Reschenpass gesloten

Door grote werkzaamheden aan de Resschenpas is deze de komende maanden gesloten. De omleiding voor personenauto's gaat langs Martina en de 185. Dat is oorspronkelijk de route van de Via Claudia Augusta. Jos en ik vinden het beide geen fijn idee dat Jos nu langs een weg fietst waar al het omleidingsverkeer van de Reschenpass passeert. Gelukkig troffen we gisteravond bij een klein wandelingetje in de omgeving van het pension een bord met de omleidingsroute voor fietsers op de Via Claudia Augusta. Daar zagen we dat fietsers juist niet op de weg naar Martina mogen. Het lijkt er zelfs op dat de omleiding voor fietsers nu door de Reschenpass zelf gaat.
Jos wil het mij niet aan doen om morgen de slingerende weg tussen Martina en Nauders te laten rijden. Zeker na de hoofdpijnen van gisteren. Ik wil hem de kans om hier te fietsen niet ontnemen. Want eerlijk is eerlijk: hoe vaak krijg je de kans om hier te fietsen. Zeker nu we er toch zijn en het was zijn planning om te fietsen. Gisteravond schatte ik in vandaag wel weer bekwaam te zijn om auto te rijden. Ik rust gewoon wat vaker uit.
 

Sneeuw op komst

S Avonds kijk ik naar de weersverwachting voor morgen. Het ziet er anders uit dan de voorgaande dagen. De temperatuur zakt morgenmiddag naar een graad of 9 en voelt door de wind aan als 7 graden. Dus hebben we gisteravond nog even onze tas met extra kleding naar de kleine slaapkamer gebracht. Daar heb ik voor het eerst deze vakantie mijn lange spijkerbroek uit gehaald. Evenals mijn blauwe hoge schoenen en een paar teensokken. Tot gisteravond had ik van die kousenvoetjes ook wel schietsokken genoemd om mijn podologisch verantwoorde zooltjes in mijn schoenen. Vandaag dus weer gezellig bont gekleurde teensokken. Bij het ontbijt vertelt de beheerster dat er sneeuw verwacht wordt. Hopelijk komt dat niet op ons pad en zijn we snel genoeg aan de andere kant van de bergen voor ietsje meer zon en warmte. Die kleding-, sokken- en schoenenwissel blijkt later vandaag geen verkeerde keuze.
 

Knipperen, flipperen, foeteren en toeteren

Onze rode van pleisters voorziene auto doet het goed in de bergen. Als chauffeuse bepaal ik wel waar we heen gaan en hoe hard we rijden. En op onbekende wegen in bergachtig gebied ben ik nog niet zo ervaren. De afgelopen dagen is dat wel wat beter geworden, al zeg ik het zelf. Een klein akkefietje met een steengoede en keiharde tegenstander daar gelaten.
Het tijdig knipperen welke richting we opgaan lukt me steeds beter, nu Google Maps op het schermpje in de auto goed meedraait. Het duurde even voor ik de juiste instelling daarvoor te pakken had.

Bij het berg afgaan moet ik van Jos flipperen. Ouderwets zoals bij de flipperkast houd ik met zowel de linker- als de rechterhand enkele vingers bij de flippers. Afhankelijk van hoe de auto gaat flipper ik links en rechts om hem op de juiste snelheid in de baan te houden. Het lijkt een spelletje maar het is bittere noodzaak.

Ik mag dan de laatste anderhalve week ervaring opgedaan hebben in de bergen, toch kan ik me zo voorstellen dat menig Duitser, Oostenrijker op mij heeft gefoeterd:" Weer zo'n Nederlandse die zo nodig naar ons land op vakantie wil en niet door kan rijden". Ik doe dat zelf ook als een auto met buitenlands kenteken 50 rijdt tussen Baarle en Alphen waar je 80 mag. Ik rij op mijn gemak met 80 over de weg tussen de bergen waar je 100 mag. Laat ze maar in hun auto's foeteren op mij. Ik heb er ook vandaag geen last van. Ik doe waar ik me goed en veilig bij voel.

Dat Turken veel toeteren weten we wel van bij de vele gewonnen voetbal wedstrijden. En als er getrouwd wordt rijden ze met toeters rond om het bruidspaar te laten zien. In Nederland zijn er veel strengere regels voor het gebruik van de claxon. Gisteravond las ik op de ANWB-site dat in Italië je mag toeteren of lichtsignalen buiten de bebouwde kom geven bij onoverzichtelijke bochten en kruisingen. Binnen de bebouwde kom is het geven van geluidssignalen alleen toegestaan als er een direct gevaar voor een aanrijding bestaat. En als bestuurder die ernstige gewonden of zieken vervoert, mag je te allen tijde geluidssignalen geven. Handig om in het laatste geval te weten dat het hier niet zoals in Turkije gaat om een bruidspaar. Weer wat geleerd in het verkeer.
 

Wedstrijd

Het rijden naar Martina en de 185 gaat best goed. Als ik in Nauders ben stop ik bij de Spar op de parking. Ik zie Coffee to go. Ik heb wel zin in een kopje thee. Ik pak de lege flessen uit de auto om meteen in te leveren maar nog voor ik bij de ingang van de winkel ben, laat iemand weten dat er geen pfand is hier (vrij vertaald: er is geenstatiegeld inleverpunt). Dus gaan de lege flessen terug in de kofferbak. Binnen blijkt er enkel Koffie in verschillende smaken en choco te zijn. Geen warme thee.
Bij de parking zijn verschillende groepen mensen bezig een start of finish in te richten. Geen idee waarvoor. Na het gebruik van het openbaar toilet aldaar pak ik de auto en koers ik naar de parking bij de Reschensee. Als ik uitstap zie ik dat hier ook mensen bezig met het uitzetten van een parkoer. Internet leert mij dat het gaat om de Dynafit Transalpine Run 2024. Die vindt plaats van 7 tot en met 13 september 2024. De route van de spectaculaire etappekoers loopt in 7 dagen van Garmisch-Partenkirchen aan de voet van de Zugspitze
over de Alpenhoofdkam naar het Reschenmeer in Zuid-Tirol. Met 271 kilometer en ongeveer 17.000 hoogtemeters geldt de Transalpine Run 2024 als een van de meest uitdagende in zijn lange geschiedenis. En vandaag komt de etappe aan in Nauders. De 7e en dus laatste etappe is morgen van Nauders (AT) naar het Reschenmeer (IT).
 

Ontmoeten

Bij aankomst op de parking heb ik toch een parkeerkaartje gekocht. Misschien kan ik wat rondlopen hier. Ik krijg ik gelijk kou door de wind die vanaf het meer komt. Ik trek mijn regenjas daarom over mijn colbertje aan. En nadat ik een eerste foto van de toren heb genomen ga ik voor een kopje thee. Heerlijk mijn handen opwarmen terwijl ik wat rondkijk. Ik zie de maquette van het oorspronkelijke dal en bedenk wat een impact de realisatie van dit stuwmeer heeft op de oorspronkelijke bewoners. Enkel de romantische toren van een van de dorpjes is blijven staan.
Op de parking lijkt wel een autoshow gaande diverse Porsche's en Austin Martins parkeren hier. Onze nationale driekleur parkeert naast mij. Toch ff een fotootje voor de liefhebbers thuis.

Ik zit net weer in de auto als Jos daar aankomt gefietst. Ik haal voor hem een kopje warme koffie en na een selfie van zichzelf gaat hij weer verder richting het zuiden. Ik maak nog wat aantekeningen en ga dan ook naar het Zuiden. Ik mag de auto al bij het Hostel parkeren.

Bij de Toeristeninformatie informeer ik van welke kant fietsers van de Via Claudia Augusta komen. Vanaf St. Benedict dus loop ik die kant op. In de hoop Jos bij die kerk te treffen. Nog voor ik daar ben, belt Jos. Hij staat bij het Hostel. Hij is langs het Toeristeninformatie gefietst terwijl ik binnen was. Nadat Jos een stempel heeft gehaald voor zijn pelgrimspas eten we bij de pizzeria.

We checken in in het Hostel en ik baal dat we helemaal op de 3de etage zitten. En zoals gewoonlijk stelt Jos voor om met de trap te gaan. Dat voor mij geen tweede keer meer vandaag. Er is gewoon een lift. Bij het ophalen van mijn spullen pak ik dan ook gewoon de lift. We hebben een mooie kamer met een ruim eigen balkon. Helaas geen weer om daar straks een drankje te doen.
Ik plof op het bed en ga slapen.

Eind van de middag doen we een kort rondje door Mals en komen langs een kleine afwatering. Het water klettert zo hard naar beneden dat ik Jos bijna niet kan verstaan. Het is prachtig om te zien met hoeveel kracht het ijskoude water naar beneden komt en uit alle macht probeert de kortste en snelste route te nemen. Grote waterspetters omhoog omdat ze op een keitje terecht komen. Hoe mooi kan de natuur zijn, maar dit water is ook verwoestend.

Geschreven door Ilsedr.op.pad