier naar beneden komt, maar flinke regendruppels. Tsja, we lopen hier ook niet in Brabant. Ondanks de regen geniet ik van de omgeving.

Ons mam is ondertussen op zoek naar wat vertier, want ze moet de tijd tussen vertrek uit de ene trekkershut en aankomsttijd bij de andere trekkershut overbruggen. Ze treft als eerste het levenloze Wezep aan. Iedereen blijft binnen en niet alleen omdat het slecht weer is. Veel mensen komen hier niet buiten. Zondag is immers een rustdag. En ook in Heerde treft ze een doodse stilte. Ze wordt er akelig van. Voor ons mam was er dus in deze omgeving echt niets te beleven. Gelukkig voor haar loop ik vandaag een kortere route. Ze maakt zich nu het is gaan onweren wel zorgen en belt om te vragen of ze me moet komen halen. Dit wil ik niet. Ik wil immers mijn route gewoon wandelen. Me nu komen halen is geen doen in deze bossen. Door de regen van gisteren en vandaag zijn de paden zo modderig, dat een auto zich hier vast rijdt. En trouwens: ik ben er bijna.

Ik kom bij een open stuk in het bos. Met het onweer zo dichtbij vind ik het toch wel lastig om dit te passeren. Ik loop hier helemaal alleen en ben hier dan wel het hoogste punt. Ik laat me niet uit het veld slaan, maar besluit toch een stukje van het pad af te gaan en langs de rand van het veld, tussen de bomen door te lopen. Eigenlijk net zo gevaarlijk natuurlijk. Want als de bliksem nou net de boom treft? Ik praat mezelf moed in en blijf bij mijn eerder gedane uitspraak tegen Jos en de kinderen: “Mocht er iets met me gebeuren, dan was het wel terwijl ik bezig was met iets wat ik heel graag wou doen en veel plezier aan beleefde.” Met mijn roze shirt vinden ze me vast wel. Bizarre gedachten die gelukkig snel verdwijnen, omdat ik goed op moet letten waar ik mijn voeten wegzet nu ik van het bospad af ben. En ik ontvang een sms’je. De afgelopen dagen heb ik van familieleden, vrienden, collega’s, kennissen vele sms’jes gekregen. En vandaag was het verrassend stil. Tot dit sms’je. Het is van Adriaan Schram, loopcoach. Ik had hem gevraagd om mij te begeleiden in de voorbereiding naar deze tocht. Het is niet niks om nooit gewandeld te hebben en dan ineens 10 dagen circa 30 km per dag te wandelen. Zeker niet voor iemand zoals mij, die niet zo’n groot en actief sportverleden heeft. In zijn sms’je wenst hij mij onder andere veel succes. Dat doet mij goed. Ik weet dat ik het kan en wandel verder.

De zon doet erg zijn best om erdoor te komen. Het klaart weer een beetje op en het is gedaan met de regen. Op de laatste kilometers naar de camping blijken de sporters uit de buurt ook hun huizen te hebben verlaten. Een groepje mountainbikers rijdt me tegemoet en draaien net voor mij een bospaadje in. Door de dikke banden spettert de modder ver omhoog. Op de ruggen van de mannen zitten lange verticale strepen van de modderspetters. Een van de mountainbikers heeft al modder gehapt, want zijn gezicht zit ook onder. Of hij gevallen is of te dicht bij zijn voorganger heeft gereden kan ik ze niet vragen. Ze zijn immers al verdwenen in het bos. Wat verderop kom ik een groep hardlopers tegen met enkele fietsende begeleiders. Hun shirts zijn, op wat zweetvlekken na, nog droog. Allemaal groeten ze mij. In hun ogen meen ik iets van respect te zien. Ik toon dat ook aan hen, want hardlopen is niet aan mij besteed. Een van de lopers verklaar ik wel voor gek: die loopt op blote voeten door de modder en over de bospaden. Die is vast niet bang om ergens in te trappen of ergens door gebeten te worden. Of hij is bang om zijn schoenen vies te maken. Ook dit zal ik nooit weten.

Net voor de camping komt ons mam mij tegemoet. Ze vertelt mij dat ze bij het uitladen van de spullen is uitgegleden op het natte plateau voor de trekkershut. Gelukkig heeft ze zich niet bezeerd. We wandelen samen terug naar de camping. Omdat de route van vandaag korter is dan de eerdere dagen zijn we vroeg op de camping. Ik ga snel douchen nadat ik geld heb gewisseld bij de campingeigenaar. Muntjes van 50 eurocent heb ik namelijk nodig voor de muntjesdouche.

Aan douchen in een muntjesdouche heb ik een hekel. Ben je net lekker ingezeept en wil je je lange haren uitspoelen, stopt het warme water en krijg je alleen koud water. En op zijn koude natte dag als vandaag wil je dat echt niet. Ik neem dus veel muntjes mee naar de douche. In het toiletgebouw ruikt het heel erg naar rozenzeepjes. Ik weet niet of het te maken heeft met de verhuur van caravans aan Poolse werknemers of dat de eigenaar liever rozenzeep dan chloor gebruikt. De geur is zo overweldigend dat ik snel naar de douche doorloop. Daar ben ik blij om mijn eigen shampoo te ruiken.
Terug bij de trekkershut vertelt ons mam, bij een heerlijk bakje hete thee, over haar ervaringen van die dag. Niet alles is rozengeur blijkt wel. We proberen er in de donkere trekkershut toch maar het beste van te maken. Na de thee ga ik even in mijn slaapzak liggen om warm te worden. Ik heb bijna anderhalf uur geslapen. Ondertussen heeft ons mam weer voor iets lekkers te eten gezorgd.

Geschreven door Ilsedr.op.pad